انگشت اتهام سوی خبرنگاران زن !

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، در جریان بازی تیم‌های پیکان و وزارت دفاع حاشیه کوچکی روی داد. چند نفر از بازیکنان پیکان در اعتراض به رای داوری به سوی او هجوم بردند. تا اینجا اتفاق خاصی روی نداده بود اما به یکباره بازیکنان و سرمربی این تیم با اشاره به جایگاه خبرنگاران مکتوب فریاد زدند که به چه حقی فیلم برداری می‌کنید؟ اعتراضی که با بیان جمله "اینجا سالن مد است یا خانه والیبال" ادامه پیدا کرد.

اگر چه خانم های خبرنگار حاضر در جایگاه که خطاب اصلی این برخورد بودند، مثل همیشه و با سکوت در پایان بازی جایگاه را ترک کردند اما خبرنگار ایسنا در گفت و گو با پیمان اکبری دلیل برخورد و بیان آن مطالب را جویا شد. اکبری در پاسخ به این پرسش که چرا در جریان بازی گفتید اینجا سالن مد شده، تاکید کرد: بازیکن من در یک شرایط پراسترس توپ می‌زند و بعد یک خبرنگار خانم در همان لحظه فیلم می‌گیرد و می‌خندد. اگر شما جای بازیکن من باشید چکار می‌کنید؟ به نظرم اگر قانونی برای ممنوعیت ورود خانم ها به سالن های والیبال وجود دارد باید شامل همه خانم‌ها شود و در این شرایط چرا باید خبرنگاران خانم با سالن بروند؟ اگر هم چنین موضوعی مطرح نیست همه خانم‌ها را به سالن والیبال راه دهند.

بدون تردید ریشه چنین برخوردی از سوی اعضای باشگاه پیکان تنها به اتفاق‌های روی داده در یک مسابقه خلاصه نمی شود. باید ریشه چنین برخوردهایی را از سوی جامعه ورزش جست و جو کرد چونان که سال گذشته پیش از یکی از بازی های لیگ جهانی سعید معروف کاپیتان تیم ملی نیز رسماً خبرنگار یکی از خبرگزاری‌ها را تهدید کرد. اگر چه این موضوع بعدها در جلسه‌ای با حضور رئیس فدراسیون پیگیری شد اما هرگز پرونده آن بسته نشد.

درگیری بازیکنان فوتبال نظیر حنیف عمران‌زاده (بازیکن استقلال) و افشین اسماعیل زاده (بازیکن پرسپولیس) با خبرنگاران و ده‌ها نمونه دیگر از این نوع درگیر‌ها هم‌چنان در حافظه تاریخی جامعه مطبوعات مانده است. درگیری‌هایی که در نهایت نه تنها به عذرخواهی ورزشکار خاطی ختم نشده بلکه با غش کردن یک طیف دیگر از جامعه خبر به سویش خیلی زود به فراموشی سپرده شد.

البته گاهی هم در درگیری‌های پیش آمده بین نماینده مطبوعات و ورزشکاران، حق با ورزشکار بوده است اما حق با هر طرف بوده باشد در نهایت سر خبرنگار به عنوان مقصر بریده شده است!

والیبال چند سالی است که به سبب توفیق در عرصه‌های بین المللی محبوبیت زیادی در بین اقشار مردم پیدا کرده است. همین موضوع موحب حضور گسترده رسانه های مخاطب محور در فضای عمومی والیبال شده است. مسابقات لیگ والیبال سال ۱۳۸۹ با حضور ۱۶ تیم در حالی برگزار می شد که معمولا کمتر از چهار خبرنگار آن هم در بازی های مهم به سالن والیبال می‌رفتند. این در حالی است که در دور مقدماتی رقابت های لیگ برتر سال ۱۳۹۳ حداقل ۱۲ خبرنگار به طور میانگین در سالن های والیبال حضور دارند. حضور پررنگی که نشان دهنده کار خوب روابط عمومی فدراسیون است اما این رویه و عدم تغییر آن ظرف عرضه و تقاضا را بهم زده است.

به گفته‌ی یکی از بازیکنان تیم ملی «والیبالیست ها که تا چند سال پیش وقتی شماره یک خبرنگار روی تلفن‌شان می‌افتاد از جا می پریدند» ظاهرا حالا دیگر حوصله پاسخ گویی به تماس های مکرر اهالی رسانه را ندارند و مجبورند هر چند ماه یکبار خط تلفن خود را عوض کنند اینکه چرا چنین اتفاقی افتاده قابل بررسی است اما بی احترامی به خبرنگاران نکته‌ی جدیدی است که نباید به سادگی از آن گذشت.

بعد از مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۱۱ به تدریج محدودیت هایی برای حضور تماشاگران خانم در سالن های والیبال ایجاد شد تا در نهایت به ممنوعیت ورود خانم ها (به جز خبرنگاران) ختم شد. در چنین فضایی بسیاری از دختران علاقه‌مند به والیبال برای تماشای مسابقه ها محلی امن تر از جایگاه خبرنگاران نیافتند. خیلی از کارمندان زن فدراسیون، ورزشکاران و مربیان زن و اعضای خانواده ورزشکاران مجبور شدند تا در جایگاه خبرنگاران حضور پیدا کنند. در فضای بلاتکلیف رسانه ها خیلی زود کارت های خبرنگاری اصلی و جعلی برای برخی صادر شد. دختران علاقه مند و طرفداران دیروز والیبال عکاس و خبرنگار امروز شدند. به طوری که شمار خبرنگاران زن در این حوزه بر خبرنگاران مرد برتری یافت. در جریان مسابقات لیگ جهانی والیبال حدود ۱۵۰ آی دی کارت برای خبرنگاران و عکاس ها صادر شد. شماری که حتی در مسابقات جهانی لهستان هم سابقه نداشت و بسیاری را در این اندیشه به فکر برد که واقعا والیبال اولویت چندم کشور است که این تعداد خبرنگار درگیر تماشای زنده مسابقات آن باشند؟

با رشد خیره‌کننده خبرنگاران در این حوزه تقاضای مصاحبه با والیبالیست ها به ویژه چهره های شاخص تیم ملی بیش از پیش می شد. در این میان بسیاری بودند که صرفا برای گفت و گو با والیبالیست ها خود را خبرنگار معرفی می کردند. نقل قول ها و مصاحبه های جعلی از والیبالیست ها در فضای مجازی و صفحه های اینترنتی مثل بمب می ترکید. تا جایی که چهره بی حاشیه ای چون امیر غفور را تا پای شکایت از یک سایت پیش برد.

رفتار برخی خانم ها که خود را خبرنگار یک سایت، صفحه مجازی یا حتی پرتابل اینترنتی معرفی می کردند، موجب شد تا بارها تر و خشک در نظر جامعه ورزشی این رشته بسوزد. بسیاری از ورزشکاران والیبال قدرت تفکیک یک خبرنگار یا رسانه با سابقه و نماینده یک وبلاگ یا سایت مجازی را نداشتند. در نهایت هم بسیاری تصمیم گرفتند عطای حضور در رسانه ها را به لقای آن ببخشند و اساساً کمتر مصاحبه کنند چونان که سعید معروف در آستانه پیوستن به تیم زنیت کازان از حضور در کنفرانس خبری امتناع کرد.

شاید با این تفاسیر رفتار برخی از اعضای خانواده والیبال بیشتر قابل درک و تامل باشد. والیبال امروز یک ورزش حرفه‌ای است که در عرصه های جهانی می درخشد. انتظار می رود تا خبرنگاران این حوزه هم چنان رفتار حرفه‌ای داشته باشند که هیچ کس به خود اجازه توهین ندهد. خبرنگاران وجدان بیدار جامعه هستند و باید جامعه والیبال نه در شعار بلکه درعمل به این سخن معتقد باشند. از سوی دیگر به نظر می رسد باید فیلترهای دقیق تری برای تعریف خبرنگار یک حوزه در نظر گرفته شود. صرف قلم زدن در یک سایت یا در دست داشتن دوربین عکاسی نمی توان مجوز مناسبی برای حضور موثر در حوزه ها باشد. از سوی دیگر برخود جنسی و ادبیات تبعیض آمیز باید یکبار برای همیشه از ادبیات جامعه ورزش ایران رخت ببندد. پیشنهاد می‌شود معاونت فرهنگی وزارت ورزش نسبت به این موضوع اقدام کند و اجازه ندهد بداخلاقی های این چنینی رواج یابد.

از سوی دیگر بهتر است خبرنگاران هم با رفتار حرفه‌ای تنها از طریق تریبون رسانه به بیان مطالب خود بپردازند و از تشدید فضای افترا و تهمت جلوگیری کنند. متاسفانه با وجود حرف های زیادی که در روزهای گذشته درباره برخورد و ادبیات اعضای تیم پیکان در لیگ برتر والیبال در گروه های وایبری و واتس آپ و .. مطرح شد، در نهایت بیش از چند خبرنگار در خروجی رسانه خود به این موضوع نپرداختند. امید است با تدوین آیین نامه‌ای وضعیت و شرح کار خبرنگاران و چگونگی پوشش رقابت‌های ورزشی نظام ‌مند شود تا شاهد رعایت حقوق حرفه‌ای خبرنگاران و هم‌چنین رعایت حقوق ورزشکاران در جامعه ورزشی باشیم.