تیتر کیهان هوشمندانه بود اما چرا کسی از «به جهنم» دفاع نکرد؟

به گزارش پارس به نقل از کیهان ؛ روزنامه اصلاح‌طلب اعتماد این مطلب را به قلم یکی از اعضای ستاد تبلیغاتی روحانی در زمان انتخابات منتشر کرد و نوشت: راست و صریح بگویم که این 30، 40 نماینده مجلس نبودند که فرجی دانا را از وزارت انداختند، بلکه این تیم رسانه‌ای و غیررسانه‌ای دولت بود که دست روی دست گذاشت تا نه تنها یک وزیر دانا و با فضیلت بیفتد بلکه راه استیضاح باز شود و دیگر وزرا در صف سؤال و توضیح بایستند.
اعتماد می‌نویسد: من از دولتی که دوستش دارم متوقعم که بعد از یک سال از وضعیت انتخاباتی و تبلیغاتی خارج شود و پایش را روی زمین سفت بگذارد و بداند که اگر دیر بجنبد قافیه را باخته است.
این روزنامه با وجود حملات سنگین رسانه‌های حامی دولت علیه استیضاح‌کنندگان می‌افزاید: نه تنها لابی‌من‌ها کاری درخور نکرده‌اند بلکه تیم رسانه‌ای نیز موفق نشده تا هزینه استیضاح را برای رقیب بالا ببرد. استیضاح سهل است، دولت در توضیح توانایی و گزارش کارش نیز ضعیف است. بپرسید ببینید برای انصراف مردم از یارانه چقدر هزینه کردند و دست آخر چه کردند؟
اعتماد نوشت: وقتی سر ماهی 40 هزار تومن کسی همراهی‌تان نمی‌کند بر سر مسائل جدی سیاسی تردید دارم که کسی کنارتان بایستد... بحث یارانه به کنار؛ در یک نزاع ساده بین وزارت کار و شهرداری، متاسفانه دولت بازنده شد و به لحاظ رسانه‌ای رفت جایی که عرب نی انداخت.
نویسنده ادامه می‌دهد: وقتی رئیس‌جمهور قرار است به محفلی برود یا وارد مجلسی شود، 8، 9 نفر دورش را می‌گیرند و با تیتر تکراری «همه مردان رئیس‌جمهور» صلای «نحن عصبه» می‌زنند، اما وقتی که رئیس‌جمهور قدری رو ترش می‌کند و یک به جهنم ساده از دهانش در می‌رود، از این برادران غیور یک نفر هم نیست که پای کار بیاید و از رئیسش دفاع کند و بگوید «خیلی هم خوب گفت که بدخواهان و ترسوها و بزدل‌ها بروند به جهنم». مقایسه کنید روزنامه‌ها را فردای همین «به جهنم». کیهان تیتر زد و چقدر خوب و هوشمندانه و روزنامه‌نگارانه که «رئیس‌جمهور با دعوت به جهنم از گفتمان اعتدل رونمایی کرد». کمترین کاری که رسانه‌های دولت می‌توانستند بکنند این بود که هزینه استیضاح را بالا ببرند، اما رفتارشان طوری بود که نه خانی آمده و نه خانی رفته. فکر می‌کنم این توضیح غیرضروری است که پروپاگاندا با کار رسانه‌ای زمین تا آسمان فرق دارد؛ اگر چه رفقای ما پروپاگاندا هم بلد نیستند. یک سال گذشت و همه ترس من این است که سه سال دیگر هم بگذرد و ما نتوانیم حرفمان را به کرسی بنشانیم