ترکیب ایران مقابل نیجریه، این شکلی است؟ / علیرضا حقیقی شماره یک، خسرو و احسان گوش ها!

تیم اصلی چند روزی است که مشخص شده. درستهمان ترکیب ابتدایی کروش در بازی با ترنیداد و توباگو. آنها مدام در کنار هم بازی می کنند. کاورهای یکدست دارند و در هر تمرین با هم هستند

1-علیرضا حقیقی: پست دروازه بانی تنها نقطه مبهم تیم ملی است. هر چند به نظر می رسید با حضور دانیال داوری، کروش در این پست به جمع بندی نهایی برسد ولی حالا همه حرف از علیرضا حقیقی می زنند. گلر سابق پرسپولیس که یک ماه است سکوت رسانه ای کرده، تا چند ماه پیش تلاش می کرد تنها در لیست تیم ملی باشد. نیمکت نشینی محض و روحیه خراب، او را به اندازه کافی از تیم ملی دور کرده بود اما یک جرقه، زندگی اش را عوض کرد. حقیقی به پرتغال و کوویلیا رفت. بازی های بدی انجام نداد و حالا در بازگشت به تیم ملی، مرد شماره یک به نظر می رسد. او در بازی ترینیداد و توباگو فیکس تیم ملی بود؛ یعنی در آخرین بازی دوستانه. از نظر کارشناس ها، همین برای فیکس بودنش در جام جهانی کفایت می کند. رحمان احمدی در اوج نیست، دانیال داوری هم قدرت خود را دیکته نکرده؛ حالا توپ در زمین حقیقی است. گلری که تا چند وقت پیش به فکر تنها حضور در جام جهانی بود و حالا پیش بینی ها از فیکس بودنش می گویند...

2-سید جلال حسینی: در ایران او یک مدافع کامل است... حالا بعد از جام جهانی و حضور مقابل ستاره ها، این قضاوت می تواند کامل تر شود. سید جلال همه ویژگی های یک مدافع خوب را دارد. سرزن، جسور، کم اشتباه، تکل های موثر و... اگر این ویژگی ها را سرجمع بزنید از بابت عمق دفاع خیال تان راحت است. سید جلال قرار است نه تنها رهبر فنی دفاعی باشد بلکه از نظر ذهنی هم به مدافع ها آرامش بدهد. او بازیکنی است با تجربه و البته آرام و ساکت. کروش سعی کرده نقش او را از چنین فردی به یک رهبر پرقدرت تبدیل کند. وجود جلال در دفاع، یک نعمت برای تیم ملی به حساب می آید.

3-امیرحسین صادقی: بعد از آن اشتباههای عجیب و غریب در قلب دفاع تراکتورسازی و داد و فریادهای امیر قلعه نویی، همه امیرحسین صادقی را تمام شده می دانستند. مدافعی تنومند که گویا دیگر تمرکز ندارد. وقتی می خواست به استقلال بازگردد همه از این انتقال ایراد می گرفتند اما برای او، سکه دو رو داشت. صادقی روزهای پرنوسانی در تیم ملی داشت. می رفت... می آمد... خط خوردن او از تیم ملی را باید عامل اصلی اختلاف نکونام و رحمتی هم دانست! امیرحسین اینقدر رفت و آمد که در نهایت برای سه بازی آخر مقدماتی جام جهانی قرعه به نام او افتاد. امیرحسین زوج سید جلال شد و حالا هم زوج او هست. این دو یار جدانشدنی به نظر می رسند و توانسته اند در کنار هم ترکیبی کامل از قدرت، سرعت، سرزنی و... داشته باشند.

4-پژمان منتظری: اگر یک عمر پژمان مدافع میانی بود و همه می گفتند متعلق به همین پست است، کروش بعد از دو سال به این نتیجه رسید او می تواند یک مدافع راست کامل باشد. پژمان هنوز در باشگاهی مدافع میانی توپ می زند ولی سرمربی تیم ملی از او در جناح راست استفاده می کند. حضور پژمان در این پست، معادلات را به هم ریخته است. استیون باید روی نیمکت بنشیند و خسرو که انگیزه های تهاجمی دارد، به یک خط جلوتر برود. منتظری در سه بازی پایان مقدماتی اینقدر خوب دفاع راست را بیمه کرد که در جام جهانی هم همان جا بازی کند. کروش سعی کرده تنها روی سرعت پژمان بیشتر کار کند...

5-مهرداد پولادی: او خوب می داند هنوز به فرم ایده آل خود نرسیده است. تا قبل از حضور کروش در ایران، مهرداد یک بازیکن معمولی بود؛ بازیکنی که راه خیلی از فوتبالیست های ایران را می رفت. کروش اما توانست او را کشف کند. به ناگهان مهرداد از یک بازیکن معمولی تبدیل به یک ستاره شد؛ بازیکنی که در اوج شکست های پرسپولیس از سوی طرفداران ناراضی تشویق می شد. اما یک مصدومیت معمولی او را دو سال خانه نشین کرد تا در سال جام جهانی بازگردد... پولادی حالا در نبود بیک زاده مصدوم باید یک تنه جور دفاع چپ را به دوش بکشد. او سرعتی و جسور است. به خوبی دفاع را می بندد؛ اما وقتی کاملا در اوج است. پولادی این روزها جدی تر از همیشه تمرین می کند.

6-جواد نکونام: گزینه شش، شماره 6 تیم ملی هم هست. جواد نکونام فارغ از بحث های فنی، برای کروش و تیمش یک رهبر به حساب می آید. این موضوع برای مربی پرتغالی اهمیت زیادی دارد. نکونام هم تلاش کرد در اردوی اتریش و برزیل به آمادگی صد در صد برسد. حتی مصدومیت عضله دوقلوی پا و همینطور آسیب دیدگی کشاله او را از تمرینات دور نکرد. کاپیتان تیم ملی قرار است در بازی نیجریه، مثل یک معلم در زمین رفتار کند. کروش از او خواسته تا جلوی هر زد و خوردی را بگیرد و مانع از عصبانیت بازیکنان ایران شود.

7-آندرانیک تیموریان: در میانه میدان با موهای دم اسبی خود کاملا به چشم می آید. بعد از یک فصل موفق و البته پر زد و خورد در استقلال، او قرار است در جام جهانی برای خود گتوزویی باشد. تیموریان ویژگی های یک هافبک دفاعی خود و قلدر را دارد اما حرکات اضافه اش، نگران کننده است. او در بازی نیجریه، آرژانتین و بوسنی قرار است در نقش تخریبچی ظاهر شود. کروش قدرت بدنی آندو را بالاتر برده تا یک ماشین جنگنده در میانه زمین داشته باشد. آندو و نکونام ترکیب خوبی تشکیل داده اند و توانسته اند ساختار دفاعی تیم ملی را قوی تر کنند.

8-خسرو حیدری: بازی سرنوشت عجیب است. خسرو حیدری تا دو ماه پیش نیمکت نشین محض بود. بعد از یک فصل پر از مصدومیت، درخشش منتظری و همینطور حضور اشکان، او نیمکت نشین جناح راست بود. اما دست سرنوشت برای  خسرو خواست. حالا با حضور پژمان او یک خط جلوتر رفته تا با انتقال اشکان به میانه زمین حریف، تبدیل به مهره ای ثابت شود. خسرو قرار است هافبک راست بازی کند و با سانترهای خود مهاجم ها را در موقعیت گلزنی قرار دهد. او بازیکن خوش فکری است اما کروش تاکید کرده باید در کارهای دفاعی هم شدیدا شرکت کند.

9-اشکان دژاگه: قرار نیست او از چپ و راست به قلب دفاع حریف بزند بلکه از عمق وارد می شود. قبل از خداحافظی جباری و بحث دعوت کریمی، کروش درباره پست جدید اشکان به جمع بندی کامل رسیده بود. او قرار است پشت تک فوروارد ایران بازی کند و در واقع زوج او در حمله باشد؛ مهاجمی که باید 90 دقیقه در زمین بدود. اشکان استانداردهای لازم یک ستاره در ترکیب تیم ملی دارد. او در دفاع و حمله کامل است و می تواند مهره ای کلیدی در تعیین سرنوشت ایران باشد.

10-احسان حاج صفی: تا همین چند وقت پیش می گفتند کروش به او اعتقاد ندارد. احسان در حالی با تیم کروش استارت زد که در جام ملت ها 2011 بهترین بازیکن ایران بود. کروش اما بعد از مدتی نشان داد ترجیح می دهد احسان را روی نیمکت بگذارد. اما سیبی که به هوا پرت شد هزار چرخ خورد تا به زمین برسد. او تا همین چند هفته پیش هم روی تصمیم مصر بود تا اینکه به ناگهان تغییراتی ایجاد کرد. حالا در ترکیب احتمالی ایران، مسعود شجاعی نیمکت نشین است و حاج صفی به میدان می رود. او در بازی های دوستانه نشان داد چقدر می تواند چپ ایران را فعال کند.

11-رضا قوچان نژاد: کریم انصاری فرد یک ذخیره آماده برای رضا است و رضا، امید اصلی ایران برای گلزنی. او آمار خیره کننده ای در تیم ملی دارد. شاید به اندازه ای که باید در آستانه جام جهانی ندرخشیده ولی همچنان مثل یک بمب، خطرناک است. نقش گوچی زمانی پر رنگ تر می شود که در بازی بسته ایران، کروش به دنبال تک موقعیت هاست.