یک ایرانی دوست داشتنی

پایگاه خبری تحلیلی « پارس» - دکتر محسن پرویز در یادداشتی به مناسبت در گذشت مرحوم امیر حسین فردی نوشت: « امیرحسین خان فردی» هم « امیر» بود و هم نبود! « امیر» نبود، چون به کسی امر و نهی نمی کرد و « امیر» بود، چون بدون امر، بر دل دوستانش « امیر» بود و در دل آنها امارتی داشت!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی « پارس» ، متن کامل یادداشت دکتر محسن پرویز معاون اسبق فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد در سالگرد استاد امیر حسین فردی به این شرح است:

چند وقت پیش، خبرنگاری پرسید: « اگر بخواهی یک جمله به مرحوم امیرحسین فردی بگویی، چه می گویی؟ »

گفتم: « دلم برایت تنگ شده است! »

بعضی نام ها خیلی با مسماست. مثلانام کسی « کریم» است و خودش هم دست بخشنده ای دارد. شاید هم نام ها شخصیت افراد را شکل می دهد؛ آن که کریم است، می داند که باید بخشنده باشد! گاهی هم برعکس آن است! و گاهی هم آدم می ماند بین تناسب نام ها با شخصیت افراد!

« امیرحسین خان فردی» هم « امیر» بود و هم نبود! « امیر» نبود، چون به کسی امر و نهی نمی کرد و « امیر» بود، چون بدون امر، بر دل دوستانش « امیر» بود و در دل آنها امارتی داشت!

مرحوم آقای فردی یک ایرانی دوست داشتنی بود. خصلت های خوب ایرانی ها (که بعضی ها به اشتباه خصال پسندیده روستایی می نامند) در او متجلی بود. بسادگی حرفش را می زد، دورو نبود، اهل خیر بود، خاکی بود، در پی گردن فرازی نبود، از نردبان دیگران بالانمی رفت، دلش در گرو خدمت به مردم و انقلاب اسلامی بود. نویسنده ای بود بی ادعا. قلم آقای فردی، خاصه آنجا که به توصیف صحنه ها می کشد، تحسین برانگیز است. اما ذهن روشن و قلم روان هرگز موجب نشد خود را برتر از دیگران ببیند و برای خود شان متمایزی قائل شود.

یکی از اقدامات اساسی مرحوم فردی، « پرورش استعدادهای جوان و فراهم کردن شرایط برای بروز توانایی ها» بود؛ چیزی که ضرورت امروز ماست و خیلی ها از آن غفلت می کنند. مرحوم فردی در یک جمله « نویسنده و معلمی توانا و بی ادعا بود که خیلی زود از دست رفت؛ خیلی زودتر از آن که انتظارش را داشتیم. »

روحش شاد