وحشت تکفیری‌ها از شعار «سپاه خمینی در سوریه»

به گزارش  پارس ، احمدرضا بیضایی برادر شهید محمودرضا بیضایی شهید مدافع حرم حضرت زینب (س) بخشی از خاطرات برادر خود را در وبلاگ اسکالپل آورده است:

*او یکی از ثمرات انس با فرهنگ دفاع مقدس بود

شوق شهادت طلبی چیزی نبود که یک شبه در او شکل گرفته باشد؛ علی رغم اینکه در جمهوری اسلامی، دوست و دشمن، اینهمه توی سر تبلیغ از جبهه و جنگ و شیوه گفتن و نوشتن از دفاع مقدس می زنند، بعنوان برادر محمودرضا می گویم که او یکی از ثمرات انس با فرهنگ دفاع مقدس و همین کتاب ها و خاطرات، گفتن ها، نوشتن ها و مستندها بود.

دانش آموز بود که با حاج بهزاد پروین قدس (عکاس جنگ) در تبریز رفاقتی بهم زده بود و مرتب برای دیدن آرشیو عکس هایش سراغش می رفت؛ نخستین ریشه های علاقمندی به فرهنگ جبهه و جنگ را حاج بهزاد در او ایجاد کرده بود؛ همان سال ها بود که دو کار پژوهشی در مورد شهید احد مقیمی و شهید عبدالمجید شریف زاده انجام داد و مجموعه ای از خاطراتشان را گردآوری کرد.

کتابخانه ای که از او بجا مانده تمام کتاب های منتشر شده در حوزه ادبیات دفاع مقدس در ۱۰ سال گذشته را در خود گنجانده است؛ مثل همه بچه های بسیج به یاد و نام و عکس های سرداران شهید دفاع مقدس از جمله حاج همت، زین الدین، خرازی، باکری، احمد متوسلیان و… تعلق خاطر داشت؛ این اواخر بسیار پیگیر محصولات جدید ادبیات دفاع مقدس بود؛ گاهی از من می پرسید فلان کتاب را خوانده ای؟ و اگر می گفتم نه، نمی گفت بخوان؛ می خرید و هدیه می کرد و می گفت بخوان.

یکبار کتابی را از تهران برایم پست کرد؛ بدون استثناء، هر سال، عاشورا را در مقتل شهدای فکه حاضر می شد؛ چند بار هم به من گفت که عاشورا بیا فکه و من فلک زده هر بار گفتم می آیم و نرفتم! این اواخر هم هوای کربلا به سرش زده بود؛ قبل اربعین می گفت یکی از دوستانش در عراق گفته تو تا شلمچه بیا، من می برمت کربلا.

به من هم گفت بیا این سفر را برویم؛ حاضر شده بودم که برویم که قسمت نشد و بعد ماه محرم رفت سوریه که بقول خودش به صف عاشورائیان بپیوندد.

*شیعه های ایران هیچ جای دنیا پیدا نمی شوند!

با شیعیان کشورهای لبنان، عراق، بحرین، سوریه و… آشنایی داشت و گاهی در موردشان چیزهایی می گفت؛ یکبار پرسیدم: شیعیان لبنان بهترند یا شیعیان عراق؟ گفت: شیعه های لبنان مطیع ترند ولی شیعه های عراق دچار دسته بندی و تشتت هستند اما در جنگیدن و شجاعت بی نظیرند؛ دلشان هم خیلی با اهل بیت (ع) است طوریکه تا پیششان نام « حسین» و « زینب» و… را می بری طاقتشان را از دست می دهند.

گفتم شیعه های ایران کجای کارند؟ با لحن خاصی گفت: شیعه های ایران هیچ جای دنیا پیدا نمی شوند! خیلی عشق خدمت داشت به بچه شیعه ها؛ این را از فیلمی که یکبار نشانم داد، فهمیدم؛ موقع دفن پیکرش، داخل قبر بودم که کسی آمد بالای سرم و گفت: محمودرضا یک دوست عراقی به اسم … دارد که پیغام داده به برادرش بگویید صورت محمودرضا را داخل قبر از طرف من ببوسد!

*شهادت هایی که خیلی ها را خجالت زده کرد

بعد از شهادتش دو جا عمیقاً در مقابلش بیچاره شدم؛ بار اول وقتی در معراج شهدا بالای سر جنازه اش رفتم و او را در لباس رزم که سر تا پا خون و در اثر اصابت ترکش ها پاره پاره بود دیدم و بار دوم وقتی تابوتش را در پرچم جمهوری اسلامی پیچیدند و روی دست های مردم بالا رفت.

فکرش را نمی کردم برادری که ۳ سال از خودم کوچکتر بود یک روز کاری کند که اینطور در برابرش احساس حقارت کنم و تابوتش روی دست های مردم همه ابهتم را بشکند.

دو ماه پیش در تشییع جنازه شهید محمد حسین مرادی، وقتی توی ماشینش بطرف گلزار شهدای چیذر می رفتیم گفت: « شهادت شهید مرادی خیلی ها را خجالت زده کرد» ؛ نپرسیدم چرا اینطور می گوید و منظورش چیست ولی شهادت محمودرضا حقیقتاً مرا خجالت زده کرده.

*وحشت تکفیری ها از شعار « سپاه خمینی در سوریه»

یکبار عکس هایی را که آنجا از دیوار نوشته های تکفیری ها گرفته بود نشانم داد؛ توی عکس ها یک عکس هم از یکی از بچه های خودشان بود که او را در حال نوشتن شعاری به زبان عربی روی دیوار نشان می داد.

به این عکس که رسیدیم محمودرضا گفت: این بعد از نوشتن شعار زیرش نوشت « جیش الخمینی فی سوریا» … این را که گفت زد زیر خنده.

گفتم به چی می خندی؟ گفت تکفیری ها از ما و نام امام خمینی (ره) بشدت می ترسند! بعد تعریف کرد که یک روز در یکی از مناطقی که آزاد شده بود، متوجه پیرمردی شدیم که سرگردان به این طرف و آن طرف می دوید؛ رفتیم جلو و پرسیدیم چه شده؟

گفت پسرش مجروح در خانه افتاده اما کسی از اهالی محل اینجا نیست که از او کمک بخواهد؛ با تعدادی از بچه ها رفتیم داخل خانه اش و دیدیم پسرش یکی از تکفیری های مسلح است؛ با هیکل درشت و ریش بلند و لباس چریکی که یک گوشه افتاده بود و خون زیادی از او رفته بود.

تا متوجه حضور ما در خانه شد شروع کرد به رجز خواندن و داد و فریاد کردن و هر چه از در دهانش درآمد نثار علوی ها و سوری هایی کرد که با آنها می جنگند؛ همینطور که داشت فریاد می زد و بد و بیراه می گفت، یکی از بچه ها رفت نزدیکش و توی گوشش به عربی گفت میدانی ما کی هستیم؟ ما ایرانی هستیم؛ این را که گفت دیگر صدایی از طرف در نیامد!

*به مجاهدت ما نیاز هست

یک روز تهران بودم که زنگ زد و گفت فردا تعدادی از بچه های بسیج می آیند برای یک دوره دو روزه آموزشی، اگر وقت داری فرصت خوبی است برای یاد گرفتن بعضی مسائل نظامی؛ پاشو بیا؛ آن دو روز را رفتم و نشستم پای آموزشش و شد مربی من.

در آن دو شب و روز خوابی از او ندیدم؛ تمام آن دو روز را صرف برگزار شدن دوره به بهترین نحو کرد؛ قبل از میدان تیر رفتن گفت: « ۱۰ تا تیر به هر نفر می دهیم؛ سعی کنید استفاده کنید از این فرصت؛ استفاده هم به این است که در این وضعیت حساسی که جهان اسلام دارد و به مجاهدت ما نیاز هست، اینجا بدون نیت نباشید؛ بنابراین نیت کنید و بزنید. »

در میدان تیر حالش این بود؛ حکما در جبهه ای که خودش نوشته تمام استکبار، تمام کفار، صهیونیست ها، مدعیان اسلام آمریکایی و وهابیون آدمکش جمع شده اند تا اسلام حقیقی و عاشورایی را بشکنند، حالش بهتر بوده…

*مگر مهر امام زمان (عج) خورده پشتشان که مجاز باشد؟

اهل بیتی بود و اصلاً از همان اول مال اهل بیت (ع) بود؛ در ایام نوجوانیش چند تا نوار کاست پاپ (از اینهایی که با مجوز ارشاد منتشر می شدند) گرفته بود و توی خانه گاهی گوش می داد؛ آن موقع من برای یاد گرفتن نغمات و مقامات قرآنی و کار روی صوت و لحن در خانه وقت می گذاشتم و به تبعش کاست تلاوت های قراء مشهور جهان اسلام را در خانه زیاد گوش می دادم و پخش شدن موسیقی پاپ را در خانه تحمل نمی کردم!

یکبار گفتم اینها مصداق لغو است و به استناد آیه « و الذین هم عن اللغو معرضون» به گوش دادنشان اشکال کردم؛ هر چه اصرار می کردم اینها را در خانه گوش ندهد می گفت این موسیقی، مجاز است و مجوز ارشاد دارد.

اما یکروز خودش هر چه کاست داشت جمع کرد و برد و نمی دانم چه بلایی سرشان آورد؛ یکی دو روز گذشت و از او پرسیدم: نوارها را چکارشان کردی؟ ! گفت ریختمشان دور! گفتم: تو که می گفتی اینها از ارشاد مجوز گرفته اند و مجازند… ؟ گفت: فکر کردم دیدم مگر مهر امام زمان (عج) خورده پشتشان که مجاز باشد؟ ! ۱۶ سال داشت آن موقع.

*شوخ طبع بود اما هیچوقت با من شوخی نکرد

رابطه من با محمودرضا به دو نوع تقسیم می شد؛ یکی رابطه برادری که به لحاظ انتساب خونی وجود داشت، یکی هم رابطه ای که به لحاظ بسیجی بودنش بین ما برقرار بود و رابطه ای که به عنوان یک بسیجی با او داشتم به مراتب پررنگ تر از ارتباطی بود که به لحاظ برادری بین من و او برقرار بود.

این ارتباط دوم خیلی خاص بود؛ از نظر برادری خونی هم با اینکه از نظر سنی از من کوچک تر بود ولی حریمی داشت برای خودش که من زیاد نمی توانستم از آن عبور کنم و به او نزدیک شوم و از او حیا می کردم.

با اینکه بسیار اهل شوخی بود و عالم و آدم را سرکار می گذاشت و با دوستان، همرزمان و همکارانش در محیط کار خیلی شوخی داشت، هیچوقت با من شوخی نکرد.

یکی از چیزهایی که درمورد او برایم عجیب بود، همین مورد بود؛ هیچوقت برای من لطیفه تعریف نکرد، شوخی نکرد، سرکارم نگذاشت… ادبش چیزی بود برای خودش، این اواخر وقتی معانقه می کردیم، شانه ام را می بوسید. آب می شدم از این حرکتش.

*خیلی مواظب بوده ام که با تصادف نمیرم!

تهران که بود، با ماشین خیلی این طرف و آن طرف می رفت؛ بقول همسر معززش، بیشتر عمرش توی ماشینش گذشته بود! گاهی که با هم بودیم نگرانش می شدم؛ دیده بودم که پشت فرمان، گوشیش چقدر زنگ می خورد؛ همه اش هم تماس های کاری.

چند باری خیلی جدی به او گفتم پشت فرمان اینقدر با تلفن صحبت نکن؛ خطرناک است! ولی بخاطر ضرورت های کاری انگار نمی شد؛ گاهی هم خیلی خسته و بی خواب بود اما ساعت های زیادی پشت فرمان می نشست؛ با این همه، دقت رانندگیش خیلی خوب بود، خیلی.

من هیچوقت توی ماشینش احساس خطر نکردم؛ همیشه کمربندش بسته بود و با سرعت معقول می راند؛ لااقل دفعاتی را که با هم بودیم اینطور بود! یکی از همرزمانش می گوید: « من بستن کمربند را از محمودرضا یاد گرفتم؛ توی سوریه هم که رانندگی می کرد، تا می نشست کمربند را می بست؛ یکبار در سوریه به من گفت: محسن! می دانی چقدر مواظب بوده ام که با تصادف نمیرم؟ ! »

*وصیت نامه

همه جا را سپردم دنبال وصیتنامه اش گشتند؛ حتی توی وسایلش که در سوریه بود؛ اما وصیتنامه ای در کار نیست انگار؛ تنها چیز مکتوبی که از او موجود است، همان نامه ای است که برای همسر معزز خود نوشته که منتشرش کردم. اما دوباره محض اطمینان، چند روز پیش از همسر معززش در مورد وصیتنامه سؤال کردم فرمودند: یکبار در خانه صحبت وصیتنامه شد، به پوستر « حاج همت» روی کمدش اشاره کرد و گفت: « وصیت من این است» .

روی این پوستر که هنوز هم آنجاست، نوشته: « با خدای خود پیمان بسته ام تا آخرین قطره خونم، در راه حفظ و حراست از این انقلاب الهی یک آن آرام و قرار نگیرم» .