استقلال پیروزی می‌خواست یا پرسپولیس؟

بکارگیری این استراتژی از سوی استقلال طبیعی بود به این خاطر که استقلال دو امتیاز از پرسپولیس عقب بود و حریف با کسب نتیجه مساوی هم در صدر با دو امتیاز اختلاف می ماند، اما شفر در مهمترین بازی استقلال که شاید در آینده تعیین کننده چهره قهرمان این فصل باشد از دو هافبک دفاعی در ترکیب تیم بهره برد.

بازی با دو هافبک تدافعی اصلا ایراد نیست و امروز خیلی از تیم ها چه در لیگ داخلی و چه در لیگ های خارجی با این شیوه فوتبال می کنند چون واقعیت این است پوشش عرض زمین با یک هافبک دفاعی سخت و شاید با توجه به سرعت بازیکنان حریف غیر ممکن شده است و از همه مهمتر فضای جلوی خط دفاعی مهمترین فضا برای استفاده تیم حریف است. اما بیشتر تیم های حرفه ای این زوج را با یک هافبک دفاعی و یک هافبک تهاجمی شکل می دهند و هافبک تهاجمی به هنگام حمله از بازیکن روی دست خود جدا می شود و خود را به دروازه حریف نزدیک می کند تا حملات را حمایت کند.

علی کریمی و فرشید باقری شبیه به هم هستند و نمی شود یکی از این دو را هافبک تهاجمی خواند و این بدین معنی بود؛ شفر هم تحت تاثیر فرهنگی که بر لیگ برتر حاکم است ابتدا برای گل نخوردن به میدان آمده است و بعد گل زدن! تیم حریف هم با دو هافبک دفاعی بازی کرد اما باید به این نکته اشاره کرد احمد نورالهی پیشروی به هنگام حمله را خوب یاد گرفته است و حتی گاها در بازی های ملی این ذهنیت به ما دست می داد که او یک هافبک تهاجمی است نه هافبک دفاعی. و قطعا همین ذهنیت موجب شد او در دربی دروازه استقلال را باز کند.

از آنجایی که فرشید باقری و علی کریمی دو هافبک دفاعی خوب اما با سرعت متوسط هستند و نزدیک به هم بازی می کنند در روزهایی که استقلال نیازمند پیروزی است با سختی به سمت جلو حرکت می کند و تعداد حملات خطرناکی که روی دروازه حریف خلق می شود کمتر است و این در دربی به خصوص در نیمه دوم ملموس بود. بهتر بود شفر به جای یکی از این ها به داریوش شجاعیان بازی می داد یا یک هافبک تهاجمی دیگر. آنوقت آهنگ تهاجمی استقلال شکل بهتری به خود می گرفت.