اینجا هیچ‌کس جرأت اعتراض ندارد

تصاویری که دوشنبه شب از طریق شبکه ۳ و از اردوی تیم ملی پخش شد کاملاً نشان می‌داد که بازیکنان تیم ملی با هم رفیق و صمیمی‌اند. در فضایی که هیچ ۲ نفری با هم خوب نیستند، همین میزان صمیمیت هم غنیمت است. کی‌روش اگر هیچ کاری نکرده باشد حداقل توانسته جو خوبی در تیم ملی ایجاد کند به طوری که یکی مثل سامان قدوس می‌گوید ما به خاطر همدیگر از آتش رد می‌شویم.

دیگر نکته مثبت در تیم ملی این است که هیچ بازیکنی جرأت اعتراض ندارد. در تیم ملی بر خلاف باشگاه‌ها هر بازیکنی (حتی طارمی و رضاییان) وقتی تعویض می‌شود سرش را می‌اندازد پایین و مثل بچه‌های خوب روی نیمکت می‌نشیند در حالی که در بیشتر باشگاه‌ها یک بچه تازه وارد هم به خودش جرأت می‌دهد جلوی مربی‌اش (که سن پدرش را دارد) هر اعتراضی را انجام بدهد. مورد داریم که یک بازیکن حداقل ۶ مربی لیگ برتری را رسماً سنگ روی یخ کرده و موقع تعویض همه کار می‌کند، اما بلافاصله می‌گوید چیز خاصی نبود و کمی عصبی بودم!

در فوتبال این قبیل مسائل به ظاهر ساده خیلی مهم است. تیمی که اتحاد نداشته باشد و بازیکنانش برای مربی و برای مردم کشورشان بازی نکنند، اصلاً «تیم» نیست؛ درست مثل تیم سال ۲۰۰۰ ایران که با جلال طالبی به جام ملت‌ها رفت و هر کس برای خودش یک سازی می‌زد. تیمی که با آن همه اسم و اسطوره، دست از پا درازتر به ایران برگشت و مهدوی‌کیایش متهم به کم‌کاری شد!