ورزش زنان و قله‌هایی که باید فتح شود

محمدهدایتی: ورزش زنان در ایران با چالش های بسیاری مواجه بوده است. پس از انقلاب، ورزش زنان برای سال ها به فراموشی سپرده شد، جنگ بود و فضای انقلابیِ کمابیش مردانه و خشن و در آن شرایط کمتر کسی از ورزش زنان می گفت، شاید لزومش هم چندان احساس نمی شد.

از نیمه دوم دهه 1370 شرایط به تدریج دگرگون شد. مقاومت ها بسیار بود و از نواحی مختلف. اما زنان برای احقاق حقشان تلاش کردند، آرام آرام. حالا آن ها کم کم خود را ثابت کرده اند و می خواهند سهم خود را از ورزش داشته باشند. مهم ترین مسئله برای تحقق این هدف، ضرورت تغییر نگاه است، اینکه ورزش زنان را نه دردسرساز، که فرصت بدانیم، فرصتی برای سازندگی و نشاط اجتماعی بیشتر.

در سالی که گذشت ورزشکاران زن در رشته های مختلف خوش درخشیدند. برای مثال در دومیدانی قهرمانی آسیا سپیده توکلی در ماده پنجگانه طلا گرفت و خیلی دیگر از دومیدانی کاران خانم مدال های نقره و برنز کسب کردند

دیگر اینکه نگاهی حرفه ای و تخصصی را باید در پیش گرفت نه نگاهی تفننی که ورزش برای زنان را در خوش بینانه ترین حالت مفید به حال سلامتی آن ها می داند. برای پا گرفتن ورزش حرفه ای زنان و استمرار آن به فضاهای ورزشی نیازمندیم، فضاهایی که با لحاظ کردن استانداردهای قانونی، محلی برای تمرین و ورزش زنان فراهم می آورند و همچنین به حمایت های اقتصادی و اجتماعی از زنان ورزشکار.

در سالی که گذشت ورزشکاران زن در رشته های مختلف خوش درخشیدند. برای مثال در دومیدانی قهرمانی آسیا سپیده توکلی در ماده پنجگانه طلا گرفت و خیلی دیگر از دومیدانی کاران خانم مدال های نقره و برنز کسب کردند. در کاراته حمیده عباسعلی اکنون خود را به عنوان یکی از چهره های شاخص این رشته در عرصه بین المللی تثبیت کرده است.

ورزشکاران زن ما کم کم به فتح میادین المپیک هم فکر می کنند. در المپیک 2016 کیمیا علیزاده چراغ اول را روشن کرد و به مدال برنر رسید. حالا طلسم مدال در المپیک شکسته است و به چیزی ممکن بدل شده است. با اینحال مسیر کماکان دشوار است، با موانع بسیار. سدهای بسیاری باید پشت سرگذاشته شود و تا آن روز، کماکان آرام باید پیش رفت. شاید با فتح سنگرهای جهانی بیشتر و مدال های درخشان تر موانع هم کاهش یابد.