راه سخت بچه‌های پیروانی

اردوی جدید تیم ملی‌ فوتبال جوانان که در محل کمپ تیم‌های ملی در تهران دایر شده و یکی از قدم‌های واپسین تدارک برای شرکت در جام جهانی این رده سنی (در خاک کره جنوبی طی اردیبهشت ماه) است، با مشکلاتی همراه بوده است.

با اینکه شماری از نفرات دعوت شده توسط امیرحسین پیروانی سرمربی این تیم در باشگاه‌های خود ذخیره‌ای بیش نیستند در روالی آشنا که در تیم‌های رده‌های سنی پایه ایران تبدیل به امری سنتی و عادی شده، از حضور آنها در این اردو جلوگیری شده و طبعا این کار از مدیران باشگاه‌ها و مربیانی سر زده است که در مورد نحوه عمل و برنامه کار این جوانان اختیار عمل و قدرت تصمیم‌گیری دارند. نتیجه این نوع برخورد حضور فقط نیمی از نفرات دعوت شده از سوی پیروانی در اردوی جاری است و در حالی که اسم 30 نفر در جدیدترین فهرست این مربی آمده بود، در روزهای اخیر اغلب بیش از 15 نفر در این تمرینات مشاهده نشده‌اند.

این نوع برخورد با تیمی صورت گرفته که هم «گذشته» قابل قبولی دارد و هم «آینده‌»‌ای بسیط و طولانی و مهم برای آن ترسیم و تدوین شده است. این تیم سال پیش در مسابقات قهرمانی جوانان آسیا در حالی در نیمه نهایی حذف و در نهایت حایز رتبه سوم مشترک این قاره شد که تا قبل از شکست عجیب 6 بر 5 خود برابر عربستان در نیمه نهایی در کل دیدارهای قبلی‌اش فقط یک بار دروازه‌اش باز شده بود و همان درخشش و کسب آن رتبه بود که ایران را واجد شرایط شرکت در جام جهانی این رده سنی در خاک کره طی ماه پیش رو کرد.

این تیم نه فقط باید به جام جهانی برود و آبروداری کند بلکه طبق تصمیم فدارسیون فوتبال در پایان این رقابت‌ها به طور مستقیم و تقریبا تمام و کمال به درون پیکر تیم ملی امید انتقال خواهد یافت و پیروانی و شاگردانش تیرماه در دوره جدید پیکارهای قهرمانی زیر 23 سال آسیا شرکت خواهند کرد و این رقابتی است که سنگ بنای اولیه برای حضور در المپیک 2020 به حساب می‌آید. لابد می‌دانید که ایران به سبب ده‌ها قصورها و صدها اشتباه در تمامی 40 سال اخیر امکان حضور در فوتبال المپیک‌ها را به دست نیاورده و به تبع آن بسیار مهم است که برای «توکیو 2020» این طلسم طولانی را بشکند و سرانجام فوتبال ایران را در عرصه المپیک‌ها به خودنمایی نایل کند.

اینکه فدراسیون به رغم آگاهی از نزدیک و نزدیک‌تر شدن زمان برگزاری مسابقه‌های فوتبال زیر 23 سال قهرمانی آسیا قدمی برای تیم ملی امید برنداشته و این تیم را به طور مستقل تشکیل نداده و روی آن کاری را انجام نداده، البته رویدادی منفی و بد و نشانگر قصورهای فراوان مقام‌ها در این زمینه است و ارجاع کل تشکیلات تیم جوانان به ساختار و چارچوب امیدها فقط بوی سهل‌انگاری و نادیده گرفتن مسوولیت‌ها را می‌دهد و چه چیزی بدتر از اینکه برای این دوره از فعالیت‌های تیم «امید» حتی یک مربی برگزیده نشد و کاری روی تیمی که باید به پیکارهای زیر 23 سال قهرمانی آسیا برود، انجام نپذیرفته است. در عین حال اگر حسنی را بر این قضیه مترتب باشیم این است که شاگردان پیروانی قدم به قدم و براساس میدان‌هایی که در آنها شرکت داشته‌اند، هر روز برناتر و مسلط‌تر و تواناتر شده و بر حجم تجربیات‌شان افزوده شده و فردا که به چارچوب تیم امید منتقل می‌شوند، بی‌تجربگانی نیستند که مجبور شوند همه چیز را از نقطه صفر شروع کنند و برعکس بازیکنانی هستند که به سبب طول مدت حضور در اردوها و حجم فراوان کارهای مشترک‌شان کاملا با یکدیگر هماهنگ هستند و کارهای گروهی را می‌شناسند و نیاز به اردوهای طولانی مدت اولیه برای وفق یافتن با خود و مربیان‌شان ندارند و فقط به فرآیندهایی محتاج‌اند که آنها را هر چه سریع‌تر با ملزومات شرکت موفقیت‌آمیز در رقابت‌های یک رده سنی بالاتر (زیر 23 سال یا همان امیدها) آشنا سازد و قادر به ارائه تمامی توان خود در این رده سنی کند که طبعا بالاتر از چارچوب‌ها و مشخصه‌های جوانان و فراتر از حد و حدود این رده سنی است.