چگونه «ژاوی» بخریم

رخ به رخ شدن استقلال و السد قطر هر بدی داشته باشد، یک حسن دارد و آن حسن این است که بتوانیم زوایای فوتبال را با ستاره های آن ارزیابی کنیم و در این مورد به خصوص می رسیم به اسم «ژاوی» ستاره بزرگ فوتبال اروپا و مکتب بارسلونا.

این بازیکن در السد قطر است و سالی ۱۰ میلیون یورو دستمزد می گیرد. این مبلغ در واقع بیش از کل هزینه های باشگاه استقلال است در یک سال. از بازیکن گرفته تا مربی و حمل و نقل و خورد و خوراک و برق و آب و گاز و اینترنت و کارمندان و زمین چمن و البته لباس و دارو و پزشک و ...

صرف نظر از اینکه قطری ها با تکیه بر پول نفت است که ژاوی می خرند و مردمشان را سر شوق می آورند و بازیکنان بومی خودشان را تحت آموزش ناخود آگاه ژاوی قرار می دهند، باید تاکید کرد که داشتن ژاوی درآمدهای کلانی هم می تواند داشته باشد و با همین سیاست هاست که بارسلونا از ژاوی گرفته تا اینیستا و مسی و نیمار و ... را با هم و در کنار هم می خرد و البته که هم قدرتمند می شود و هم درآمد زایی هایش بالا و بالاتر می روند.

باشگاه های ما چگونه می توانند ژاوی بخرند؟

از ژاوی ها استفاده های بسیاری می توان برد، از اسپانسر روی پیراهن که قیمتش با امثال ژاوی پنج برابر می شود بگیرید تا برسید به بلیط فروش سالیانه که با ژاوی ها حداقل در هر دیدار خانگی سی تا چهل هزار نفر می تواند برای امثال استقلال بیشتر باشد. از فروش پیراهن ژاوی بگیرید تا برسید به رستوران استقلال که ژاوی در آن می نشیند و با هوادارانش گپ می زند.

در واقع می توان از ژاوی پول خودش را تا حدود بسیار زیادی درآورد به شرط آنکه قرارداد خوب با بندهای مشخص و معلومی با او بسته شود. از صنایع خودرو سازی بگیرید تا برسید به اپراتورهای تلفن همراه همه در رقابت برای روی پیراهن رفتن تبلیغشان جلو می آیند و دور تا دور زمین استقلال یا پرسپولیس را هم پر خواهند کرد. در واقع ژاوی می تواند پول خودش را در آورد، ما اما در فوتبال ایران استراتژی و ساختاری داریم که باید عوض شود.

استراتژی غلط فوتبال ایران: کمتر هزینه کنید!

این استراتژی غلط که اتفاقا محل دعوای وزرا و نمایندگان مجلس و مدیران این دو باشگاه هم هست به طور کلی اشتباه است چون نه نمایندگان مجلس و نه معمولا وزرا فوتبال را نمی شناسند و قواعدش را نمی دانند به همین دلیل است که معمولا با مدیران باشگاه ها که پس از مدتی متوجه پتانسیل ها و فشار ها می شوند درگیر می شوند و این چرخه دعوا همچنان هم ادامه پیدا می کند و از مدیری به مدیر دیگر منتقل می شود.

استراتژی کمتر هزینه کن در نهایت مردم را از ورزشگاه ها دور می کند و تبلیغاتچی ها را از فوتبال منصرف می کند و با این وضعیت هم فوتبال نزار می شود و هم جامعه دچار نخوت در این بعد خواهد شد و هم صاحبان کالا و تولید کنندگان کمتر فروش می کنند.

استراتژی درست

به جای دعواهای بی دلیل که منجر به ضعف مدیران و فوتبال می شود، باید بلیط فروشی را به دست باشگاه ها داد. باید آگهی های محیطی را هم به آنها سپرد و برای گرفتن حق پخش تلویزیونی کوشید. باید کپی رایت را مصوب کرد تا هیچکس اجازه نداشته باشد پیراهن و کلاه و پرچم این باشگاه ها را تولید کند و بفروشد و سودش را در جیب خود بگذارد.

در اینصورت باشگاه های فوتبال ما با هشتاد میلیون جمعیت داخلی نیازی به پول دولت هم برای خرید ژاوی ها ندارند چون این بازار چند ده میلیونی خودش خودش را می چرخاند و شور و شوق بزرگی در جامعه پدید می آورد. با این شرایط می توان ژاوی خرید، می توان آگهی گرفت، می توان لباس فروخت و می توان جامعه را به هیجان آورد.

می توان همه کار کرد، با این فرمول می توان ژاوی خرید، می توان حتی باشگاه های جدید خصوصی تولید کرد که از همان روزهای اول هوادار داشته باشد، با ژاوی ها و اینیستاها و حتی امثال گواردیولا و ... می توان فوتبال را در ایران از آسیا فراتر برد و اتفاقا ریالی هم هزینه نکرد.