نگاهی به "خانه پدری"/ آقایان این "قبرستان" کجاست؟

«خانه پدری» در بلبشوی وضعیت فرهنگی و پس از 9 سال اکران شد. فیلمی که سه وزیر، چهار رئیس سازمان سینمایی و پنج معاون نظارت و ارزشیابی حاضر نشده بودند آن را اکران کنند. اینکه چه جریانی زمینه اکران این فیلم را فراهم کرد بماند ولی فیلم حاوی محتوایی است که به چند نکته آن اشاره می‌کنم.

* مساله اصلی و کلی این است که چه اتفاقی در این چند سال در نظام سازمان سینمایی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی افتاده که چنین فیلمی قابلیت اکران پیدا کرده است؟ چیزی در این فیلم عوض نشده است. این فیلم هیچ چیز جز توهین به فرهنگ ایرانی ندارد و سراسر اشکال و زشتی و قبح است.

*شغل اصلی خانواده در این فیلم قالیبافی است و در سراسر فیلم از فرش به عنوان نماد فرهنگی ایران استفاده شده است. به خصوص اینکه در طول فیلم نشان می‌دهد که اینها همه نوع فرشی را رفو می‌کنند و از آنجایی که فرش هر شهری منعکس کننده فرهنگ مخصوص آن شهر است، یعنی این فیلم تفکر مهجور و معتصب و عقب مانده خود را به همه شهرها و کل فرهنگ ایران سرایت داده است و خیلی تاسف آور است.

* واقعا این فیلم چه چیزی می‌خواهد نشان بدهد جز خشونت، توهین و زشتی تا جایی که حتی نسل آخر فیلم که شهاب حسینی آن را بازی می‌کند و همسرش هم دانشجوی پزشکی است همان تفکر را دارد و همان حرف ها را می‌زند و همان گونه عمل می‌کند.

*«خانه پدری» یکی از بدترین فیلم‌هایی است که در طول سینمای ایران ساخته شده، فیلمی که خروجی و تاثیر ویرانگر و مخربی دارد. ضمن اینکه حرفی برای زدن ندارد، به زن ها توهین کرده، به مردها توهین کرده، فرهنگ خشونت را برای بچه‌ها ترویج داده چون پسرش را برای زدن ضربه صدا می‌کند و به طرز فجیعی صحنه قتل را تدارک می‌بیند.

*فارغ از مضمون بی‌هویت این فیلم حتی در کارگردانی و پرورش داستان هم مشکل دارد و مثلا چه طور می‌شود مادری که در تمام فیلم بی اهمیت است ناگهان با متوجه شدن جریان همان تنها چند دقیقه می‌میرد. این چه جامعه است که در آن خواهر و برادر به هم اهمیت نمی‌دهند. پدر و پسر  بیگانه اند. پدر و دختر دشمن اند. این کجای ایران است. به زبان فیلم «این قبرستان» کجاست؟

به نظر می‌رسد فیلمساز قصد دارد بگوید خانه پدری نمادی از خانواده ایرانی و تاکیدی که بارها بر کلمه «قبرستان» دارد، می‌خواهد بگوید این قبرستان ایران است.

*این فیلم حتی با هرگونه حذفیاتی اگر هر چقدر هم محدود و کوتاه اکران شود، برای بیننده آزار ذهنی و برای جامعه فرسایش روانی  به وجود می‌آورد و چند روز بعد از تمام شدنش ذهن را درگیر می‌کند و تصاویرش پاک نمی‌شود.