آیات ۱-۱۸ سوره بقره+صوت

سوره بقره دومین سوره قرآن کریم و بزرگترین سوره آن است. به نحوی که از جزء اول قرآن شروع شده و در جزء سوم پایان می‌پذیرد. این سوره اولین سوره مدنی است که پس از هجرت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به مدینه به تدریج و در زمان‌های پراکنده نازل شده و ۲۸۶ آیه دارد. علت نامگذاری این سوره به «بقره» داستانی است در مورد گاو بنی اسرائیل که در آیات ۶۷ تا ۷۳ آمده است.

تلاوت مجلسی آیات ۱-۱۸ سوره بقره

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

الم

الف. لام میم (۱)

ذَلِکَ الْکِتَابُ لَا رَیْبَ فِیهِ هُدًى لِلْمُتَّقِینَ

این است کتابى که در [حقانیت]آن هیچ تردیدى نیست [و]مایه هدایت تقواپیشگان است (۲)

الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ

آنان که به غیب ایمان مى ‌آورند و نماز را بر پا مى دارند و از آنچه به ایشان روزى داده‌ ایم انفاق مى کنند (۳)

وَالَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَیْکَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِکَ وَبِالْآخِرَةِ هُمْ یُوقِنُونَ

و آنان که بدانچه به سوى تو فرود آمده و به آنچه پیش از تو نازل شده است ایمان مى آورند و آنانند که به آخرت یقین دارند (۴)

أُولَئِکَ عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ

آنان برخوردار از هدایتى از سوى پروردگار خویشند و آنان همان رستگارانند (۵)

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ

در حقیقت کسانى که کفر ورزیدند چه بیمشان دهى چه بیمشان ندهى بر ایشان یکسان است [آنها]نخواهند گروید (۶)

خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ

خداوند بر دلهاى آنان و بر شنوایى ایشان مهر نهاده و بر دیدگانشان پرده‌ اى است و آنان را عذابى دردناک است (۷)

وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَبِالْیَوْمِ الْآخِرِ وَمَا هُمْ بِمُؤْمِنِینَ

و برخى از مردم مى‌ گویند ما به خدا و روز بازپسین ایمان آورده‌ ایم ولى گروندگان [راستین]نیستند (۸)

یُخَادِعُونَ اللَّهَ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَمَا یَخْدَعُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا یَشْعُرُونَ

با خدا و مؤمنان نیرنگ مى‌ بازند ولى جز بر خویشتن نیرنگ نمى‌ زنند و نمى‌ فهمند (۹)

فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَهُمُ اللَّهُ مَرَضًا وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ بِمَا کَانُوا یَکْذِبُونَ

در دلهایشان مرضى است و خدا بر مرضشان افزود و به [سزاى]آنچه به دروغ مى گفتند عذابى دردناک [در پیش]خواهند داشت (۱۰)

وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ لَا تُفْسِدُوا فِی الْأَرْضِ قَالُوا إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ

و، چون به آنان گفته شود در زمین فساد مکنید مى‌ گویند ما خود اصلاحگریم (۱۱)

أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَلَکِنْ لَا یَشْعُرُونَ

بهوش باشید که آنان فسادگرانند لیکن نمى‌ فهمند (۱۲)

وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ آمِنُوا کَمَا آمَنَ النَّاسُ قَالُوا أَنُؤْمِنُ کَمَا آمَنَ السُّفَهَاءُ أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاءُ وَلَکِنْ لَا یَعْلَمُونَ

و، چون به آنان گفته شود همان گونه که مردم ایمان آوردند شما هم ایمان بیاورید مى‌ گویند آیا همان گونه که کم خردان ایمان آورده‌ اند ایمان بیاوریم هشدار که آنان همان کم‌خردانند ولى نمى‌ دانند (۱۳)

وَإِذَا لَقُوا الَّذِینَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْا إِلَى شَیَاطِینِهِمْ قَالُوا إِنَّا مَعَکُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِئُونَ

و، چون با کسانى که ایمان آورده‌ اند برخورد کنند مى‌ گویند ایمان آوردیم و، چون با شیطانهاى خود خلوت کنند مى‌ گویند در حقیقت ما با شماییم ما فقط [آنان را]ریشخند مى ‌کنیم (۱۴)

اللَّهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَیَمُدُّهُمْ فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ

خدا [است که]ریشخندشان مى ‌کند و آنان را در طغیانشان فرو مى‌ گذارد تا سرگردان شوند (۱۵)

أُولَئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الضَّلَالَةَ بِالْهُدَى فَمَا رَبِحَتْ تِجَارَتُهُمْ وَمَا کَانُوا مُهْتَدِینَ

همین کسانند که گمراهى را به [بهاى]هدایت‌ خریدند در نتیجه داد و ستدشان سود [ى به بار]نیاورد و هدایت‌ یافته نبودند (۱۶)

مَثَلُهُمْ کَمَثَلِ الَّذِی اسْتَوْقَدَ نَارًا فَلَمَّا أَضَاءَتْ مَا حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَتَرَکَهُمْ فِی ظُلُمَاتٍ لَا یُبْصِرُونَ

مثل آنان همچون مثل کسانى است که آتشى افروختند و، چون پیرامون آنان را روشنایى داد خدا نورشان را برد و در میان تاریکیهایى که نمى ‌بینند رهایشان کرد (۱۷)

صُمٌّ بُکْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لَا یَرْجِعُونَ

کرند لالند کورند بنابراین به راه نمى ‌آیند (۱۸)

انتهای پیام/