نامه‌نگاری‌های کامو و مالرو در یک کتاب

 این کتاب که در 200 صفحه با شمارگان 1000 نسخه و قیمت 24هزار تومان توسط بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه منتشر شده، نامه‌نگاری‌هایی است که بیش از 15 سال بین آندره مالرو و آلبر کامو جریان داشت. نخستین نامه در 30 اکتبر 1941 نوشته شده و گمان می‌رود آخرین نامه‌ کوتاه نیز در سال 1959 به قلم آلبر کامو نوشته شده باشد. طی این مدت، کامو به همان «نویسنده برجسته‌»ای بدل شد که مالرو از نخستین باری که دست‌نویس «بیگانه» را خواند آن را احساس کرده بود: عضو فعال گروه تئاتر دوتراوای الجزیره و اندیشمندی متعهد که تمام دنیا او را خواهد شناخت.

مالرو نیز به گُلیسم پیوست. او را می‌توان از مبلغان الهام‌بخش این اندیشه‌ سیاسی به شمار آورد. در سال 1933 هنگامی که جایزه‌ گنکور از ژانر داستانی دور می‌شد تا به آثاری در زمینه‌ هنر اختصای یابد، کامو خود را با اشتیاق وقف تئاتر می‌کرد؛ چیزی که مالرو با آن بیگانه بود.

36 نامه، دیدارها و تبادل نظرها، برای گذر از «تحسین» و رسیدن به واژه‌ «دوستی». احترام و توجه متقابلی که در این نامه‌نگاری‌ها و نوشته‌های کامو و مالرو به چشم می‌خورد حاکی از نقش کلیدی آن‌ها در تکوین مقاله‌نویسی و ادبیات است.

سوفی دوده، گردآورنده کتاب، در بخشی از پیشگفتار آن نوشته است: مکاتبات کامو و مالرو کمتر از مکاتبات او با لویی گوییو، رنه شار یا روژه مارتن دو گار است، اما با این حال، حکایت از رابطه پیچیده‌ای دارد که به خوبی توان تاب آوردن در برابر مجادلات روشنفکران و خشونت تاریخی «قرن وحشت» را داشت. اگر چه خلق‌وخوی این دو مرد کاملا متفاوت بود و خط سیر سیاسی و ادبی‌شان، جز در زمان جنگ، کاملا همسو نبود و پس از جنگ هر یک راه خود را رفتند، اما این نامه‌ها نشان می‌دهد که آن‌ها در مسائل اساسی با هم هم‌عقیده بودند؛ وفاداری و روشنفکرانه و صداقتی که رویدادهای سیاسی و زندگانی هیچ‌گاه نتوانست ارزش‌ها و تعهدات مشترک را، که به گفته مالرو، به راستی «مایه‌ مباهات هر دوشان بود»، زایل کند.