درخواست کمک لبنان از ایران

به گزارش پارس به نقل از دفاع پرس، در نیمه ی اول خرداد ۱۳۶۱, تهران میزبان کنفرانس نهضت های آزادی بخش بود. این کنفرانس به مناسبت نیمه ی شعبان و روزمستضعفان و پس از پیروزی های مهم نظامی ایران در جنگ با عراق و آزاد سازی خرمشهر برگزار شده بود. از لبنان نیز نمایندگان نیروهای اسلام گرا و شخصیت های روحانی در این کنفرانس شرکت کرده بودند. در این هنگام تجاوز نظامی اسرائیل به لبنان آغاز شد شرکت کنندگان لبنانی خاستار کمک فوری از ایران به مردم لبنان شدند.

ورود این نیروها به دمشق با بهت و ناباروی مقامات و مردم سوریه روبه رو شد, زیرا آنان فکر می کردند که ایران به علت درگیر بودن در جنگ در جنگ با عراق قادر به اعزام نیرو نیست و خبر اعزام نیرو برای حمایت از سوریه و لبنان و ایجاد جنگ روانی علیه اسرائیل است.

سوریه از ابتدا تمایلی نداشت که عملیات ضد اسرائیلی را تنها به ایرانیان یا افرادمورد حمایت ایران واگذار کند. سوریه به این امر اهمیت فراوانی می داد که توازن در چارچوب طایفه شیعیان لبنان بیش از اندازه به زیان جنبش امل تمام نشود. طرح های سوریه در زمینه مبارزه علیه اسرائیل اجازه نمی داد که که ایران پایگاه کاملأ مستقلی در لبنان پیدا کند, زیرا اینامر می توانست پایگاه های نفوذ سوریه را تضعیف کند.

در چنین شرایطی امام خمینی (ره) ده روز پس از اعزام نیرو در یک سخنرانی اعلام کردند که قضیه ی تهاجم اسرائیل به لبنان توطئه ای امریکایی برای منحرف کردن اذهان مردم ایران از جنگ با عراق است تا بدین وسیله رژیم عراق از سقوط رهایی یابد.

بدین ترتیب مآموریت نیروهای اعزام سپاه پاسداران تغییر کردو موضوع مشارکت مستقیم سپاه در عملیات نظامی علیه ارتش اسرائیل لغو شد.

اما به علت نیاز شدید شیعیان لبنان به آموزش های نظامی و عقیدتی سپاه مأموریت جدیدی یافت تا به عنوان مستشارات نظامی و مربیان آموزش نظامی و عقیدتی وارد صحنه لبنان شود و مردمانشان را برای دفاع از کشور خود آموزش دهد. در پی این تحول مهم، سوریه اجازه داد که اولین واحد از نیروهای سپاه پاسداران به استعداد۸۰۰نفر مقر خود را در شهرک مرزی (زبدانی) در مرز سوریه با لبنان ترک کردند و در شهر بعلبک لبنان مستقر شوند چندی بعد یک واحد ۷۰۰نفری به این واحد افزوده شد. علاوه بر شهر بعلبک در شهر هرمل و بسیاری از شهرک ها و روستاهای دشت بقع مستقر شدند.

به رغم اینکه بیشتر واحدهای اعزامی ایران را اعضای نظامی سپاه تشکیل می دادند، روحانیون نیز در میان دیده می شدند. روحانیون مذکور به آموزش تعلیم دینی و سیاست به اعضای گروه های اسلامی گرای مستقر در بقاع می پرداختند.