ایران یکپارچه است

به گزارش پارس نیوز، محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه صبح یک شنبه در جمع اعضا و فعالان اتاق بازرگانی ایران علاوه بر پاسخگویی و اظهار نظر درباره برخی نگرانی های اقتصادی مطرح شده در این نشست؛ به برجام و مسائل سیاسی کشور در حوزه سیاست داخلی و خارجی پرداخت و گفت: ما در ایران از اصولگرا، اصلاح‌طلب، بی‌خط، مخالف جمهوری اسلامی ایران و یا مخالف دولت همه در یک کشتی نشسته‌ایم و اکنون هدف دشمنان نه نظام ایران، نه دولت روحانی، بلکه هدف ایران است. این ایران است که اکنون برای تحقق برخی از اهداف و تمایلات مانع است، می‌خواهند ایران را نابود کنند.
همانطور که از اظهارات وزیر امور خارجه استنباط می شود، ایران تمامیتی یکپارچه به لحاظ جغرافیایی - سیاسی و کشوری است که به رغم تنوع و تکثر فرهنگی، قومی، زبانی و غیره در کلیت واحدی به نام ایران معنا می شود؛ در واقع ایران مثال و عینیت اصل وحدت در کثرت است. این تنوع و تکثر در ایران به عنوان یک مزیت بزرگ و مهم به شمار می آید در حالی که در دیگر جوامع و کشورهای با شرایط مشابه، این ویژگی یک تهدید قلمداد می شود.
با وجود تکثر و تنوع فرهنگی اما تکثر سیاسی هنوز آنگونه که باید در ایران نهادینه نشده و برخی جریان ها، جناح ها، شخصیت ها و احزاب سیاسی اندیشه، منش و گفتمان غیر خود را باطل می دانند و نفی می کنند و در این راه حتی به تخریب و رفتارهای متعصبانه متوسل می شوند؛ رفتارهایی غیر عقلانی که مصداق آن در سال های اخیر در تقابل های غیر منطقی با برجام نمایان شد. به طوری که این جریان ها توافق هسته ای را در تضاد با منافع ملی و به زیان کشور معرفی می کردند و برای به کرسی نشاندن این ادعاها، هر تهمت، افترا و توهینی را به کار می بستند.
این مخالف خوانی ها و هجمه آفرینی ها علیه دولت، برجام و برخی شخصیت ها و جریان ها در حالی صورت گرفته است که حفظ منافع ملی و استقلال سیاسی هدفی مهم در نظام های سیاسی و ارزشی والا میان شهروندان یک کشور است و بر این اساس آن ها تلاش می کنند این اهداف را با حداکثر هم افزایی در حوزه های مختلف اعم از سیاسی- اقتصادی و فرهنگی -اجتماعی محقق کنند و تصویری مقتدرانه از اتحاد و انسجام ملی خود را به نمایش بگذارند.
برجام به رغم آنچه از سوی مخالفان داخلی و خارجی آن ادعا می شد توافقی مهم و سرنوشت ساز با هدف حفظ و تامین حداکثری منافع ملی بوده و علاوه بر دستاوردها و فرصت های بزرگی که از منظر اقتصادی به دنبال داشت؛ رویکرد صلح جویانه و تعاملی ایران را در جامعه بین المللی تثبیت کرد و خط بطلانی بر فرضیه ها و ادعاهایی بود که جمهوری اسلامی را به عنوان عامل بی ثبات کننده و تنش زا در جهان و منطقه معرفی می کرد. اما این دستاورد بین المللی در داخل از سوی مهاجمان دولت و هم در سطح جهانی نیز از طرف رژیم های منطقه ای و نظام های سلطه طلب بین المللی مورد انتقاد ها و تخریب های تندی قرار گرفت؛ مخالفان وطنی با هدف تقابل با دولت این معاهده بین المللی را تقریبا هیچ خوانده و از هیچ هجمه ای در تخریب آن فروگذار نکردند. رژیم های منطقه ای نیز بیکار ننشستند و هم داستان با حامیان مخاصمه گر و سلطه طلبِ فرامنطقه ای خود؛ این توافق بین المللی را بد و تهدیدی برای صلح، ثبات و امنیت منطقه قلمداد کردند و دسیسه چینی و سنگ اندازی ها را تا نقض برجام و خروج آمریکا از این معاهده ادامه دادند.
با خروج آمریکا از توافق هسته ای؛ اگر چه کاخ سفید و هم پیمانان بین المللی و منطقه ای آن و همچنین مخالفان و دلواپسان داخلی برجام گمان می کردند این توافق بین المللی از هم می پاشد اما تاکنون ایران و دیگر اعضا به آن پایبند مانده اند و در کنار پافشاری طرف های برجام و اتحادیه اروپا؛ جمهوری اسلامی ایران و به ویژه دستگاه دیپلماسی تلاش می کنند این توافق بین المللی را با حفظ و تامین حداکثری منافع ملی با عقلانیت پیش ببرد. 
دمیدن در آتش انشقاق و چند دستگی از سوی برخی جریان ها در شرایطی صورت می گیرد که فضای سیاسی برای اتخاذ تصمیمات عقلانی و تداوم حضور تاثیرگذار و پایدار ایران در جامعه بین المللی بیش از هر زمانی به تعادل، همدلی و توافق آرا نیاز دارد زیرا همانطور که وزیر امور خارجه تاکید کرده است«اکنون ایران یعنی این جغرافیا و موجودیت عظیم پرافتخار تاریخی با این مردم و توانمندی‌ها و امکانات مورد هدف است و ان‌شاءالله ما این هدف را ناکام می‌کنیم.» اما ناکام گذاشتن دشمن برای نیل به این هدف و حفظ استقلال و موجودیت سرزمینی و سیاسی محقق نمی شود مگر اینکه تمامی جریان ها، جناح ها و شخصیت های سیاسی به دور از مطامع و منافع فردی و جناحی؛ منافع ملی را ارجحیت دهند و برای اقتدار و توسعه و اتحاد ملی را در اولویت اهداف و استراتژی های خود قرار دهند. ایران کشوری با اقتدار سیاسی و ژئوپولتیک و وزنه تعادل و ثبات در منطقه است و تداوم این اقتدار در سایه وحدت و همدلی ملی میسر می شود نه با کوبیدن بر طبل انشقاق.