پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- امیر مسروری- روایت روهینگیا، روایت دردناک و سختی است. رنج آوارگی و اخراج از وطن و کشته شدن و مرگ رنج کمی نیست که بتوان به راحتی از کنارش عبور کرد. مشکل اصلی روهینگیا مسلمان بودن و یا نبودنشان نیست. رفتار آپارتاید دولت میانمار در برخورد با یک قوم در منطقه راخین است. دولت میانمار بیش از 100 قوم برمه‌ای را به‌عنوان اقوام اصلی برمه مشخص کرد اما گروهی که سال‌ها بر برمه پادشاهی داشتند و هزاران سال در آن منطقه سکونت دارند را غیر میانماری و مهاجر معرفی کرد. به همین بهانه زمین‌های آنان را توقیف و مزارعشان را آتش می‌زنند.

متأسفانه در این سال‌ها هیچ تلاشی برای مشخص کردن هویت میانماری مردم روهینگیا انجام‌نشده و این مردم بی‌گناه در بدترین شرایط موجود از کشورشان اخراج و به بنگلادش پناهنده شدند. حالا نیز به دلیل مشکلات مرزی و نبود امکانات اولیه نزدیک به یک‌میلیون روهینگیایی در نوار مرزی به فجیع‌ترین وضع ممکن زیست می‌کنند. نبود آب آشامیدنی و دارو، نبود مواد غذایی و مکان برای اسکان و ده‌ها مشکل دیگر موجب شده بیماری‌های مختلفی در این منطقه شیوع پیدا کند. هماهنگ‌کننده سازمان ملل در گزارشی مدعی شد: «امکان وقوع شرایط اضطراری وجود دارد و امکان شیوع وبا و یا بیماری فراگیر دیگر هم هست.» این فقط بخشی از مصیبت آوارگان میانماری است. بیش از همه مسیر مهاجرات گروه‌های باقی‌مانده از روهینگیا است که طبق اعلام مراجع مختلف بین‌المللی دروازه مرگ است. دبیر کل فدراسیون بین‌المللی صلیب سرخ و هلال‌احمر می‌گوید: «آوارگانی که از مرز رانده‌شده‌اند جسم و روحشان زخمی است.» بماند که به گواه هماهنگ‌کننده سازمان ملل بسیاری از آوارگان در این کوچ اجباری مورد تعرض و تجاوز جنسی قرار می‌گیرند.

وضعیت آوارگان روهینگیا باید قرمز و خطرناک اعلام  شود. هنوز گروهی در صحن سازمان ملل ترغیب نشدند تا پرونده روهینگیا را به مجمع عمومی بیاورند و با دریافت قطعنامه‌ای بین‌المللی هویت این گروه را مشخص کنند. متأسفانه مسئله اصلی در این بین حل مناقشه روهینگیایی ها در برمه است. هنوز هیچ‌یک از سازمان‌های بین‌المللی و حتی سازمان‌های مربوط به کشورهای اسلامی پیش‌قدم نشدند تا مسئله اصالت روهینگیایی ها در برمه را مشخص کنند و بر میانماری بودن آنان استناد کنند. فضای موجود در بنگلادش و از همه مهم‌تر وضعیت اسکان آوارگان نشان از یک انفجارِ اجتماعی در نوار مرزی دارد. طبق تخمین‌ها شاید 600 هزار نفر دیگر از روهینگیایی ها مجبور شوند ظرف مدت کوتاهی به یک‌میلیون آواره مستقر در نوار مرزی بپیوندند و این می‌تواند یک فاجعه عظیم باشد. زیرا حتی آب آشامیدنی و نآن‌هم برای خوردن وجود ندارد چه برسد حداقل‌های حیات! بهداشت که در وضعیت بدی قرار دارد و شیوع وبا در بین آنان فاجعه‌بار خواهد بود.

به نظر می‌رسد در مرحله اول نهادهای علمی کشور خودمان دست بکار شوند و بر مسئله میانمار و قوم روهینگیا کاری کنند. اولین کار آن‌هم پاسخ دقیق و منطقی و مستدل به تاریخچه قوم روهینگیا است. در ثانی محتوای علمی خودشان را به مراکز بین‌المللی و نهادهای فعال جهانی ارسال کنند و دولت نیز در صحن سازمان ملل به این گزارش استناد کند. اگر نسبت به این موضوع سکوت شود، یحتمل بایستی شاهد آوارگی و مهاجرات روهنیگیایی ها در بنگلادشی باشیم که آنان را مهاجر و غیر بنگلادشی می‌دانند و شاید بعداً بنگلادش هم از پذیرش آنان معذور باشد .

صلیب سرخ آوارگان میانمار روهینگیایی