#تکلیف_است_بیایی

این اظهارنظر صریح، پاسخی به فضاسازی هایی بود که در شش ماهه گذشته علیه شهرداری تهران صورت گرفته و رسانه های وابسته به دولت با بهانه هایی مانند «املاک نجومی»، «پلاسکو»، «اشتغال زایی در شهرداری» و مسائلی از این دست سعی می کردند در این مدت به قالیباف حمله کرده و او را تحت فشار تبلیغاتی قرار دهند.

هرچند با توجه به افزایش تقاضاها برای حضور محمدباقر قالیباف در انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم می توان پیش بینی کرد که او شاید در صورت اجماع نهایی به عنوان نامزد اصولگرایان وارد عرصه شود اما تاکید او بر اینکه به دنبال حضور در عرصه رقابتها نیست، می تواند نوشدارویی در برابر تبلیغات منفی کنونی علیه مدیریت جهادی شهرداری تهران باشد.

سکوت در برابر 12 سال تخریب

البته این برای اولین بار نیست که قالیباف، مظلومانه تحت انتقادات، تخریب ها و هجمه های رسانه ای قرار می گیرد. سال 1384 اولین سالی بود که او وارد عرصه انتخابات شد. در آن زمان اصلاح طلبان از نامزدهایی چون مهدی کروبی، مصطفی معین و محسن مهرعلیزاده حمایت می کردند و اصولگرایان نیز در کنار قالیباف، حامی نامزدهای دیگری چون علی لاریجانی و محمود احمدی نژاد بودند.

در همان زمان، نه فقط اصلاح طلبان، بلکه بودند برخی اصولگرایانی که به گمان موفقیت در پرتو تضعیف یک مدیر کارآمد مانند قالیباف، علیه او برنامه ریزی کرده و مسائلی را طرح کردند که نشان از غرض ورزی های شخصی یا گروهی داشت. با این وجود قالیباف با سکوت در برابر همه این هجمه ها راهی ساختمان بهشت شد تا در عمل نشان دهد که موج تخریبی علیه او تا چه اندازه نادرست است.

وقتی مدیریت شهری تنها می ماند

پس از آنکه محمود احمدی نژاد در انتخابات 84 به پیروزی رسید و قالیباف به ساختمان شهرداری رفت، بسیاری گمان می کردند که همکاری رئیس جمهور با مدیریت شهری می تواند رفع کننده مشکلات شهری تهران باشد. از آنجا که شخص رئیس جمهور، سابقه شهرداری تهران را در کارنامه اش داشت، این احتمال به طور جدی مطرح می شد که دولت خود را حامی شهرداری تهران نشان دهد. این درحالی بود که در عمل، نه فقط دولتهای نهم و دهم بلکه حتی دولت یازدهم که منتقد دولت احمدی نژاد بود نیز هیچ یک توجهی به مدیریت شهری پایتخت نکرده و قالیباف بارها از اینکه شهرداری تهران در رفع مشکلات بزرگترین کلانشهر کشور تنها مانده، گلایه کرد.

با این وجود، شهردار تهران هیچ گاه در عمل ضعفی از خود در برابر این نامهربانی ها نشان نداد. توسعه تمامی شاخص های مربوط به پیشرفت شهر تهران در مدتی که او در شهرداری حضور داشته نشان از آن دارد که مجموعه مدیران شهری پایتخت تحت تاثیر فشارهای سیاسی – رسانه ای قرار نگرفته و توانسته اند به تنهایی و با کمترین حمایت های دولت، بر همه مشکلات پیش روی پایتخت غلبه کنند.

نگرانی سیاسیون از محبوبیت قالیباف

اما محمدباقر قالیباف به عنوان یک چهره موثر در عرصه سیاسی کشور سال 92 یک بار دیگر شانس خود برای حضور در رقابت های انتخاباتی را آزمود. او در آن انتخابات براساس مدلی وحدت آمیز رفتار کرد که شاید اگر برخی بدعهدی های نامزدهای اصولگرا نبود، او براساس آن مدل سه گانه، اینک به جای حسن روحانی در پاستور فعالیت می کرد.

هرچند قالیباف در انتخابات 92 نیز مانند انتخابات 84 شکست خورد اما محبوبیت بالای او در آن انتخابات باعث شد تا مردان پیروز رقابت های انتخاباتی ریاست جمهوری یازدهم هیچ گاه نقش قالیباف در سپهر سیاست ایران را نادیده نگیرند. در همین راستا پس از پایان رقابت های انتخابات 92، توپخانه تبلیغاتی حامیان دولت، شهرداری تهران را نشانه گرفت و پرونده های بسیاری علیه شهرداری تهران مطرح شد؛ پرونده هایی که البته هیچ یک در نهایت به لحاظ قضایی تایید نشد و نشان داد که بیش از آنکه حقوقی باشد، سیاسی است.

پاسخ قالیباف به همه این تخریب ها البته سکوت بود. استراتژیست های رسانه ای نزدیک به دولت مدام سعی می کردند که از قالیباف یک نامزد بالقوه برای انتخابات ساخته و همه فعالیت های او و تیمش در شهرداری تهران را نمایشی جلوه دهند. با این وجود قالیباف در عمل نشان داد آنجا که لازم باشد در راستای مردم پایتخت وارد عمل شده و هیچ تهمت و تخریب و بهانه ای او را از این مسیر منحرف نمی کند.