پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- محمود احمدی نژاد، مرد بهاری دهه 90 اسب‌ها را زین کرده و تمایل بیشتری به حضور در اخبار رسانه‌ها و دیده شدن دارد. با اینکه همواره از سکوت او در قبال مسائل روز کشور سخن گفته می‌شود اما با سفر به این شهر و آن شهر همچنان علاقه‌مند به حضور است و از هر فرصتی برای رسانه‌ای شدن استفاده می‌کند.

 در جدیدترین تحرکاتی که به تحلیل خیلی‌ها انتخاباتی قلمداد می‌شود، او در نامه‌ای به باراک اوباما که به نوشته خودش جنبه سیاسی ندارد خواسته تا دو میلیارد دلاری که توسط این کشور بلوکه شده به ایران بازگردد.

او در نصیحتی به رییس‌جمهور آمریکا نوشته است: «بر این باورم که در هر صورت ملت ایران، کلیه حقوق پایمال شده خود را بازپس خواهد گرفت اما اینجانب مشفقانه به شما نصیحت می‌کنم که اجازه ندهید این لکه ننگ و نقطه تاریک و حادثه تلخ به نام شما در تاریخ روابط یک‌سویه و غیرعادلانه دو کشور ثبت گردد و بی‌اعتمادی تاریخی تعمیق یابد.»

فارغ از آنکه سرنوشت این نامه به کجا خواهد انجامید و آیا این نامه هم مانند نامه سرگشاده زمان ریاست‌جمهوری‌اش بی‌پاسخ خواهد ماند یا خیر، اما نحوه واکنش دولتی‌ها به این نامه موضوع را جالب کرده است. از مدت‌ها قبل دولتی‌ها و اصلاح‌طلبان علاقه فراوانی به بزرگ‌نمایی و رقیب ساختن از احمدی نژاد داشتند و دوست دارند او را به هر نحوی به رقابتی بکشانند که شاید دیگر مناسب او نباشد.

آقای مجید انصاری، معاون حقوقی رییس‌جمهور ، درباره این نامه می‌گوید: آقای احمدی‌نژاد مانند سایر شهروندان از حقوقی برخوردار است و می‌تواند به هر کسی که می‌خواهد نامه بنویسد.

او تنها فرد دولتی نیست که احمدی نژاد را رقیب روحانی می‌داند. در جدیدترین اظهار نظر آقای عبدالرضا رحمانی فضلی، وزیر کشور در مورد سفرهای احمدی‌نژاد به شهرهای مختلف و سخنرانی‌های وی و اینکه آیا وزارت کشور با برگزاری چنین نشست‌های انتخاباتی برخورد نخواهد داشت، گفت:« تجمعات اخیر مربوط به آقای احمدی‌نژاد در قالب شرکت در مراسم شهدا یا برخی دعوت‌های مربوط به مساجد است و خودشان می‌گویند ما قصد تجمع نداریم و ما را به‌عنوان سخنران در این مراسم‌ها دعوت می‌کنند اما با این وجود ما به آنها تذکرهای لازم را داده‌ایم که این تجمعات باید قانونی و دارای مجوز باشد.

موضوع امنیت و هم مسأله مجوز این نشست‌ها و عدم تبلیغات زودرس سه مسأله‌ای است که در همه سخنرانی‌ها و تجمعات ازجمله نشست‌های آقای احمدی نژاد باید رعایت شود.»

حتی سید حسین هاشمی استاندار تهران هم در نشست خبری در پاسخ به این سؤال که آیا سفرهای احمدی‌نژاد مانند سفر وی به ملارد را انتخاباتی قلمداد می‌کنید یا خیر، اظهارداشت:‌یقیناً این سفرها شائبه انتخاباتی دارد، چطور در سال منتهی به انتخابات این سفرها آغاز می‌شود؟ البته نمی‌توانیم بگوییم این سفرها و سخنرانی‌ها انجام نشود.

تمایل به رقیب‌تراشی و بزرگ‌نمایی فعالیت‌های احمدی نژاد حتی وزیر اصولگرای کابینه یازدهم را مجبور کرده این پازل را تکمیل کند.

پیش‌تر اصلاح‌طلبان هم در گفت‌وگوهایی از آمدن احمدی نژاد به رقابت انتخاباتی 96 استقبال کرده بودند. آقای محمدرضا خاتمی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب فروردین‌ماه در گفت‌وگو با سایت جماران با تشویق احمدی نژاد به حضور در انتخابات تأکید کرده بود: «به نظر من آقای احمدی نژاد حق دارد بیاید، شورای نگهبان اگر مستندات قانونی قوی دارد او را رد یا تأیید کند و آخر هم مردم حرف خود را بزنند. من فکر می‌کنم اگر آقای احمدی نژاد در انتخابات شرکت کند برای همیشه تکلیف یک ادعای موهوم و خیالی مشخص خواهد شد و برای ما درسی خواهد بود که چگونه چالش‌هایی را که داریم بدون تنش‌های سیاسی و با روندهای دموکراتیک حل کنیم.»

در کنار این اظهار نظرها برخی اصلاح‌طلبان استراتژی‌های بزرگ‌نمایی حضور احمدی نژاد در انتخابات را عیان‌تر بیان می‌کنند. آقای محمدجواد حق‌شناس، فعال اصلاح‌طلب، در گفت‌وگو با سایت خبری تدبیر گفته است: «حضور آقای احمدی نژاد به نفع اصلاح‌طلبان خواهد بود چراکه کاندیداتوری ایشان باعث می‌شود که انتخابات قطبی شود این وضعیت باعث می‌شود انگیزه حضور و مشارکت مردم در انتخابات به‌مراتب بیشتر شود و اصلاح‌طلبان خیلی بهتر و راحت‌تر بتوانند رأی موافق به دست آورند.»  به نظر می‌رسد قطب‌سازی از احمدی نژاد در مقابل روحانی در انتخابات 96 محتمل‌ترین پیش‌بینی از راهبرد رسانه‌های اصلاح‌طلب است. آنها می‌خواهند با تصویرسازی از احمدی نژاد او را رقیب جدی آقای حسن روحانی در انتخابات 96 معرفی کنند. بزرگ‌نمایی و تشویق‌های پیدا و پنهان احمدی نژاد به حضور در صحنه نیز گویای چنین استراتژی است.

بازی برد- برد تنها منحصر به مذاکرات هسته‌ای نبود. حالا با همکاری ناخواسته اصلاح‌طلبان و احمدی نژاد بازی دیگری در جریان است که یک طرف برنده بازی تبلیغات رایگان و طرف دیگر برنده بزرگ نمایی از و ایجاد یک رقیب است.