یاغی آمریکاست نه ایران که تأیید ۱۲۰کشور راباخود دارد

به گزارش پارس به نقل از کیهان، روزنامه گاردین با انتشار این مطلب خاطرنشان کرد: دولتی که صدها سلاح هسته ای دارد، به تهدید دولت کره شمالی می پردازد که تنها چند سلاح هسته ای دارد یا ایران را تهدید می کند که اصلاً سلاح هسته ای ندارد. اما عمق دورویی بیش از اینهاست. وقتی بحث کره شمالی مطرح می شود، پذیرفته نیست که این کشور آمریکا را به حمله هسته ای تهدید کند.
پس چرا زمانی که آمریکا، ایران را تهدید می کند در صورت عدم توقف برنامه هسته ای اش، مورد حمله واقع خواهد شد، مشکلی پدید نمی آید؟ در واقع، هم کره شمالی و هم آمریکا مایل به توسل به زور هستند. کار هر دوی آنها نیز برخلاف حقوق بین المللی خواهد بود.
گاردین همچنین به ادعای انزوای ایران در جامعه بین المللی پرداخت و نوشت: بیایید اندکی فراتر برویم و تصور موهوم وجود یک « جامعه بین المللی» را نیز- دست کم در تعریف غربی آن که شامل ایالات متحده و دوستانش است- کنار بگذاریم. به همین نحو، تعریف نادرستی که از « انزوا» وجود دارد را نیز باید اصلاح کرد. وقتی در ماه اوت سال گذشته رهبران ۱۲۰ کشور به منظور تایید ریاست ایران بر جنبش عدم تعهد به تهران سفر کردند، خنده دار است که مقامات آمریکایی هنوز از « یک دولت یاغی» سخن می گویند. همچنین در واشنگتن و لندن، ممکن است این گزاره که جامعه جهانی باید به مسلح کردن مخالفان دولت بشار اسد در سوریه اقدام کند، بدیهی به نظر برسد؛ اما هند (بزرگ ترین کشور دمکراتیک جهان) و همچنین بیشتر دموکراسی های آفریقا و آمریکای لاتین، آفریقای جنوبی و برزیل چنین دیدگاهی ندارند. وقتی رهبران این کشورها به همراه چین و روسیه در نشست گروه بریکس گردهم آمدند، بر مخالفت خود با هرگونه نظامی کردن درگیری ها تأکید کرده و خواهان راهکارهای سیاسی شدند.
این روزنامه تصریح کرد: البته نشست جنبش عدم تعهد و نیز بریکس، در رسانه های آمریکایی بازتاب چندانی نیافتند. این یک تکنیک معمول سرکوب واقعیت است که از سوی دولت آمریکا مورد استفاده قرار می گیرد. یک نویسنده لبنانی تحصیلکرده در آمریکا اشاره می کند که پوشش موضوع ایران در رسانه های آمریکا، « بر پایه فرضیات، ترس ها، نگرانی ها، اتهامات و انتظارات است و هرگز اسناد معتبری درباره آنها ارائه نمی شود. »
گاردین می نویسد: نکته جالب درباره ایران این است که در گفت وگوهای اخیر با گروه ۱+۵، این ایران بود که یک نقشه راه با چشم انداز مشخص را ارائه داد: پذیرش حق غنی سازی اورانیوم توسط ایران، همچون دیگر امضاکنندگان معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای. به عبارت دیگر، این موضوع، مسئله ای مربوط به شأن و حاکمیت ملی است. در عین حال، هر کاری که ایران بکند، ایالات متحده وعده ای برای برداشتن تحریم ها به ایران نمی دهد.