تلاش ایران برای ساخت سلاح هسته ای!

به گزارش پارس به نقل از خبرگزاری صدا وسیمادر ادامه کنفرانس خبریِ روز گذشتهِ جاش ارنست، یکی از خبرنگاران از وی درباره فیلی باستر (سخنرانی های طولانی در سنا برای جلوگیری از طرح یک لایحه) پرسید: آیا رییس جمهور ترجیح می دهد که مانع فیلی باستر شود یا برای او فرق نمی کند که این توافق چگونه تأیید شود و به صورت قانون در آید؟ 

ارنست: روشن است که ما حداکثرِ تلاش خود را خواهیم کرد که بیشترین حمایت های ممکن را در کنگره آمریکا از این توافق جلب کنیم، ولی ما در نهایت به توانایی خود برای ممانعت از کشته شدن (از بین رفتن) این توافقِ بین المللی به دست کنگره آمریکا، اطمینان داریم. 

یک خبرنگار دیگر پرسید: آیا شما ترجیح نمی دهید که لایحهِ رد این توافق در کنگره شکست بخورد، به جای این که کار، به وتوی رییس جمهور بکشد؟ 

ارنست: به راستی اگر صحبت از ترجیح ها به میان آید، ما احتمالاً ترجیح می دهیم که به دنبال لایحهِ تأیید (این توافق) توسط کنگره آمریکا باشیم. البته من می پذیرم که احتمال دست یافتن به چنین لایحه ای زیاد نیست. از اینرو، با توجه به این واقعیت، آنچه ما مصمم بوده ایم انجام دهیم این بوده است که با سخت کوشی، تلاش کنیم و حتی با ملاقات های تک به تک و رو در رو، سعی کنیم که تا جایی که توان داریم، حمایت های ممکن در کنگره را از این توافق بیش از پیش جلب کنیم. 

یک خبرنگار دیگر پرسید: من تعجب کردم که شما درباره یک راهپیماییِ «حامی جنگ» - که سناتور کروز و دونالد ترامپ در آن شرکت می کنند یا آن را برنامه ریزی می کنند - صحبت کردید. این خبرنگار در ادامه، خطاب به جاش ارنست گفت: آیا این واژه ای است که خودِ آنان از آن استفاده کرده اند یا شما خودتان آن را به این نحو ویراستاری و پردازش کرده اید (که آنان را حامی جنگ می خوانید)؟ 

ارنست از دادن جواب صریح به این سؤال طفره رفت و صرفاً گفت: نگاهی موشکافانه به مواضع آنان، به روشنی نشان می دهد که آن موضعی که آن ها در حال تبلیغ و ترویج آن هستند، احتمال بروز جنگی دیگر در خاورمیانه (غرب آسیا) را به مراتب بیشتر خواهد کرد. 

ارنست افزود: من اظهارات سناتور کروز را در اولین راهپیماییِ «حامی جنگ» که اینجا (در واشنگتن) برگزار شده بود، به دقت گوش نکردم و آن برنامه را نیز به طور کامل تماشا نکردم. این در حالی است که همهِ ما راهپیمایی قریب الوقوعی را که در برابر کنگره برگزار خواهد شد، به دقت تماشا خواهیم کرد و شاید آنان بتوانند ثابت کنند که ما اشتباه می کنیم (که می گوییم آنان طرفدار جنگ هستند). 

خبرنگار پرسید: آیا این دیدگاه شما است که هر کس که در آن راهپیمایی شرکت کند، طرفدار جنگ است؟

ارنست: من تلاش نخواهم کرد نیت ها و مقاصد هر یک از شرکت کنندگان در آن برنامه (راهپیمایی) را با غیب گویی حدس بزنم. 

خبرنگار: اما شما درباره نیت سناتور کروز غیب گویی کرده اید (و او را حامی جنگ خوانده اید). 

ارنست: البته من این کار را بر اساس اظهارات علنی و عمومیِ وی (کروز) انجام داده ام. اظهارات وی به روشنی نشان می دهد که مسیری که وی مبلّغ و مروّج آن است، مسیری است که، بدون هیچ مناقشه ای، احتمال جنگ را افزایش می دهد. ارنست افزود: وزیر پالسون که در دولت بوش وزیر خزانه داری بود و یقیناً عضو حزب من (دموکرات) نیست، بلکه عضو حزب سناتور کروز (جمهوریخواه) است، در رابطه با این که سناتور کروز خواهان دستیابی به توافق دیپلماتیکِ بهتری (با ایران) است، گفت که این موضعی کاملاً نامعقول و غیرمنطقی است و این گفتهِ وزیر پالسون است. 

رییس جمهور نیز همین مطلب را قویاً در موقعیت های متعدد مطرح کرده است، که اگر اعضای کنگره موفق شوند - که البته ما تصور نمی کنیم بشوند - اما اگر آنان موفق شوند یا از توصیه های سناتور کروز که در راهپیمایی هایی که برگزار می کند، پیروی کنند، آنچه ما شاهد آن خواهیم بود، شکسته شدن جامعه بین المللی خواهد بود. 

آنگاه ایران از کاهش تحریم ها بهره مند می شود، اما وادار نخواهد شد که ذخایر هسته ای خود را 98 درصد کاهش دهد، هزاران دستگاهِ سانتریفیوژِ خود را از مدار خارج کند، اصولاً قلب رئاکتور آب سنگینِ پلوتونیوم خود را از جا درآورد و از سرزده ترین دستهِ بازرسی ها که تاکنون «توسط» (اشتباه لفظی جاش ارنست که به جای آن باید می گفت «بر») برنامه هسته ای یک کشور تحمیل شده است، پیروی کند. بلکه آنچه احتمالاً رخ می دهد این خواهد بود که آنان (ایرانیان) در حقیقت تلاش خواهند کرد بیش از پیش پیشرفت کنند و به سلاح هسته ای دست یابند و بر اساس آنچه رییس جمهور (آمریکا) گفته است که متعهد است از هر ابزاری که در اختیار دارد برای ممانعت از دستیابی ایران به سلاح هسته ای استفاده کند، چندان سخت نیست که تصور کنیم این به همان مسیری ختم خواهد شد که این کشور در سال های 2002 و 2003 آن را پیمود (و وارد جنگ با عراق شد). 

همان خبرنگار پرسید: اگر شما بخواهید واژه هایی را که در این تریبون از آن استفاده می کنید، با دقت انتخاب کنید، آیا به نظر شما این منصفانه است که تمام مخالفان توافق هسته ای ایران را به طور کلی اینگونه توصیف کنید که همگی «طرفدار جنگ» هستند؟ آیا سناتور منندز، سناتور شومر، کارولین مالونی، نماینده شهر نیویورک در مجلس نمایندگان آمریکا، و دونالد ترامپ، تماماً حامی جنگ هستند؟ 

جاش ارنست بار دیگر از دادن جواب صریح به این سؤال طفره رفت و گفت: مسئله دیگری که من می خواهم به آن اشاره کنم این است که وقتی از سناتور کروز سؤال شد که آیا شما از همان مواضع فرماندار واکر، رقیب انتخاباتیِ خود، حمایت می کنید که گفته است: اگر من رییس جمهور شوم، در اولین روز کاریِ خود، آمریکا را از آن توافق بیرون خواهم کشید و خود را آمادهِ انجام عملیات نظامی (علیه ایران) خواهم کرد، سناتور کروز به گرمی درباره آن موضع صحبت (و از مواضع واکر حمایت) کرد. رییس جمهور (اوباما) نیز گفته است که این تصوری صرفاً خیالی نیست (که این نوع موضع گیری ها در نهایت، به جنگ منتهی شود). 

ارنست افزود: ارزش دارد رویکردی را که منتقدان این توافق آن را ترویج می کنند، مورد بررسی قرار دهیم. اصلاً سخت نیست که این سناریوی هولناک را در ذهنِ خود تصور کنیم: اگر آمریکا از این توافق کنار بکشد، آنگاه ایران به کاهش تحریم ها دست خواهد یافت، ولی تحت فرمان تمام محدودیت هایی که این توافق بر برنامه هسته ای آن تحمیل می کند، نخواهد بود و یقیناً از انواع بازرسی ها و اطلاعاتی که ما از برنامه هسته ای آنان خواهیم داشت، نیز رها خواهد بود. 

چنین شرایطی اصولاً به ایران آزادیِ عمل و اختیارِ کامل خواهد بخشید تا آنان هر کاری که می خواهند با برنامه هسته ایِ خود انجام دهند. ما می دانیم که آنان می خواهند با برنامه هسته ایِ خود چه کاری انجام دهند: آنان سال ها است که تلاش کرده اند سلاح هسته ای بسازند و ما می دانیم که (در این سناریو) احتمالاً آنان (بار دیگر) تلاش خواهند کرد آن کار را انجام دهند و این در حالی است که تاکنون رییس جمهور (آمریکا) و بقیهِ جامعه بین المللی در رابطه با ممانعت از انجام این کار توسط آنان (ایران) ثابت قدم بوده اند. 

ارنست اضافه کرد: اگر حمله نظامی (به ایران) الزامی شود، به خصوص اگر بقیهِ جامعه بین المللی دلسرد شده باشد، زیرا آمریکا یک توافق معقول و حتی مؤثر را که راه حلی دیپلماتیک بوده، رها کرده است، این مسئله ما را در موقعیتی قرار خواهد داد که به درگیریِ نظامی، به مراتب نزدیک تر خواهیم شد و وقتی که آن درگیریِ نظامی آغاز شود، دشوار خواهد بود که ببینیم آن مسیر، به کجا ختم خواهد شد و یقیناً چندان دشوار نیست که تصور کنیم که منتهی به درگیریِ نظامیِ گسترده ای شود. 

از اینرو، با توجه به این مطلب، رییس جمهور یقیناً مروّج رویکردی کاملاً متفاوت است که یک توافق دیپلماتیک است که مورد حمایت جامعه بین المللی است که به ما اطلاعات درونیِ بسیار روشنی در باره مقاصد ایران می دهد و یقیناً محدودیت های قابل توجهی بر تواناییِ آنان برای تولید سلاح هسته ای قرار می دهد و به ما این فرصت را می بخشد که از نزدیک ببینیم آنان چه می کنند تا بتوانیم میزان پیرویِ آنان از این توافق را راستی آزمایی کنیم. این راهی برای ما است که از روش دیپلماسی برای جلوگیری از تولید سلاح هسته ای توسط آنان (ایران) جلوگیری کنیم. 

ارنست تأکید کرد: من جوابی طولانی به شما دادم، اما آخرین مطلبی که در این باره می گویم این است که حقیقتِ دیگر درباره این مطلب، به سادگی این است که حتی سخت ترین منتقدانِ ما (دولت آمریکا) اذعان دارند که این توافقِ دیپلماتیک، مانع دستیابی ایران به سلاح هسته ای دست کم برای 15 سال خواهد شد. از سوی دیگر، حتی تهاجمی ترین مروّجان و مبلّغانِ عملیات نظامی (علیه ایران) اذعان دارند که سخت ترین و نیرومندترین گزینهِ معقولِ نظامی که در اختیار رییس جمهور آمریکا است، برنامه هسته ای ایران را فقط سه تا چهار سال به تعویق خواهد انداخت. شاید به نحوی بتوان گفت که این حقیقت اساسی این مباحثه است. 

ارنست افزود: من باید اذعان کنم که این را کمی گیج کننده می یابم که رییس جمهور رویکردی را ترویج می کند که همه، از جمله منتقدانِ ما، توافق دارند که مانع دستیابی ایران به سلاح هسته ای برای دست کم 15 سال خواهد شد، ولی ما می دانیم رویکردی که دیگران آن را ترویج می کنند، حداکثر، برنامه هسته ای ایران را چهار سال به تعویق خواهد انداخت. از اینرو است که ترجیح رییس جمهور فقط برای دیپلماسی صرفاً برای دیپلماسی نیست - هر چند آن نیز در جای خود، استدلالی با ارزش و قانع کننده است - وی (اوباما) همچنین به این علت خواهان توافق دیپلماتیک است که به مراتب، بهترین روش برای ما است که مانع دستیابی ایران به سلاح هسته ای شویم.