طرح PMD مهره کلیدی تغییر مذاکرات به نفع غرب

به گزارش پارس به نقل از فارس، شاید روزی که محمد البرادعی مدیر سابق آژانس بین المللی انرژی اتمی در بخشی از آخرین گزارش خود که به سیاق گزارش های دو پهلویش به موضوع مطالعات ادعایی می­ پرداخت، فکر نمی کرد در بخشی از این گزارش که «ابعاد احتمالی نظامی» برنامه هسته­ ای ایران یا همان PMD را مورد توجه و تردید قرار می دهد، چند سال بعد در چنین روزهایی قرائت­ های غیر منطقی غربی ها از آن به یکی از موانع جدی پیشرفت مذاکرات هسته ای بین ایران و گروه 1+5 تبدیل شود.
 اتفاقا البرادعی زمانی این موضوع را مطرح کرد که جمهوری اسلامی ایران با پاسخ به تمام سوالات طرح قبل از آن که موسوم به مدالی ته بود، منتظر اعلام تایید وضعیت نهایی ایران از سوی آژانس بود، اما نه تنها در سال آخر مسئولیت البرادعی بلکه تا کنون هم تکلیف مطالعات ادعایی و بررسی ابعاد احتمالی نظامی برنامه هسته ای ایران از سبد دعاویی غیرمنطقی و زیاد خواهانه غرب حذف نشده است و همچنان توسط آمریکا یا دیگر کشورهای اروپایی همچون فرانسه مطرح می شود. مضاف بر این که حتی گاهی به ابزاری برای فشار بیشتر به ایران برای تحمیل نظرات در فرایند توازن بخشی به مذاکره و امکانی برای غرب در جهت برهم زدن مذاکره و ترک میز مذاکره تبدیل شده است. 

در جریان مذاکرات اخیر نیز غربی ها تلاش کردند به نوعی PMD  را در بیانیه لوزان بگنجانند تا به زعم آن ها امکان دسترسی بیشتر برای بازرسی از مراکز و سایت های نظامی جمهوری اسلامی ایران فراهم شود. بیانیه لوزان می گوید: آژانس بین المللی انرژی اتمی از فن آوری های مدرن نظارتی استفاده خواهد کرد و از دسترسی های توافق شده بیشتری از جمله به منظور روشن کردن موضوعات گذشته و حال برخوردار خواهد شد. این جمله گویای تلاش غرب برای تفسیر بیانیه در جهت بازدید از مراکز نظامی است.

حال سوال اصلی این است که آمریکایی­ها و گروه 1+5 چرا و با چه اهداف و انگیزه هایی این همه به این موضوع اصرار دارند؟

بررسی و رمزگشایی از رفتار آمریکایی ها و گروه 1+5 حاکی از این واقعیت است که غرب به مذاکره تنها برای مذاکره برای حل و فصل مساله هسته ای ایران نمی نگرد، بلکه آن را ابزاری می داند که می تواند به وسیله آن در مجامع جهانی و افکار عمومی دنیا برای جمهوری اسلامی ایران، مانع و دست اندازی دست و پا کند. از این رو، برای تک تک اقدامات در عالم واقع سیاست و تک تک بندهای مذاکره در عالم دیپلماسی، برنامه­ ریزی و هدفگذاری کرده ­اند. به نظر می رسد غربی ها از آن جهت بر گنجاندن pmd  در تمام گزارش های خود اصرار دارند که فکر می کنند می توانند از قِبَل فشار بر این موضوع، برنامه صلح آمیز هسته ای ایران را امنیتی کنند و تصویری تهدیدآمیز از آن برای دنیا بسازند. حفظ اجماع جهانی علیه ایران در این موضوع حتی چه بسا بیشتر از هدف اول برای آن ها دارای اهمیت است، زیرا آن ها با همین اجماع بود که توانستند 6 قطعنامه در شورای امنیت علیه ایران به تصویب برسانند و امروز با اجماع سازی نسبی در دنیا بر سر افزایش فشارهای تحریمی علیه ایران هم قصد دارند عرصه را بر مردم ایران تنگ کنند، بنابراین غرب می داند اگر زلف برنامه هسته ای ایران را به امنیت گره نزند ساختمان و اساس تحریم ها سست شده فرو خواهد ریخت.

هدف مهم بعدی از اصرار بر ابعاد احتمالی نظامی، تحت فشار قرار دادن ایران برای باز کردن درب های مراکز و سایت­های نظامی خود است. البته این موضوع در گذشته ذیل مداومت بر بودن پرونده ایران در شورای امنیت دنبال می شد، اما به مرور سوژه تلاش برای گشودن درهای مراکز هسته ­ای و نظامی برای بازرسی به روی دشمنان به یک موضوع مستقل و جدی برای غرب تبدیل شده است،  در حالی که مراکز نظامی هر کشوری به مثابه ضروریات اولیه آن است و هیچ کشوری اجازه بازرسی از آن ها را حتی به کشورهای دوست خود نمی دهد. دو سال قبل بود که مردم اروپا فهمیدند در کشورشان زندانی های مخفی زیادی وابسته به سازمان سیا وجود دارد و سیاستمداران آن ها این موضوع را سال ها از آنان پنهان کرده بودند. در اینجا دولتمردان غربی اجازه نداده بودند مردم کشورشان وجود یک زندان امنیتی وابسته به یک کشور دیگر را در کشور خود بفهمند، اکنون جمهوری اسلامی ایران با چه منطقی اطلاعات مراکز نظامی خود را در اختیار کشورهایی که دیوار بلند بی اعتمادی را برافراشته اند، قرار دهد؟

ناقض صلح جهانی جلوه دادن جمهوری اسلامی ایران و پیوند زدن پرونده هسته ای به برنامه های نظامی و محدودسازی ایران در حوزه های دفاعی، بویژه موشک های بالستیک و طرح های بازدارندگی در حوزه هوا فضا را هم می توان به فهرست اهداف و انگیزه های آمریکایی ها و غربی ها اضافه کرد.

بر این اساس هیچ توجیهی وجود ندارد که بازدید از مراکز نظامی وارد گفتگوهای هسته ای شود و غربی ها موفقیت مذاکرات را مشروط به آن کنند. این مقوله نشانه بارز زیاده خواهی غرب است و چنانچه در مقابل آن محکم ایستادگی صورت نگیرد، غرب گام های فراتر از مذاکرات هسته ای را در جهت محدودسازی ایران دنبال خواهد کرد و حدّی برای آن ها وجود نخواهد داد.