قسم به اسم آزادی! برو به جهنم

سال ۵۷ در همان روزهای منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی، سرودی ساخته و پخش شد که علاوه بر کار شعری و موسیقایی، به نوعی کار نمایشی هم روی آن انجام گرفته بود و در حقیقت به نوعی ارزش افزوده هنری داشت.

اعضای گروه کر، این سرود را با آوایی در حالی که دهان‌هایشان بسته بود، آغاز می‌کردند و پس از مدتی، همان نوا را با صدای آزاد شده از حنجره تکرار می‌کردند کنایه از اتفاقی که با انقلاب اسلامی برای آزادی بیان ایجاد شده است.

http://bachehayeghalam.ir/audio/last-audio/%D8%A8%D9%87-%D9%84%D8%A7%D9%84%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%AE%D9%88%D9%86-%D8%AE%D9%81%D8%AA%D9%87-%D8%B4%D9%87%DB%8C%D8%AF-%D8%AF%D8%B3%D8%AA-%D8%A7%D8%B2-%D8%AC%D8%A7%D9%86-%D8%B4%D8%B3%D8%AA%D9%87/
*
دیشب که کامران نجف زاده، صرفاً جهت اطلاع را با آن ترتیب شروع کرد که حتی تلویحاً هم نتوانست به موضوع بحث انگیز توهین زشت روحانی به منتقدان اشاره کند، یاد آن سرود و فریادهای در گلو خفته افتادم.

راستش، یاد برنامه‌های صرفاً جهت اطلاع محمد دلاوری عزیز هم افتادم که تقریباً اگر نه در هر هفته، هر دو هفته یک بار درباره حاشیه سازی‌های جریان انحرافی آزادانه و شجاعانه نکته‌ای می‌گفت. بعد فکر کردم باز هم آنموقع! حداقل یکی دو سال تحملش کردند و او هم حرفهایش را زد و بعد محترمانه فرستادندش بلژیک که کمی از دستش راحت شوند، حالا چی که کوچکترین اشاره تلویحی به موضوع هم امکان ندارد!

یاد عبارت دیگر همین سرود انقلابی افتادم که می‌گوید:

که تا آخرین نفس، راهت را ادامه خواهیم داد ای شهید...