خاطره رهبر انقلاب از پدر شهید کاوه

به گزارش پارس به نقل از پایگاه اطلاع رسانی مقام معظم رهبری، در پی درگذشت پدر سردار شهید محمود کاوه و پیام تسلیت رهبر انقلاب اسلامی، پایگاه اطلاع رسانی KHAMENEI. IR خاطره حضرت آیت الله خامنه ای از سردار شهید کاوه و پدر این شهید بزرگوار را منتشر کرد. این خاطره مربوط به تاریخ ۱۳۶۶/۰۵/۲۷ است.

من در خود سپاه عناصر بسیار خوبی را سراغ دارم که این ها آمادگی خودسازی و دیگرسازی داشتند و دارند، خوب است من از برادر شهید عزیزمان محمود کاوه یاد کنم؛ که من او را از بچگی اش می شناختم. پدر این شهید جزو اصحاب و ملازمین همیشگی مسجد امام حسن بود - که بنده آن جا نماز می خواندم و سخنرانی می کردم - دست این بچه را هم می گرفت با خودش می آورد، و من می دانستم همین یک پسر را دارد، پدرش هم می شناسید شما دیگر - قاعدتاً برادرهای مشهدی می شناسند - از همان وقت ها همینجور بود. پرشور و بی مهابا در برخورد، گاهی حرفهای تندی هم می زد که در دوران اختناق آنجور حرفی کسی نمی زد. این بچه آنجور توی این محیط خانوادگی پرشور و پرهیجان تربیت شد و خوراک فکری او از دوران نوجوانیش - که شاید آن سالهایی که من دیدم ایشان مثلاً دوازده - سیزده سال چهارده سال شاید بیشتر نداشت - حالا دقیقاً البته درست یادم نیست - عبارت بود از مطالب مسجد امام حسن. که اگر از شما ها برادرهایی آن وقت بودند می دانند چه صنف مطالبی بود؟ و می شود فهمید دیگر. از نوار ها و آثار آن مسجد [می شد فهمید] که چه نوع مطالبی بود.

در یک چنین محیط فکری این جوان تربیت شد، و جزو عناصر کم نظیری بود که من او را در صدد خودسازی یافتم؛ حقیقتاً اهل خودسازی بود - هم خودسازی معنوی و اخلاقی و تقوایی، هم خودسازی رزمی - در یکی از عملیات اخیر دستش مجروح شده بود - که آمد مشهد و مدتی هم این جا بیمارستان بود، مدت کوتاهی ظاهراً، بعد برگشت مجدداً جبهه - تهران آمد سراغ من؛ من دیدم دستش متورّم است. بنده نسبت به این کسانی که دست هایشان آسیب دیده یک حساسیتی دارم، فوری می پرسم دستت درد می کند. پرسیدم دستت درد می کند گفت که نه. بعد من اطلاع پیدا کردم، برادرهای که آن جا بودند، برادرهای مشهدی ای که آن جا هستند، گفتند دستش شدید درد می کند، این همه درد را کتمان می کرد و نمی گفت - که این مستحب است، که انسان حتی المقدور درد را کتمان کند و به دیگران نگوید - یک چنین حالت خودسازی ایشان داشت. یک فرمانده ی بسیار خوب بود، از لحاظ اداره ی واحد خودش که تیپ ویژه ی شهدا - تیپ ویژه ی آن روز شهدا فکر می کنم حالا لشگر شده، آن وقت تیپ بود - یک واحد خوب بود جزو واحدهای کارآمد ما محسوب می شد و به این عنوان از آن نام برده می شد، خود او هم در عملیات گوناگونی شرکت داشت، و کارآزموده ی میدان جنگ شده بود؛ از لحاظ نظم اداره ی واحد، مدیریت قوی، دوستی و رفاقت با عناصر لشگر و از لحاظ معنوی، اخلاق، ادب، تربیت توجه و ذکر یک انسان جوان اما برجسته بود.

این هم یکی از خصوصیات دوران ماست، که برجستگان همیشه از پیر ها نیستند، آدم جوان ها و بچه ها را می بیند که جزو چهره های برجسته می شوند. رهبان اللیل و اوسط النهار غالباً توی همین بچه هایند، توی همین جوانهایند. ما نشستیم از دور داریم نگاه می کنیم حسرت می خوریم، و آرزو می کنیم کاش برویم توی محیط آن ها. کمتر وقتی است که بنده همین حالا ها دلم پرواز نکند به سمت محفل سنگرنشینان؛ آن جا انسان ساخته می شود و خوب هم ساخته می شود، و این جوان ها خوب ساخته شدند، و شهید کاوه حقیقتاً خوب ساخته شد.