امیرحسین آرمانی که مانکن خوبی از آب درنیامد!

«مانکن» سوژه جذابی دارد، ماجرای خرید یک مرد جوان و جذاب توسط یک زن ثروتمند میان سال، ماجرای یک بردگی انسانی در مقابل مبلغ ناقابل هفت میلیارد تومان! سوژه در فیلم و سریال‌های ایرانی بسیار جذاب و نایاب است و خودش به تنهایی می‌تواند داستان را پیش ببرد ولی اتفاقی که در سریال شاهدش هستیم غیر از این است. «کاوه» با بازی امیرحسین آرمان، جوانی است که توسط «کتایون» با بازی مریلا زارعی به بردگی گرفته شده است، ولی اصلاً شبیه به یک برده یا به قول فیلم «مانکن» رفتار نمی‌کند. ما انتظار داریم «کتایون» با پولی که داده و معامله‌ای که انجام داده، تسلط بیشتری روی «کاوه» داشته باشد ولی «کاوه» بارها و بارها «کتایون» را عصبانی و با او مخالفت می‌کند. حتی در جشن عروسی بسیار مجلل‌شان هم «کاوه» که قرار بود نقش جوان عاشق‌پیشه را برای «کتایون» در مقابل مهمانانش بازی کند، خود را به شکل جوانی عبوس و خودشیفته نشان می‌دهد. مانکن بودن این شخصیت را ما در تیتراژ می‌بینیم و در یکی از سکانس‌های خوب که «کاوه» در بین مانکن‌های برند لباس «کتایون» در فروشگاهش ایستاده و ژست مانکن‌ها را گرفته. اما دیگر خبری از مانکن بودن «کاوه» به معنای قابل انتظار نیست. این شخصیت می‌توانست پیچیدگی‌های بیشتری داشته باشد که به لطف بازی تصنعی امیرحسین آرمان و دیالوگ‌های ساده‌اش، نمی‌تواند مخاطب را راضی کند.دیالوگ‌های بازیگران بسیار سطحی و ضعیف است و کمکی به پیچیدگی ماجرا نمی‌کند. این سادگی شاید ویژگی سریال‌سازی حسین سهیلی‌زاده باشد، آن هم بعد از ساختن بیش از 10 سریال تلویزیونی که باعث شده مخاطب سریال‌بین تلویزیون، جذب «مانکن» شود، ولی همین ماجرا مخاطب علاقه مند و سخت‌پسند سینمای خانگی را تشنه نگه داشته است. مخاطبی که سریال را پیچیده‌تر دوست دارد با سریالی مواجه شده که با مسائل مختلف بسیار ساده و دم‌دستی برخورد می‌کند و حتی فضای مجلل حاکم بر سریال هم نتوانسته نقطه ضعفش را بپوشاند. لاکچری بودن که حالا یکی از ویژگی‌های اصلی سریال‌های شبکه خانگی است، پس از چندین سریال بسیار عادی و تکراری شده و در این سریال دیگر جذابیت قبل را ندارد.
صدیقه سادات بهشتی