بازگرداندن الواح هخامنشی موضوع اصلی نیست

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، مهدی حجت در این باره توضیح داد: این الواح ۷۰ سال پیش از ایران برده شدند تا اطلاعاتی از این گل نوشته ها استخراج شود. دانشگاه شیکاگو نیز روی تعدادی از آن ها کار علمی انجام داده، ولی متأسفانه به علت گرفتاری هایی که توسط یک فرد یهودی به دلیل خواستن خسارت از ایران برای این الواح ایجاد شده است، اکنون باید منتظر برگزاری دادگاه باشیم.

او با تأکید بر این که سازمان میراث فرهنگی و گردشگری با مرکز شرق شناسی دانشگاه شیکاگو هیچ اختلاف نظری ندارد، اظهار کرد: قرار است مطالعه روی این الواح انجام شود، آن ها اصراری به نگهداری الواح هخامنشی ندارند، ما نیز هیچ اصراری به آوردن شان نداریم. نخست باید تکلیف پرونده ی حقوقی مشخص شود.

وی که در برنامه ی « ۶۱۸ / ۱» شبکه ی چهار سیما سخن می گفت، رسالت سازمان میراث فرهنگی را تأمین ریشه های رشد فرهنگی یک جامعه دانست و ادامه داد: برای این که میراث فرهنگی جایگاه و نقش اصلی خود را پیدا کند، باید کارهای وسیعی حتی در مقیاس وضع قوانین، نوع تشکیلات و نوع توجهی که مسوولان کشور به این موضوع باید داشته باشند، انجام شود، چون تا کنون در این زمینه کوتاهی شده است.

او با تأکید بر این که سرمایه گذاری های انجام شده در زمینه ی میراث فرهنگی، یک نوع به دست آوردن یا احیای یک گنجینه در کشور است، گفت: این گنجینه، طراوات و شادابی خاصی به کشور می بخشد، در صورتی که متأسفانه تا کنون به این موضوع بی توجهی شده است.

حجت درباره ی بقایای آثار تاریخی که به تازگی در شهر پارسه کشف شده است، بیان کرد: آن محوطه، بسیار ارزشمند و کهن سال و پر از غنای فرهنگی است. در هر نقطه ای از آنجا، اگر هیأت های باستان شناسی مشغول کار شوند، احتمال مواجه شدن با آثار بی بدیلی وجود دارد؛ اما چون هنوز هیچ گزارش رسمی ای از سوی هیأت باستان شناسی به معاونت میراث فرهنگی ارائه نشده است، نمی توانم به صورت علمی و دقیق حرف بزنم.

معاون میراث فرهنگی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در پاسخ به این پرسش که آیا لازم است مردم درباره ی اولویت های کاری این سازمان نظر دهند؟ گفت: سازمان میراث فرهنگی خودش باید متوجه باشد که چه کاری انجام دهد. این سازمان باید نبض مردم را در دست بگیرد و کاری کند که با مردم در ارتباط باشد. در واقع، مخاطبان این سازمان مجموعه ای از مردم هستند که باید باور کنند، چه گذشته ی پرافتخاری داشته اند.

او همچنین درباره ی ورزش « چوگان» و اقداماتی که این سازمان برای جلوگیری از ثبت جهانی آن توسط کشور جمهوری آذربایجان انجام داده است، اظهار کرد: از آنجا که ما این کار را غیرمعقول می دانیم، اقدامات لازم را انجام داده ایم. از سوی دیگر، از یونسکو خواسته ایم این بازی سنتی را به صورت چند ملیتی و مشترک را کشورهای دیگر به ثبت برساند. در واقع، این که جمهوری آذربایجان بتواند این بازی سنتی را که در میان کشورهای دیگر فعال تر است، به تنهایی به نام خود ثبت کند، مبنای درستی ندارد.

حجت همچنین در پاسخ به این پرسش که در سال های بین تشکیل سازمان میراث فرهنگی کشور تا امروز که قائم مقام این سازمان شده اید، بر میراث فرهنگی چه گذشته است؟ گفت: زمانی که دولت « تدبیر و امید» از من خواست به این سازمان بیایم، به من گفته شد، بچه ات یتیم مانده است، بیا و از آن پرستاری کن. معتقدم در طول این مدت، این سازمان فراز و نشیب های زیادی را پشت سر گذاشته است. گاهی ماهیت عملکردش درست فهمیده نشده و گاهی نیز فرزندخوانده ای بوده که توجهی جدی به آن نمی شد و گاهی نیز مکانی برای حرکت های سیاسی بوده است که آن را از اهداف اصلی اش دور می کرد. بنابراین معتقدم امروز باید به طور جدی نواقص موجود در این سازمان را برطرف کنیم. این سازمان اکنون با مشکلات ساختاری زیادی مواجه است، چون سه حوزه ی میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری به نحو مطلوبی کنار هم قرار نگرفته اند، یعنی اتفاقی نیافتاد که ارزش افزوده ایجاد کند، بلکه این سه بخش، کنار هم چسبانده شدند.

وی با بیان این که این سازمان باید یک تغییر تشکیلاتی پیدا کند، اظهار کرد: اعتبارات کنونی این سازمان با مجموعه ی عظیم میراث فرهنگی در سطح کشور، تناسب زیادی ندارد. حتی پرسنل سازمان وضعیت خوبی ندارند. توقعی که از یک سازمان فرهنگ ساز می رود، این است که سطح میانگین آموزشی آن، باید بالاتری از این قرار داشته باشد.

او همچنین با اشاره به این که در طول یکی دو سال گذشته، مرکز آموزشی میراث فرهنگی تعطیل بوده است و باید دوباره احیا شود، افزود: ما باید با انجام چنین اقداماتی، علم میراث فرهنگی را دوباره احیا کنیم.

وی همچنین درباره ی جام « شیردال» و موضوع اصل بودن یا نبودن آن، گفت: باید قدری در این زمینه شفاف تر صحبت کرد؛ یکی از کشورهای همسایه ی ایران در شش سال گذشته، ۷۰هزار شیء ایرانی قاچاق شده را در موزه هایش به نمایش گذاشته است، اما بعضی ها آنچنان نگران این هستند که شیردال اصل یا فرع است که موارد دیگر برای شان موضوعیت ندارد.

او با اشاره به این که هر شی ای که از کاوش به دست نیامده باشد، همیشه درباره ی آن این سوال مطرح است که آیا حقیقی است یا مجازی، اظهار کرد: به همه تکلیف کرده ام که کسی این موضوع را تعقیب نکند؛ یک نفر از آن طرف به ما گفت، من این را به عنوان سمبل ارتباط در اختیار ایران می گذارم تا با یکدیگر مراوده ی فرهنگی داشته باشیم و از آنجا که دندان اسب پیش کشی را نمی شمارند، ما نیز آن را قبول کردیم. برخی معتقد بودند این شیء، یک چک برگشتی یا چیزی شبیه آن است، در حالی که این چنین نیست.

حجت افزود: کسانی که شیردال را به ما دادند، داعیه ی اصل بودن آن را نداشتند، معتقدم کنکاش کردن روی این قضیه، بیشتر یک جنبه ی سیاسی دارد تا فرهنگی. از نقطه نظر فرهنگی، چیزی را به عنوان هدیه به ما دادند و ما آن را قبول کردیم. بنابراین به حرف های دیگر هیچ اعتنایی نمی کنیم.

او در پاسخ به این پرسش که آیا نمی توان با دیرینه شناسی، اصل یا فرع بودن این شیء را مشخص کرد؟ گفت: از آنجا که هدیه دادن این شیء برای ایجاد یک نوع رابطه ی فرهنگی میان دو ملت بوده، به این قضیه توجهی نمی کنیم، چون موضوع مورد توجه ما، آن نبوده است. امکان آزمایش این شیء هست، اما این قضیه برای ما ضرورتی ندارد.