برای سالمرگ نقاشی که تابوت‌اش پر بود از گل‌های آفتابگردان

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، ون سان ون گوک نقاش نامدار هلندی اگرچه در زمان حیات در گمنامی کامل به سر می بُرد، اما اکنون به عنوان یکی از تاثیرگذارترین نقاشان پست امپرسیونیست شناخته می شود.

ون گوک در ۳۰ مارس ۱۸۵۳ در « زوندرت» در ایالت برابانت هلند، نزدیک مرز بلژیک به دنیا آمد. پدر و پدربزرگش کشیش بودند و سه تن از عموهایش دلال آثار نقاشی.

ون گوک جوانی خود را به عنوان دلال آثار هنری، معلم و واعظ مذهبی گذراند. او اعتقاد دینی عمیقی داشت و مدتی در انگلیس و در میان کارگران معادن زغال سنگ بلژیک به عنوان مُبلغ غیرروحانی مسیحی فعالیت کرد. پس از مواجهه با آثار « ژان فرانسوا میله» عمیقا تحت تاثیر نقاشی های او و پیام اجتماعی آن ها قرار گرفت. در همین زمان بود که طراحی را به صورت جدی و حرفه ای شروع کرد.

برادر جوان ترش « تئو» که به خرید و فروش تابلوهای نقاشی اشتغال داشت، بعدها موجب آشنایی او با نقاشان امپرسیونیست شد.

این هنرمند برجسته فعالیت هنری خود را به عنوان طراح و نقاش از سال ۱۸۸۰ و در سن ۲۷ سالگی آغاز کرد. وی از آنجا که در سن ۳۷ سالگی درگذشت، در واقع تمام آثارش را در ۱۰ سال آخر عمر کوتاه خویش آفرید که شامل ۹۰۰ نقاشی و یک هزار و ۱۰۰ طراحی است.

برخی از مشهورترین آن ها در دو سال پایانی عمرش کشیده شده اند. او تنها در دو ماه پایانی عمرش ۹۰ نقاشی از خود برجای گذاشت.

ون گوک در ابتدا از رنگ های تیره و محزون استفاده می کرد تا این که در پاریس با امپرسیونیسم و نئوامپرسیونیسم آشنا شد و این آشنایی پیشرفت هنری او را سرعت بخشید.

وی شیفته ی نقاشی از کافه های شبانه، مردم طبقه ی کارگر، مناظر طبیعی فرانسه و گل های آفتاب گردان بود. مجموعه ی « گل های آفتابگردان» او که تعدادی از آن ها از معروف ترین نقاشی هایش نیز محسوب می شوند، شامل ۱۱ اثر می شود. خودنگاره ها و « شب های پرستاره» دیگر نقاشی های برجسته ی او محسوب می شوند.

در سال ۱۸۹۰ به دکتر « گاشه» ، روانشناسی که از او پرتره ای نیز کشیده است، مراجعه کرد. « پیسارو» این دکتر را به او معرفی کرده بود. اولین برداشت ون گوک از گاشه این بود که دکتر خودش از او بیمارتر است. روز به روز فرورفتگی و افسردگی ون گوک عمیق تر می شد. سرانجام او در بیست ونهم جولای ۱۸۹۰ در سن ۳۷ سالگی در میان کشتزارها، گلوله ای در سینه ی خود خالی کرد و روز بعد در مهمان سرای « روو» درگذشت.

ون سان آخرین احساسش را به برادر خود، که قبل از مرگش بر بالین وی آمده بود، این گونه بیان کرد: « غم برای همیشه باقی خواهد ماند» شش ماه بعد تئو نیز درگذشت.

فیلم های داستانی و مستند زیادی درباره ی ون گوک و آثارش ساخته شده است.

« گل های آفتابگردان» ، « صندلی خالی» ، « شب های پر ستاره» ، « درختان سرو» و بعضی پرتره هایش به صورت تصاویر چاپی، شهرت جهانی دارند و در بسیاری از اتاق های ساده ی مردم عادی نیز دیده می شوند. این دقیقا همان چیزی است که ون گوک می خواست. او دوست داشت تابلوهایش تاثیر مستقیم و قوی چاپ نقش های رنگی ژاپنی را داشته باشند که بسیار تحسین شان می کرد.

پس از مرگ ون گوک، تابوتش را پر از گل های آفتابگردان کردند.