به گزارش پارس به نقل از مشرق، امام على علیه‏ السلام، در حدیث معراج: پیامبر صلى‏ الله ‏ علیه و ‏ آله و سلّم در شب معراج، از پروردگار خود خواست و چنین گفت: پروردگارا! مرا به کارى راه نماى که با آن به تو نزدیک شوم
فرمود: …
اى احمد! به عزّت و جلالم سوگند، هیچ بنده ‏ اى برایم چهار چیز را تضمین نمى‏ کند، مگر این که او را به بهشت در مى‏ آورم: زبان فرو بندد و آن را جز بدانچه به وى مربوط است، نگشاید؛ دل‏ خویش را از وسواس حفظ کند؛ آگاهى من از او و این را که او در زیر نگاه من است، پاس بدارد؛ و نور دیده ‏ اش، در گرسنگى باشد.

اى احمد! کاش، شیرینىِ: گرسنگی، سکوت، خلوت و آنچه را از آن به ارث برده‏ اند، چشیده بودى! » .
پرسید: پروردگارا! ارث گرسنگى چیست؟
فرمود: « حکمت، حفظ دل، تقرب به خداوند، اندوه دائم، کم‏ هزینگى براى مردم، حقگویى، و اهمّیت ندادن به این که در گشایش و آسانى مى‏ زید یا در سختى و دشوارى.

اى احمد! آیا مى‏ دانى با کدام حالت و وقت، بنده به من تقرّب مى‏ جوید؟ »
گفت: نه، اى پروردگار!
فرمود: « آن هنگام که گرسنه یا در حالت سجده باشد» .

متن حدیث:

الإمام علیّ علیه‏ السلام: فی حَدیثِ المِعراجِ: إنَّ النَّبِیَّ صلى‏ الله ‏ علیه و ‏ آله و سلّم سَأَلَ رَبَّهُ سُبحانَهُ لَیلَةَ المِعراجِفَقالَ: . . . یا أحمَدُ، وعِزَّتی وجَلالی، ما مِن عَبدٍ ضَمِنَ لی بِأَربَعِ خِصالٍ إلاّ أدخَلتُهُ الجَنَّةَ: یَطوی لِسانَهُ فَلا یَفتَحُهُ إلاّ بِما یَعنیهِ، ویَحفَظُ قَلبَهُ مِنَ الوَسواسِ، ویَحفَظُ عِلمی ونَظَری إلَیهِ، ویَکونُ قُرَّةُ عَینَیهِ الجوعَ.
یا أحمَدُ، لَو ذُقتَ حَلاوَةَ الجوعِ وَالصَّمتِ وَالخَلوَةِ، وما وَرِثوا مِنها.
قالَ: یا رَبِّ، ما میراثُ الجوعِ؟
قالَ: الحِکمَةُ، وحِفظُ القَلبِ، وَالتَّقَرُّبُ إلَیَّ، وَالحُزنُ الدّائِمُ، وخِفَّةُ المُؤنَةِ بَینَ النّاسِ، وقَولُ الحَقِّ، ولا یُبالی عاشَ بِیُسرٍ أم بِعُسرٍ.
یا أحمَدُ، هَل تَدری بِأَیِّ وَقتٍ یَتَقَرَّبُ العَبدُ إلَیَّ؟
[قالَ: لا، یا رَبِّ] .
قالَ: إذا کانَ جائِعاً أو ساجِداً.

« ارشاد القلوب، صفحه ۱۹۹و ۲۰۰»