برای تولد بنان که سانحه‌ای او را پشت عینک دودی پنهان کرد

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، غلامحسین بنان ۱۵ اردیبهشت ۱۲۹۰ در تهران متولد شد.

پدرش کریم خان بنان الدوله نوری و مادرش دختر شاهزاده رکن الدوله (برادر ناصرالدین شاه بود. از شش سالگی به خوانندگی و نوازندگی ارگ و پیانو پرداخت و در این راه از راهنمایی های مادرش که پیانو را بسیار خوب می نواخت، بهره ها گرفت.

اولین استاد او پدرش بود و دومین استاد، مرحوم میرزا طاهر ضیاءذاکرین رثایی و سومین استادش مرحوم ناصر سیف بوده اند.

از سال ۱۳۲۱ صدای غلامحسین بنان، همراه با همکاری عده ای از هنرمندان دیگر از رادیو تهران به گوش مردم ایران رسید و دیری نگذشت که نام بنان زبانزد همه شد.

روح الله خالقی او را در ارکستر انجمن موسیقی شرکت داد و با ارکستر شماره یک نیز همکاری را شروع کرد و از بدو شروع برنامه « گلهای رنگارنگ» بنا به دعوت استاد داود پیرنیا با وی همکاری داشت.

بنان در طول فعالیت هنری خود، حدود ۳۵۰ آهنگ را اجرا کرد و آنچه که امتیاز صدای او را پدید می آورد، زیر و بم ها و تحریرات صدای اوست که مخصوص به خودش است.

بنان نه تنها در آواز قدیمی و کلاسیک ایران تبحر بود، بلکه در نغمات جدید و مدرن ایران نیز تسلط کامل داشت. تصنیف « الهه ناز» یکی از قطعات ماندگار او محسوب می شود.

بنان را می توان به حق بزرگترین اجرا کننده آهنگ های سبک وزیری-خالقی دانست. او همچنین در کنار ادیب خوانساری از بهترین اجراکنندگان آثار صبا و محجوبی محسوب می شود. استعداد شگرف او در مرکب خوانی و تلفیق شعر و موسیقی، بارها ستایش موسیقی دانان معاصرش را بر انگیخته است.

در سال ۱۳۳۲ به پیشنهاد شادروان خالقی به اداره کل هنرهای زیبای کشور منتقل شد و به سمت استاد آواز هنرستان موسیقی ملی به کار مشغول شد و در سال ۱۳۳۴ رییس شورای موسیقی رادیو شد.

غلامحسین بنان از ابتدا در برنامه های گلهای جاویدان و گلهای رنگارنگ و برگ سبز شرکت داشته و برنامه های متعدد و گوناگون دیگری از این خواننده بزرگ و هنرمند به یادگار مانده است.

۲۷ آذر ماه ۱۳۳۶ وقتی بنان با اتومبیل شخصی در جاده کرج مشغول رانندگی بود با کامیونی که فاقد چراغ ایمنی عقب بود تصادف کرد و در این سانحه چشم راست خود را از دست داد و به همین خاطر همیشه از عینک دودی استفاده می کرد.

بنان، برای معالجه به خارج از کشور مسافرت کرد و بعد از برگشت از این سفر تصمیم گرفت در مواضع هنری خود بازنگری کند.

او می گفت: « من از این پس کوشش می کنم آثاری اجرا کنم که واجد وزنی شاد و شعری امیدوار کننده است. من جداً از ادامه شیوه قدیم که شباهت به مرثیه خوانی دارد خسته شده ام، البته در این زمینه سازندگان آهنگ باید با من یاری و همکاری کنند. »

از ماندگارترین ترانه های بنان می توان به آهنگ « آذربایجان» در مایه شور، « آمدی جانم به قربانت» در مایه بوسلیک، « الهه ناز» در مایه دشتی، « بهار دلنشین» در آواز اصفهان، « بوی جوی مولیان» در آواز اصفهان، تصنیف « توشه عمر» در دستگاه همایون، یار رمیده، می ناب، خاموش، مراعاشقی شیدا، من از روز ازل، نوای نی و سرود همیشه جاوید « ای ایران» در مایه دشتی اشاره کرد.

غلامحسین بنان در ساعت ۶: ۴۵ غروب ۸ اسفندماه ۱۳۶۴ در بیمارستان ایرانمهر تهران درگذشت و بر خلاف وصیتش که مایل بود در گورستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شود، در امام زاده طاهر کرج به خاک سپرده شد. او مدت ها از بیماری دستگاه گوارش و افسردگی رنج می برد.