در خاک آرمیدن با دستانی بسته...

مادرم! قد و قامت رعنای پسرت سایبان سال از نظرت محو نشد اما امروز که بالای تابوت او نشسته‌ای چه می بینی؟
چند استخوان خاکی و یک جمجمه پر از خاک را در یک پارچه‌ی سفید پیچیده‌اند به تو می گویند این همان یل رشید توست که امروز بعد از سالها به خانه بازگشته و می دانند که تو انتظار سالهایت را در آن تابوت نمی بینی اما هنوز هم این استخوان‌ها بوی پسرت را می‌دهند.
درست است که به علی‌اکبر امام حسین (ع) شبیه شده اما هنوز هم می شود یل زیبایت را تصور کرد .
جمجه‌ی سرش را روی سینه می گذاری و می‌بوسی، اطرافیان می‌ترسند که با این حالت از پا درایی، اما تو امروز را بهترین‌ روز زندگی ات می دانی، روزی که گم شده‌ات را دوباره یافته‌ای و در آغوش می‌کشی، خاک‌های سرش را می‌تکانی و بر چشمان زیبایی که دیگر نخواهی دید بوسه می‌زنی، انتظاری که این سالها پیرت کرده است اینگونه به سر آمده است.
دختری که کنار تابوت پدر می نشیند و به استخوان‌های سرد چشم دوخته‌ است، استخوان دست پدر را به روی سرگذاشته تا نوازش و گرمای دستان پدر را که هم سالانش برایش گفته‌اند تجربه کند و چه تجربه‌ی سختی است لمس دستان پدری که دیگر حتی گوشت به استخوان ندارد.

*ادامه راهت یا راحت؟

آن روز که علم بر دست و مسلح پای به میدان نبرد می‌گذاشتی آرزو داشتی راهت را ادامه دهیم، آرزو داشتی تا پای جان مانند تو برای خاک و ناموس و وجب به وجب این سرزمین و پاسداری از دین همیشه در میدان نبرد حق علیه باطل حاضر باشیم.
از روزگار تو و آرزویت برای این خاک، قریب به سی سال گذشته و در این سه دهه، ما سه نسل که قرار بود راه تو را ادامه دهیم هر کدام به طریقی از معبری که برایمان باز کردی گذشته‌ایم و خیلی از ما به قولی ک به تو داده بودیم عمل نکرده‌ایم.

آری شرمنده‌ایم که به جای ادامه راهی که تو پیش پای ما گذاشته‌ای و آن چیزی جز استقلال و ازادی این خاک و پاسداری از اسلام نبود گاهی راه دیگری را در پیش گرفته‌ایم.
شرمنده‌ایم چون قرار بود "راهت " را ادامه دهیم اما فقط و فقط "راحت" ادامه داد‌ایم.