به گزارش پارس به نقل از ایسنا، امام علی بن موسی الرضا (ع) از لحاظ علمی منزلت بالایی داشتند و از بیست و چند سالگی در مدینه به فتوا می نشستند. آن حضرت در حرم پیامبر (ص) می نشستند و هرگاه کسی از علمای مدینه در مسئله ای در می ماند، همگی به امام اشاره می کردند و مسائل خود را از ایشان می پرسیدند و امام هم به آن ها پاسخ می گفتند. امام رضا (ع) در هر شهری از مدینه تا مرو که اقامت می کردند، مردم پیش او می رفتند و درباره مسایل دینی خود سؤال می کردند.

ثامن الحجج (ع) پیوسته با قرآن مأنوس بودند، آن را به دقت می خواندند و در آیات آن تدبر می کردند و می اندیشیدند که درباره چه چیز و در چه وقت نازل شده است. گفتار، پاسخ و مثال های آن حضرت همه برگرفته از قرآن کریم بود.

ایشان در روایتی، مؤمن حقیقی را دارای سه خصلت از سنت خدا، پیامبر و ولی او دانسته است (کتمان سِر، مدارا با مردم و صبر در سختی ها) و به منظور بیان این سه خصلت به سه آیه « عَٰالِمُ الْغَیْبِ فَلَا یُظْهِرُ عَلَی غَیْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَی ۳۹; مِنْ رَسُولٍ… » (جن، ۲۷-۲۶) ، خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجَاهِلِینَ» (اعراف، ۱۹۹) و « وَالصَّابِرِینَ فِی الْبَأْسَاء والضَّرَّاء… » (بقره، ۱۷۷) استناد می کنند. (ابن بابویه، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص۸۲؛ طبرسی، ۱۳۸۵ق، ص۸۵)

آن امام همام در روایت دیگری فرموده اند: نزدیک ترین حالتی که بنده نسبت به خداوند دارد حالتی است که در سجده است و این سخن خداوند است که -در آیه ۱۹ سوره علق- فرمود: « … وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ» (کلینی، ۱۳۶۵ش، ج۳، ص۲۵۶؛ ابن بابویه، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۷)

منبع:

مجموعه تفسیری امام رضا (ع) ، چاپ اول ۱۳۹۲، انتشارات بنیاد بین المللی فرهنگی و هنری امام رضا (ع)