اظهارات یک خواننده هیپ‌هاپ در مورد اسرائیل

به گزارش پارس به نقل از تسنیم، صنعت موسیقی، صنعتی چند میلیارد دلاری است که سه شرکت بزرگ « سونی» ، « وارمر» و « یونیورسال» بر آن تسلط دارند. مهمترین هدف برای شرکت های بزرگ این است که نوع موسیقی مورد علاقه مردم را خودشان تعیین کنند. مطالعات اخیر نشان می دهد که شرکت های بزرگ، برای تاثیرگذاری بیشتر، محصولات و خدمات خود را در برنامه های تلویزیونی که مخصوص کودکان است، تبلیغ می کنند. این شرکت های بزرگ هرگز به گروه هایی که براساس سیاست های آنها پیش نروند؛ بها نمی دهند.

چند سؤال اساسی در دنیای موسیقی در عرصه جهانی مطرح است: « چرا برخی کارشناسان بین المللی عنوان می کنند که تعدادی از خواننده های موسیقی هیپ هاپ برای رژیم اسرائیل به کابوس تبدیل شده اند؟ چرا برخی از خواننده های موسیقی هیپ هاپ مجبورند که به صورت زیرزمینی به کارشان ادامه دهند و هیچ نام و نشانی از آن ها در میان رسانه های قدرتمند جهان وجود ندارد؟ »

هنرمندان زیرزمینی زیادی در عرصه موسیقی « هیپ هاپ» وجود دارند که برخی نخبگان شرکتی و سیاسی علاقه ای به شناخته شدن آن ها ندارند. بازیگران اصلی صنعت موسیقی بر این باور بودند که موسیقی پاپ و هیپ هاپ، هوس و علاقه ای زود گذر است که از یادها می رود، اما این سک سؤال اساسی است که دلیل همسو شدن بسیاری از جوان ها و علاقه مندان به موسیقی، با این جریان چیست؟ آیا هیپ هاپ به دلیل پیام های مبهم رانده شده است؟

جی وودسون، موسس مجمع سیاسی هیپ هاپ ملی، در پاسخ به این سوال که چرا صنعت سرگرمی به موسیقی هیپ هاپ نمی پردازد؟ می گوید: اقتصاد سیاسی ما بر پایه سود و زیان شرکت های بزرگ است. موسیقی هیپ هاپ، پیام ها و تصاویر مبهمی را از زندگی سیاه پوستان، همچون مادی گرایی، مرگ، خشونت، نفرت از زن و پیام های دیگری از این دست، می آفریند که مورد حمایت تماشاگران نیستند، چرا که از نظر زیبایی شناسی هیچ فایده ای برای مصرف کنندگان ندارند. در همین باره و در سال ۱۹۹۵ راجر ابرت می نویسد: رپ در محافل سفید پوستان از وجهه بدی برخوردار است. بسیاری بر این باورند که موسیقی رپ در بر گیرنده الفاظ مستهجن، خشن، ضد سفید پوست و توهین آمیز نسبت به زنان است؛ در حقیقت برخی از این الفاظ همین گونه اند. اما بیشتر آن ها این گونه نیستند. این در حالیست که بسیاری از سفید پوستان اهمیتی نمی دهند. آنها صدای سیاه پوستان را ناخشنود و نا هماهنگ می دانند. با این حال رپ اکنون همان نقشی را بازی می کند که باب دیلن در سال ۱۹۶۰ بازی می کرد. رپ آرزوها و خشم های یک نسل را بیان می کند و قسمت اعظم آن در قالب نوشته های رسا موجود است. اما افراد زیادی با این نگاه و این حرف ها مخافلند. علت مخالفت این افراد با این موسیقی و این موسیقیدانان را چیز دیگری می دانند.

انحصار مسیر امواج در آسمان امریکا/تهدید رسانه ها برای جلوگیری از ارائه استعداد هنرمندان

مسیرهای هوایی (آنتن تلویزیون و رادیو) متعلق به افرادی هستند که از کمیسیون ارتباطات فدرال مجوز دارند. براساس قانونی که در نیمه های دهه ۹۰ از سوی بیل کلینتون به تصویب رسید، محدودیت هایی در مالکیت رسانه ها به وجود آمد. شرکت های رسانه ای بزرگ، رسانه های کوچک را خریداری کردند. از این رو ایستگاه های رادیویی محلی و برنامه های تلویزیونی در خدمت این شرکت های بزرگ قرار گرفتند. در راستای همین محدودیت ها، شرکت های بزرگ رسانه ای، تنها مجرای پخش پکیج های بی ارزش موسیقی شدند. هنرمندان بسیاری وجود دارند که در عرصه موسیقی هیپ هاپ فعالیت می کنند اما مجبورند کارشان را زیرزمینی ادامه دهند. که از آن جمله می توان کامن، فلوبوتس، دد پرز و ربل دیاز را نام برد.

کولی هنرمند هیپ هاپ، و عضو سابق شاعران سمی است که مقیم انگلستان بوده و سفرهایی با اهداف ضد جنگ و بشردوستانه به اقصی نقاط دنیا داشته است. او سال گذشته، اعلا م کرد که به منظور ادامه تحصیل، از عرصه موسیقی خداحافظی می کند. او خواننده ای است که به راحتی از دیگر خوانندگان جریان اصلی رپ تمیز داده می شود. از آثار او می توان « شنونده عزیز» و کلیپ های « مبارزه» و « بدون سانسور» را نام برد. او سفر دور دنیایی به همراه لوپ فیاسکو داشته است. او یکی از افراد تاثیرگذار در عرصه موسیقی زیرزمینی است و یکی از پیشگامان به کار گیری موسیقی رپ برای اطلاع رسانی و آموزش بوده است. جالب این که رسانه های جریان اصلی، نامی از او نمی برند، در عوض موسیقی هایی از افرادی همچون کانی وست، جی زی و اسنوپ داگ پخش می کنند که هیچ معنای عمیقی در پس اشعار این خوانندگان موجود نیست. موسیقی آنها، افکار جوانان را به نابودی می کشد ولی در رسانه های ایالات متحده، انگلیس و اسرائیل، لوکی نقد می شود.

روزنامه انگلیسی کرونیکل آنلاین یهود، در مقاله ۲۹۱۱ خود به تشریح گفت که چگونه لوکی و دیگر هنرمندان از قبیل الویس کاستلو به « کابوس بالقوه» برای اسرائیل تبدیل شده اند. این دو هنرمند از طریق واقعه ای که از سوی کمپین همبستگی فلسطین سازماندهی شده بود، جوانان را تحت تاثیر قرار دادند. این برنامه به مناسبت دومین سالگرد عملیات سرب مذاب و جنگ غزه که هزاران کشته در پی داشت، برنامه ریزی شده بود.

محقق کرونیکل آنلاین یهود که به بررسی فعالیت های ضد اسرائیلی پرداخته بود، تاثیرات رو به افزایش هنرمندانی از قبیل کولی را « کابوس بالقوه» برای اسرائیل خواند و حمایت لوکی از کمپین را با نتیجه حمله هنرمندانی مانند آنی لنوکس و الویس کاستلو به دولت اسرائیل مقایسه کرد.

روزنامه کرونیکل یهود با نوشتن این مطلب که؛ « کولی از ضد صهیونیست بودنش، احساس غرور می کند و اسرائیل را دولتی تروریستی می داند» کولی را به شدت نقد کرد. شنوندگان موسیقی کولی، او را به اجرای « فلسطین زنده باد» که در طول جنگهای غزه سروده شده بود، ترغیب کردند. این موسیقی، اسرائیل را به بمباران بیمارستاها و مساجد متهم کرده و باراک اوباما و کوکا کولا را نقد کرد.

فاکس نیوز رسانه وابسته به جریان جمهوری خواه در آمریکا از گلن بک مفسر سیاسی، نویسنده و تهیه کننده شبکه های تلویزیونی که برای تمسخر کولی و آهنگ « تروریست» او رقصیده بود و حرکات زشتی انجام داده بود، حمایت کرد. گلن بک، در وب سایت خود www. glennbeck. com دلیل حرکات زشت خود را چنین توضیح داده است که: در برخی از مواقع، امکان بیان احساسات با کلمات ممکن نیست. گاهی گلن برای نشان دادن احساسات خود می گرید؛ به علت مرگ یک جمهوری، تصاویر سانسور شده « نبرد آلامو» ، و یا آخرین کمدی رمانتیک جنیفر ایستون، گلن به گریه می افتد و گاهی نیز گلن بک برای نشان دادن احساساتش می رقصد و فحاشی می کند.

بازگشت به سؤال ابتدایی:

حال این پرسش مطرح می شود که تحریم خواننده های زیرزمینی با چه هدفی انجام شده و آیا حمایت نکردن شرکت های جهانی از این خواننده ها یک اتفاق ساده است؟ چه چیزی موجب تمرکز کولی بر مسائل حقوق بشر شد؟

کولی در مصاحبه ای در نشریه « آتش بس» که یک نشریه سیاسی و فرهنگی مستقل است در پاسخ به این سوال که: چه چیزی الهام بخش شما در این حرکت بود؟ گفت: در طی سفری که با دوستم به آمریکا داشتم به این نتیجه رسیدم که علی رغم دست کاری رسانه های جریان اصلی آمریکا، میلیون ها آمریکایی باور ندارند که امنیت ایالات متحده آمریکا وابسته بر برتری و تسلط جهانی اوست. میلیون ها شهروند آمریکایی باور ندارند که بیش از ۱۰۰۰ پایگاه نظامی آمریکایی در سرتاسرجهان، از قبیل ژاپن، کلمبیا و دی یگو گارسیا، وجود دارد. این شهروندان از طریق رسانه های جریان اصلی به حاشیه رانده شده اند، طوری که بقیه مردم جهان به سختی باور می کنند که آنها زنده هستند.

ماجرای دستگیری یک خواننده در تل آویو
کولی درباره سفرش به تل آویو و بازداشت شدنش در فرودگاه این شهر از سوی نیروهای امنیتی اسرائیل گفت: رفتن به تل آویو به علت دو بازداشتی که در فرودگاه بن گوریون تجربه کرده ام، برایم جالب بود. پس از دومین بازداشتم در این فرودگاه که ۱۲ ساعت به طول انجامید به این نتیجه رسیدم که دولتی که بر پایه بی عدالتی تاسیس شده است، هرگز نمی تواند احساس امنیت کند. زندگی شهروندان در حال تغییر اسرائیل، پیوسته با ترس همراه خواهد بود. نیروهای دفاعی اسرائیل، نیروی استعماری متشکل از نوجوانان نژادپرست هراسانی است که از ترس به سایه خود نیز شلیک می کنند و بدتر از همه، آنها با پیچیده ترین سلاح های موجود در زمین که انگلیس و ایالات متحده امریکا آنها را فراهم کرده اند، تجهیز شده اند. اسرائیل، دولت نژادپرست استعماری است که به سرعت در حال گسترش است، و رویای تئودور هرتزل صهیونیست ها همچنان دنبال می شود.

زمانی که کولی به تل آویو رسید، به مدت ۹ ساعت در فرودگاه بازداشت بود. بر اساس گزارش www. nme. com کولی به منظور شرکت در فعالیت های خیریه به تل آویو سفر کرده بود، تا از این طریق، سرمایه لازم جهت بازسازی نوار غزه فراهم شود. بنابر گفته های کولی به سایت فوق، گذرنامه او ۲۷ فوریه در فرودگاه تل آویو مصادره شد، سپس او مورد استنطاق قرار گرفته و به مدت ۹ ساعت بازداشت شد.

اسرائیل متشکل از نژادپرستانی است که از ترس به سایه خود شلیک می کنند

کولی حادثه را بدین صورت شرح داد که به محض پیاده شدن از هواپیما، مردی که هیچ لباس فرمی نداشت ولی مجهز به سلاح های بسیاری بود، من را دستگیر و مورد بازجویی قرار داد. پرسش او این بود که چرا به اسرائیل سفر کرده ام. پس از کنترل کردن پاسپورت انگلیسی من، آن را مصادره و من را بازداشت کردند. در طول این مدت، در مورد جنبه های متفاوت زندگی شخصی ام، هدف سفرم و اصلیت والدینم و… بازجویی شدم. در پایان تهمت دروغگویی به من زده شد و در معرض بازی های روانی پارانوئید پلیس اسرائیل قرار گرفتم. با علم به اینکه آنچه در اسرائیل برای من رخ داد، تنها درصد ناچیزی از مشکلات روزانه مردم بیچاره فلسطین بود، تجربه تلخ تل آویو اهمیتی برای من نداشت.
کولی و بسیاری از خوانندگان موسیقی رپ، در جهان موسیقی و حتی در میان پیروان رسانه های جریان اصلی، بحث برانگیز هستند. برخی از مردم شیوه موسیقی کولی را نمی پسندند. افراد متفاوت، سلایق و علایق متفاوتی دارند. تفاوت سلیقه ها منطقی است.

بسیاری از موسیقی های رپ ریشه در محله های فقیر دارد، و در مورد « زندگی در محله های یهودی نشین» می خوانند. بسیاری نیز آهنگ های رپی درمورد زندان، پول و مواد مخدر می سازند. براساس گفته دکتر کارولین وست، استادیار روانشناسی و بررسی پیشگیری از خشونت در دانشگاه واشنگتن؛ آنچه در سال های اخیر تغییر کرده، توجه بیشتر موسیقی هیپ هاپ به مسائل جنسی است. هیپ هاپ، در ابتدا در جایگاه یک موسیقی انقلابی آغاز به کار کرد. خوانندگان رپ یک دستور کار تجاری را در صنعت موسیقی ترویج داده اند، صنعتی که می تواند بر ذهن جوانان نفوذ داشته باشد. موسیقی رپ کولی، در مورد مسائلی است که برای زندگی بشر موثر باشد. او بر آن بود که تغییراتی را در جامعه به وجود آورد.

باز هم این پرسش مطرح می شود که چرا رسانه های جریان اصلی و صنعت موسیقی، کولی را نقد می کنند؟ چرا روزنامه کرونیکل یهود، او و دیگر موسیقیدان های فهیم را « کابوس بالقوه» می خواند؟ آیا موسیقی کولی، جوانان را به ایجاد تغییرات تحریک می کند؟

رپ کولی چه فرقی با موسیقی های رپ دیگر دارد؟

هدف رسانه های جریان اصلی و صنعت موسیقی، علاقه مند سازی جوانان به موضوعات پست و بی اهمیت است. آنها مایلند که جوانان از خوانندگان رپِ غیر الهام بخش پیروی کنند. برخی از برندهای مشهور از خوانندگان موسیقی های رپ، به عنوان یک وسیله تبلیغاتی استفاده می کنند. آن ها از خوانندگان رپ برای تضعیف روحیه مردم ناآگاه سود می جویند. آیا دوستداران موسیقی رپ، که از رسانه های جریان اصلی پیروی می کنند، کولی را می شناسند؟ اگر مخاطبان این رسانه ها کولی را نشناسند، بدون شک دولت اسرائیل به خوبی او را می شناسد.
کدام موسیقی هیپ هاپ، جوانان را به سوی « افول» سوق می دهد؟

موسیقی هیپ هاپ تحت کنترل شرکت های بزرگ جهانی هستند، و به شکل کالای انحصاری شرکت های بزرگ به کار برده می شوند. خواننده « سی لو» در مورد چگونگی و چرایی نفوذ شرکت های بزرگ در موسیقی هیپ هاپ اظهار نظر کرده است. او در مصاحبه ای با « دیلی بیست» در مورد وضعیت فعلی موسیقی هیپ هاپ و دستور کار شرکت های بزرگ برای کنترل هیپ هاپ چنین گفت: شباهت و وابستگی زیادی میان اجرای موسیقی و نمایش موسیقی وجود دارد. ابتدا نت های موسیقی را بر روی کاغذ آورده، به استودیو رفته و آن را ضبط می کنیم، سپس مجدداً احساسات خود را بر روی سن به نمایش می گذاریم. در گذشته، مسیری مشخص برای آن تعیین شده بود، گروه خاصی هیپ هاپ را به اجرا در می آوردند.

ولی هم اکنون، هیپ هاپ به یک موسیقی همگانی تبدیل شده است؛ برای ورود به آن، نیازمند صلاحیت و شرایط خاصی نیستید. سطح ورود به این عرصه پائین آمده و به یک موسیقی یکنواخت تبدیل شده است. تنها چیزی که به آن نیاز دارید، هم قافیه کردن « بیم» و « سیم» است و در این صورت، شما یک خواننده رپ خواهید بود. مسئولین امر تلاشهای بسیاری در جهت ضعیف کردن و به استعمار گرفتن این موسیقی کرده اند. به نظر من، هم اکنون موسیقی هیپ هاپ، جوانان را به سوی « افول» سوق می دهد. شاید این افراد، از دستور کار و چگونگی اجرای آن ناآگاه هستند، ولی اگر چنین نباشد، شرم آور است.

این نکته که شرکت های بزرگ از طریق موسیقی جوانان را به استعمار گرفته اند و آن ها را به افول کشیده اند و زنان را در مسیری غلط هدایت می کنند، کاملا صحیح است. کولی از جمله خوانندگانی است که شرکت های بزرگ از شنیده شدن آثارش جلوگیری به عمل می آورند. بار دیگر این پرسش را مطرح می کنیم که چرا صنعت موسیقی، باعث زیرزمینی باقی ماندن موسیقی هیپ هاپ شده است؟

حقیقت پشت پرده این ماجرا این است که صنعت موسیقی، جوانان سراسر جهان را به گوش کردن موسیقی های خاص محدود کرده است. آن ها افکار و عقاید جوانان و حتی بزرگسالان را در دست گرفته اند و برای همین باید از منظر دولت هایی که سیاست هایی همسو با رژیم اسرائیل دارند دور بمانند.