به کودکان کمک کنید با هم بازی کنند

به گزارش پارس به نقل سلامت نیوز؛ اگر پدر و مادر دراین موضوعات باهم به توافق برسند زمانی که مساله یا شرایط خاصی پیش بیاید می توانند به راحتی از یکدیگر حمایت کنند. تصمیم گرفتند وقتی کودک در بین بازی عصبانی می شود، با دیگران دعوا می کند، گریه زاری راه می اندازد و پرخاشگری می کند بسیار سخت است. بیشتر پدر و مادرها در این شرایط یکدیگر را مقصر می دانند و اصلا به این موضوع فکر نمی کنند که به جای پیدا کردن مقصر راهی برای خروج از بحران بیابند. اتحاد و توافق پدر و مادر و بزرگترها مانع ایجاد تنش های بیشتر می شود. این پیشنهادها برای یافتن بهترین توافقات و روش تصمیم گیری و حمایت مفید هستند.

جدایی

اتفاقاتی مثل اینکه پدر یا مادر برای چند لحظه اتاق را ترک کند تا به تلفن پاسخ بدهد، رفتن به حمام یا بیرون رفتن از خانه بسیار پیش می آیند. پدر و مادر باید به کودک بگویند چه می کنند و چرا او را تنها می گذارند.

پدر و مادر باید به کودک از همان دوران نوزادی دلایل جدایی را توضیح بدهند. کودک باید بداند پدر یا مادر چرا او را حتی برای چند لحظه تنها گذاشته و رفته است. او نیاز دارد متوجه اتفاقاتی که می افتد، باشد.

به کودک بگویید کجا می روید، کی می روید و چه زمانی بر می گردید. اگر کودک ناراحت و بی قرار می شود شما باید به او اطمینان بدهید که هرگز او را تنها رها نمی کنید. به کودک اطمینان بدهید که کسی که مراقبش است دوستش دارد و شبیه پدر و مادرش است.

این روش به کودک کمک می کند تا اطلاعاتی را که برای شناخت محیط اطرافش نیاز دارد را کسب کند. حتی نوزازدان هم نیاز دارند تا با آنها حرف بزنید. آنها خیلی زودتر از آنچه که ما متوجه شویم حرف هایمان را می فهمند. اینکه به کودک بگویید او را تنها می گذارید، احساس احترام را در کودک تقویت می کنید. حرف زدن، به کودک احساس گرمی، نزدیکی و امنیت را برای بیان عمیق ترین احساسات بدون ترس از تایید نشدن ویا نادیده گرفتن توسط بزرگسالان می دهد. اگر کودک گریه کرد نباید نگران باشید، او احساساتش را با گریه نشان می دهد، او یاد می گیرد تا احساس علاقه و دوستی را بیان کند و بعد از مدتی کودک یاد می گیرد ترس از تنهایی و جدایی را کنار بگذارد.

حالا فرض کنید که می خواهید کودک را در جمع دوستانش تنها بگذارید. باید به او بگویید که کجا می روید کی برمی گردید. باید به او اطمینان بدهید که او در محیطی مطمئن و آرام قرار دارد و حتی اگر شما نباشید می تواند نیازها و درخواست هایش را از دیگران بخواهد و آنها از او مراقبت می کنند.

باهمسرتان در این مورد به توافق برسید. اگر کودک از تنهایی و دوری شما گریه کرد هر دو باید آماده پاسخگویی به کودک باشید. یکی از شما نباید به دیگری انتقاد کند که چرا خانه نبودی؟ چرا کودک را تنها گذاشتی و یا چرا به بچه توضیح می دهی که قرار است چه کنیم.

رفتارهای پرخاشگرانه

مواردی مثل هل دادن یا کتک زدن بچه های دیگر، بوسیدن یا بغل کردن از روی زور و اجبار رفتارهای پرخاشگرانه هستند.

کودکان نمی خواهند واقعا به دیگران آسیبی بزنند. جر زدن در بازی، هل دادن یا زدن خواسته و هدف کودکان نیست. زمانی که کودک بترسد یا عصبی و پریشان شود ممکن است با رفتارهای پرخاشگرانه واکنش نشان بدهد. پیش از اینکه کودک بخواهد و یا بتواند به کسی آسیبی بزند دخالت کنید و سعی کنید کودک را آرام کنید. کنترل کودک به شما کمک می کند تا جلوی رفتارهای پرخاشگرانه را به راحتی بگیرید. به جای اینکه او را شرمنده کنید یا مقصر بدانید می توانید او را به آغوش بگیرید و آرامش کنید.

فرض کنید همه بچه های فامیل دور هم جمع شده اند و بازی می کنند. بعد از یک یا دوبار بازی دسته جمعی به راحتی می توانید تشخیص بدهید که کدام بچه بیشتر رفتار پرخاشگرانه دارد و بازی را بهم می زند و دیگران را اذیت می کند. ابتدا باید یادتان باشد که یکی از والدین را مسئول مراقبت از کودکان بگذارید. بچه ها نباید هرگز تنها رها بشوند. در قدم بعدی باید کودکی که رفتار پرخاشگرانه دارد را کنترل کنید. او را آرام نگه دارید و اجازه ندهید در بازی بچه ها تنش و درگیری ایجاد بشود. این مراقبت های فوری و هوشمندانه به مرور به بچه ها کمک می کند تا روش درست بازی را یاد بگیرند و بدون ایجاد درگیری و با صمیمیت و دوستی باهم بازی کنند.

وقتی کودک ناآرام و پرخاشگر را آرام کردید سعی کنید با او ارتباط برقرار کنید. به چشم های کودک نگاه کنید و او را به آغوش بگیرید. « من نمی ذارم کسی اذیتت کنه دختر کوچولو» ، « خیلی دوستت دارم عزیزم» این جمله ها را به آرامی بگویید. اگر کودک پدر و مادر خودش را خواست او را پیش پدر و مادرش ببرید. اگر پدر و مادر آنجا نیستند شما سعی کنید شنونده حرف ها و احساساتش باشید. مانع گریه کودک نشوید. این کار کمی از فشار عصبی و بی قراری کودک کم می کند.

پدر و مادر نباید هرگز جانب یک نفر را بگیرند و کودکی که خشونت می کند را تحقیر کنند. اگر دعوا و پرخاش بین خواهر و برادر است شما حق ندارید دیگری را به شدت بکوبید و یا یارکشی کنید. مثلا نباید پدر جانب دختر و مادر جانب پسر را بگیرد. هر دو باید متحد باشید حتی اگر در آن لحظه خاص مخالف عملکرد یکدیگر باشید.

انزواطلبی

رفتارهایی مثل کناره گیری از گروه و دوستان، تنها بازی کردن و ترس از برقراری ارتباط با دیگران انزوا طلبی کودک را نشان می دهند. پدر و مادر باید تلاش کنند تا کودک را وادار به برقراری ارتباط کنند. پیشنهادهایی خلاقانه برای دوست پیدا کردن و بازی کردن به کودک بدهید و سپس اجازه بدهید خودش انتخاب کند به چه روشی با دوستانش رابطه برقرار کند.

کودکان از اینکه در جمع های دوستانه پذیرفته نشوند می ترسند. ممکن است کودک تان به جمعی وارد شود و با شوق به سوی کودکان دیگر برود اما بعد از مدتی شروع به گریه کردن بکند. اجازه بدهید کودک با این ترس غلبه کند. کمک کنید تا با شجاعت و اعتماد به نفس وارد ارتباط های جدیدی بشود. ارتباط و صمیمیت خودتان را با کودک حفظ کنید. به او اطمینان بدهید که شما در کنارش هستید و از او مراقبت می کنید سپس او را به جمع دوستان ببرید و از او بخواهید راهکارهایی که به او داده اید را عملی کند.

تصاحب اسباب بازی ها

بسیار عادی است که کودکی اسباب بازی های دیگران را تصاحب کند و یا نوبت بازی را رعایت نکند. بزرگتر ها می توانند بدون دخالت مستقیم مشکل را به راحتی حل کنند. به کودک پیشنهاد بدهید تا با اسباب بازی دوستش برای مدت محدودی بازی کند. با مهربانی از دوستش بخواهید تا عروسک را به دوستش قرض بدهد. از کودک بپرسید چرا دوست دارد با آن اسباب بازی خاص بازی کند. به کودک بگویید« از این اسباب بازی خوشت اومده؟ باید از دوستت اجازه بگیریم تا باهاش بازی کنی» « اجازه بده دوستت از این اسباب بازی استفاده کنه. اون عروسکت رو نمی بره فقط می خواد باهاش بازی کنه» ، « اگه هر دو باهم بازی کنین بیشتر بهتون خوش می گذره» ، « منم کنارت منتظرمی مونم تا نوبت تو بشه» .

یادتان باشد هیچ وقت چیزی را که برای خود کودک است با زور از او نگیرید. او همین شیوه را با دوستانش ادامه می دهد. گاهی قاپیدن اسباب بازی ها بدون دلیل است و کودک اصلا نمی داند چرا اینکار را می کند.

اگر کودک را عادت داده باشید تا خواسته هایش را با التماس محقق کند او برای رسیدن به نیازها و درخواست هایش از شیوه گریه و زاری استفاده می کند. به همین ترتیب او در بازی های جمعی نمی تواند خواسته هایش را بیان کند و آنقدر صبر می کند تا اشک هایش برای یک عروسک یا ماشین سرازیر شوند. اگر کودک فرصت و اجازه بیان خواسته ها و نیازهایش را داشته باشد با دوستانش نیز همینطور رفتار می کند. او نه تلاش می کند دیگران را مجبور به التماس کردن کند و نه خودش از بیان خواسته هایش می هراسد.

بیشتر: سلامت نیوز (تندرستی) : روان: به کودکان کمک کنید با هم بازی کنند: : .