احساس پیری را القا نکنید

به گزارش پارس ، گاهی فرزندان در منزل ناخودآگاه راه افراط و تفریط را در پیش می گیرند. متاسفانه در برخی خانواده ها افراد سالخورده به دلایل متفاوت از جایگاه ویژه خود برخوردار نبوده و در جو نامناسب و آزاردهنده ای قرار می گیرند و معکوس آن عده ای دیگر با بالا رفتن سن والدین برای نشان دادن محبت و قدردانی خود راه افراط را پیش گرفته و با برعهده گرفتن بیشتر مسئولیت ها و سلب اختیارات والدین آنان را فاقد از هر گونه تعهد، مسئولیت و سرگرمی می کنند. اکثر این فرزندان به ظن خود در حق والدین لطف و محبت می کنند. از آنان می خواهند تمامی کارهای بیرون از خانه را رها کرده و در خانه استراحت کنند و حتی مسئولیت خریدهای منزل را از والدین سلب کرده تا به تصور خود به والدین محبت کنند؛ فارغ از اینکه با در پیش گرفتن محبت های بی اندازه و سلب مسئولیت های زندگی از آنان نه تنها کمکی به والدین خود نمی کنند، بلکه امید و انگیزه زندگی را از آنان گرفته و به افرادی بدون تعهد و مسئولیت تبدیل می کنند. در نتیجه فرد سالخورده تبدیل به شخصی بی حاصل و ناکارآمد شده و به دنبال آن توانایی های بدنی اش تضعیف می گردد. درگیر شدن با مسائل روزانه، اعم از اجتماعی و اقتصادی انگیزه ای بسیار قوی برای ادامه زندگی است، تصور فردی که نباید نگران کارهای خود باشد و افراد دیگر تمامی مسئولیت ها و تعهدات اش را برعهده می گیرند بسیار ناخوشایند است. هیچ انسانی نمی خواهد سربار و وابسته به دیگران باشد. با در پیش گرفتن این روند کم کم والدین محدود می شوند حضورشان در جامعه کم رنگ شده، در خانه خود را محبوس می یابند و احساس بی ارزشی و عدم کارایی خواهند کرد.

بدیهی است فرزندان در برابر والدین خود مسئول هستند، ولی این بدین معنا نیست با بالا رفتن سن، آنها دیگر نتوانند کارهای شخصی و امور روزانه خود و منزل را سر انجام دهند. بهتر است آنان مسئولیت هایی را که تا به حال برعهده داشته اند، ادامه دهند. این امر سبب می گردد احساس زنده و کارآمد بودن داشته باشند به عنوان مثال:

۱. مدیریت کارهای اداری و مالی: نیازی نیست به دلیل کهولت سن مدیریت کارهای شخصی و مالی والدین تحت نظر فرزندان باشد. بهتر است تا آنجا که امکان دارد این مسئولیت را خودشان برعهده گیرند با این کار آنان احساس ارزشمندی و موجودیت می کنند. این روند از کهولت مغزی و ابتلای آنان به بیماری هایی مانند آلزایمر و… که برخی ناشی از تنبلی ذهنی باشد می کاهد.

۲. خرید منزل: خرید مایحتاج منزل می تواند با حضور یکی از اعضای خانواده باشد تا هم از خستگی والدین مسن جلوگیری نماید و از سوی دیگر آنان با انجام این مسئولیت به ظاهر ساده محیط خانه را ترک کرده و با مردم و هم سن و سال های خود تعامل و روابط بیشتری داشته باشند. در این صورت قادرند رابطه ای متناسب برقرار کنند و از تنهایی و منزوی شدن دور شوند. روابط اجتماعی و حضور در جامعه تاثیر بسزایی در جلوگیری از افسردگی و ناتوانی زودرس والدین دارد.

۳. مدیریت امور منزل: هر شخصی درون خانه خود قوانین خاصی دارد. بهتر است به والدین مسن اجازه داده شود دکوراسیون منزل شان را بنا بر سلیقه خودشان طراحی کنند. آنها هستند که مشخص می کنند درون منزل شان چه قوانینی حاکم باشد. برخی از فرزندان فکر می کنند با کهولت سن والدین تمامی مدیریت منزل برعهده آنان است؛ فارغ از اینکه والدین این گونه تصور نمی کنند و چنانچه اختیارات شان سلب گردد، از نظر روحی و روانی تضعیف شده و احساس می کنند هیچ چیز در زندگی شان تحت کنترل شان نیست و این حس ناتوانی، کهولت و بی کفایتی سبب تضعیف، روح و روان آنان می شود.

۴. از آنان درخواست کنید: گاهی بهتر است پا را فراتر گذاشته و از والدین درخواست های در حد توان شان داشته باشید. زمانی که حس کنند برای فرزندان و اطرافیان شان کار ارزشمندی انجام می دهند و می توانند آنان را خوشحال کنند، درون شان احساس ناخوشایند مفید و باارزش بودن شکل می گیرد. به عنوان مثال در صورت توانایی از آنان خواسته شود برخی مسئولیت ها را بپذیرند.

۵. مشورت کنید: شاید تفاوت بین نسل ها طبیعی به نظر برسد و گاهی فرزندان نتوانند نظرات افراد سالخورده را بپذیرند، ولی نظر خواهی از آنان و مشورت در امور زندگی (هر چند در موارد جزئی) به سالمندان این احساس را القا می کند که فردی موثر هستند و نظر و عقیده شان برای اطرافیان مهم و با ارزش است و به تجربیان آنان احترام گذاشته می شود.

۶. شرکت در گفتگوهای خانوادگی: ترغیب افراد سالخورده به شرکت در جمع های خانوادگی و ابراز نظر، همچنین گفتگوهای دسته جمعی تاثیر بسزایی در امید به زندگی آنان خواهد داشت. این روش مانعی جدی در برابر انزوای آنان است. در بیشتر مواقع افراد مسن به دلیل نداشتن سخن مشترک با بقیه اعضای خانواده سعی می کنند از جمع های خانوادگی دوری کنند. بهتر است فضایی ایجاد شود تا آنان نیز فرصت ابراز عقیده داشته باشند.

۷. شرکت در کارهای عام المنفعه: شرکت دادن افراد مسن در کارهای عام المنفعه تاثیر بسزایی در روح و روان آنان خواهد داشت و حس ارزشمندی را درون شان تقویت می کند. در این شرایط آنها به این نتیجه می رسند که وجودشان موثر و کارآمد بوده و فعالیت های بیشتری خواهند داشت و همین کار امید به زندگی را در آنها افزایش می دهد.

مرجع: دنیای سلامت/ستاره حمیدی