نوستالژی روحانی و اوبامای بدون رو توش

به گزارش پارس نیوز، محمد ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی در کانال تلگرامی خود نوشت:

حمیدرضا جلایی‌پور می‌گوید "روحانی در مراسم افطاری گفت اوباما رئیس جمهوری آمریکا ۱۹ بار از من تقاضای ملاقات کرد ولی دولت اختیار پاسخش را نداشت‌". اما نگاه نوستالژی روحانی به اوباما از کجا می‌آید؟

آقای روحانی اصرار دارد اوباما را متفاوت از ترامپ و بهتر از او معرفی کند. او پس از گفت و گوی تلفنی با اوباما گفت "من اوباما را مؤدب یافتم". این همان دوره‌ای بود که آقای ظریف با لحنی همدلانه به شورای روابط خارجی آمریکا می‌گفت "اگر با ما توافق نکنید، مردم در انتخابات به گونه‌ای دیگر تصمیم می‌گیرند؛ مانند دو دهه قبل که موجب شد توافق به هم بخورد و من بازنشسته شدم"!

اما همین اوبامای مؤدب (!) بود که سنگ بنای تحریم‌های فلج کننده را سال ۹۰ علیه ملت ایران گذاشت! او بود که جنگ نیابتی مهیبی را که ۴۰ کشور پشت آن بودند، در پوشش داعش، تا پشت مرزهای ایران آورد و اگر همت سپاه پاسداران و سردار سلیمانی و رزمندگان مقاومت (با وجود غر زدن‌ها در داخل) نبود، اکنون در داخل خاک خود، همچنان درگیر نا امنی گسترده، جنگ طراحی شده توسط تیم اوباما- کلینتون بودیم.

در دولت اوباما بود که دستور ترور دانشمندان هسته‌ای و خرابکاری‌های گسترده سایبری علیه ایران صادر شد. اما با این همه، اوباما بر خلاف ترامپ، فقط دستکش مخملین روی دست چدنی کشیده بود و فریبکارانه تر از ترامپ رفتار می‌کرد. به همین دلیل هم توانست برجام بزک شده را به جناب روحانی تحمیل کند؛ حال آنکه عایدی آن تقریباً هیج بلکه خسارت‌های متعدد بود.

همین اوباما بود که در دوره به ظاهر آشتی و مذاکرات صمیمی (!)، نامزد ویژه روحانی برای نمایندگی ایران در سازمان ملل (حمید ابوطالب معاون سیاسی دفتر روحانی) را تروریست خواند، ویزا نداد و با تحقیر تمام دیپورت کرد! عزت به پاسپورت ایرانی بازگشت!

و همین دولت اوباما بود که بارها برجام را نقض کرد، شرکت‌ها و کشورها را از تجارت با ایران ترساند و قانون ممنوعیت ویزایی برای شهروندان ۳۸ کشور در صورت سفر به ایران را به اجرا گذاشت.

متأسفانه آقای روحانی و برخی مدیران و حامیان سیاسی او به جای قبول اشتباه درباره اعتماد به آمریکا، اصرار دارند از سیاستمدار ان خبیث و حیله گری مانند اوباما و کلینتون و کری، شریک معتدل و قابل اعتماد بسازند و حسرت به جان بی فراموشکاران و بی خبران بیندازند.

آنها ضمناً مصرّند به جای اقدام جدی در مقابل گستاخی‌های فزاینده آمریکا و اروپا، در جلسات تصمیم سازی مدعی صبر استراتژیک شوند و کاری (چه در سیاست خارجی و برجام، و چه در حوزه تدبیر درونزای اقتصادی) از پیش نبرند؛ فقط با این توجیه که "دموکرات‌ها فرق می‌کنند، دو سال دیگر صبر کنیم و ببینیم چه می‌شود. شاید آنها در انتخابات آمریکا پیروز شدند"!! عجیب و مشکوک نیست؟