هدیه دردسرساز بانوی ورزشکار به احمدی نژاد

به گزارش پارس به نقل ازمهر؛ تنیسور ایرانی - فرانسوی که سال ۲۰۱۰ با فتح مسترز مادرید خود را تا رده پانزدهم جهان بالا کشیده بود ماه هاست که در میادین تنیس آفتابی نشده است. مشکلات خانواگی که خودش می گوید برای هر کسی ممکن است رخ بدهد ارغوان رضایی را از صحنه ها محو کرد با این حال او مصمم است که به جمع مدعیان بازگردد. دختر ۲۶ ساله ای که به ایرانی بودنش افتخار می کند در گفتگویی از اتفاقاتی که برایش رخ داده بود سخن به میان آورده است. متن این گفتگو به شرح زیر است:

* سال ۲۰۱۰ بدون شک بهترین سال عمر ورزشی شما بود. فتح مسترز مادرید و شکست ویلیامز شما را روی جلد اکثر رسانه های جهان برد ولی بعد از آن به سرعت محو شدید؟
- بله من آن سال بهترین رده بندی تنیس را داشتم. بعضی ها گفتند که تا رده سیزدهم دنیا خودم را بالا کشیدم ولی رنکینگ من ۱۵ جهان بود. اواخر سال ۲۰۱۰ بود که با یک مربی خوب کار می کردم ولی یک سال است که با او همکاری خودم را قطع کردم و دوباره با پدرم کار را شروع کردم. اوایل سال ۲۰۱۲ مشکلاتی بین من و پدر پیش آمد. وقتی پدرتان هم به عنوان پدر کنارتان باشد و هم مربی، آنوقت ترکیب کردن این دو موضوع کار سختی است. همان زمان بود که به این نتیجه رسیدم که مشکلاتم خیلی زیاد است و با پدرم ادامه ندهم. به اندازه یک سال تنیس را کنار گذاشتم و اصلا مسابقه ای ندادم.

* درگیری شما و پدرتان بازتاب زیادی داشت. هم در فرانسه و هم در ایران، و البته جنبه منفی آن خیلی بیشتر بود؟
- در این مدت تنیس هدف اول من نبود. این مشکلات در هر خانواده ای وجود دارد ولی چون من معروف بودم رسانه ها خیلی به آن پرداختند. در این دو سال هم که مصدوم شده بودم از نظر بدنی با مشکل مواجه شدم. حالا دوباره تنیس را استارت زدم اما این را بگویم که وقتی یک نفر اصلا تمرین ندارد با کسی که ۳۶۰ روز را در سال تنیس بازی می کند خیلی تفاوت دارد. من به زمان احتیاج دارم تا خودم را برگردانم. فکر می کنم بک سال زمان می خواهم تا به شرایط خوب برگردم.

* واقعا می توانید به همان روزهای اوج بازگردید؟
- اگر احساس می کردم که نسبت به خودم خیلی مطمئن نیستم این تصمیم را نمی گرفتم. من که از نظر فنی مشکلی ندارم ولی پشتکار می خواهد تا این عقب ماندگی را جبران کرد. این انگیزه و انرژی را در خودم می بینم که باز هم همان ورزشکار سابق بشوم.

* از اینکه مجبورید از تلویزیون بازی رقبا و برخی دوستانتان خودتان را نگاه کنید ناراحت نیستید؟
- تقریبا همه آنها حریفان من بودند و دوستی با آنها نداشتم. البته آنها از خدا می خواستند که من نباشم. شاید رقبایم از اینکه در مسابقات حضور ندارم خوشحال هم باشند. یک چیزی را به شما بگویم. وقتی من تنیسور شماره ۱۵ دنیا شدم دوستان زیادی پیدا کردم ولی از وقتی تمرین نمی کنم خیلی از همان دوستان رفتند. دوستان واقعی روی انگشتان یک دست می چرخند.

* پس اطرافتان این روزها خیلی شلوغ نیست؟
- دوستان خوب یکی دو نفر هستند که با هم هستیم.

* شما بازیکن تیم ملی فرانسه بودید. در این مدت که تمرین را کنار گذاشتید فدراسیون فرانسه تلاش نکرد شما را از تصمیمی که گرفتید منصرف کند؟
- آنها به هرحال کمک می کنند ولی مشکلاتی بین ما وجود دارد.

* چه مشکلاتی؟
- یک نکته وجود دارد. من چون دو ملیتی هستم آنها اصلا دوست ندارند که این موضوع را مطرح کنم. آنها می خواهند که من بگویم یک فرانسوی کامل هستم ولی من این را دوست ندارم. وقتی در اردوی تیم ملی فرانسه بودم مدام چوب لای چرخ من می گذاشتند اما من کاری به این مسایل نداشتم. تنیس یک ورزش انفرادی هست و من هم کار خودم را می کردم.

* بعنی به اندازه دیگر بازیکنان تیم ملی فرانسه حمایت نمی شدید؟
- حمایتم می کردند ولی نه زیاد. هیچ وقت رفتاری که با خود فرانسوی ها دارند با من نداشتند. من ورزشکار تاپ آنها بودم ولی همیشه امکاناتی که به من می دادند کمتر از خودشان بود چونکه نمی گفتم یک فرانسوی کامل هستم.

* این شرایط شما را دلسرد نمی کرد؟
- من از این شرایط ناراحتم. وقتی می آیم ایران به من می گویند که تو یک فرانسوی هستی! و آنجا هم که جور دیگری رفتار می کنند. نمی دانم بگویم که کدام یک از این دو هستم. افتخار می کنم که یک ایرانی هستم ولی در فرانسه به دنیا آمدم. فرانسه یا ایران، برای هر کدام که مسابقه دادم تلاش کردم نام آن را مطرح کنم و بهترین بازی را انجام بدهم.

* با وجود این همه می گویند که مشکل اصلی شما اختلافی هست که با پدرتان داشتید و این موضوع شما را از سطح اول تنیس دنیا دور کرد؟
- حرف زدن در این باره مشکل نیست. شرایط من با افراد دیگر فرق می کند. خبرنگاران و دوربین همیشه دنبال من بودند. یکسری اتفاقات بین ما رخ داد ولی مشکل را بزرگ کردند. حرف هایی را اضافه کردند و به دروغ چیزهایی را نوشتند. من به همه گفتم که مصاحبه نمی کنم. این یک مشکل شخصی بود و ممکن است اینجا در ایران یا فرانسه و هر جای دیگر دنیا هم برای هر کسی رخ بدهد.

* ولی خودتان هم گفتید که شما با افراد عادی فرق می کنید و یک ورزشکار سرشناس هستید. جالب اینکه دوباره با پدرتان استارت زدید. از این نگران نیستید مشکلات سابق دوباره تکرار بشود؟
- اختلاف بین من و پدر همیشه هست. ایشان پدرم هستند و من هم تفکرات خودم را دارم. اختلاف سن بین ما هست ولی دیگر ۲۶ سال سن دارم و تجربه کسب کرده ام. حالا می دانم که چگونه با مسایل کنار بیایم و آنها را مدیریت کنم.

* شما یک مربی خوب داشتید که با او به رده ۱۵ دنیا رسیدید. نمی خواهید با یک مربی بزرگ دیگر کار کنید؟
- بله یک مربی بهتر از پدرم می خواهم. دلم می خواهد با همان مربی کار کنم ولی در این شرایط می خواستم با پدرم کار کنم. احتیاجی به این نبود که بین خودم و پدر یک فرد سومی هم حضور داشته باشد. دیگر به یک سنی رسیده ام که تجربه کسب کرده ام و می دانم که برای رسیدن به یک هدف نیاز به پشتکار هست. من دو سال تمرین نکردم ولی به اندازه ای انگیزه دارم که می توانم خودم را به شرایط گذشته بازگردانم.

* با ۲۶ سال سن چه هدفی را می خواهید دنبال کنید؟
- سن من بالا نیست. میانگین سنی تنیس بانوان برای قرار گرفتن در دوران اوج ۲۷ سال است. من می خواهم تا ۳۵ سالگی بازی کنم.

* فقط بازی کردن یا هدف دیگری را دنبال می کنید؟
- هدف من این است که بازیکن شماره یک جهان بشوم. این کار خیلی سخت است ولی در توان خودم می بینم. ولی یک چیزی که همیشه می خواستم این بوده که رولند گاروس را ببرم. کارم خیلی سخت است چون که اول باید به جمع یکصد نفر برتر دنیال برگردم و بعد پله ها را به ترتیب طی کنم.

* شما نامه ای به فدراسیون بین المللی ارسال کردید که رنکینگ تان را ثابت نگه دارند؟
- بله این کار را انجام دادم. من فعلا به رده ۱۸۰ جهان آمدم چون مدت طولانی است که در هیچ مسابقه ای شرکت نکرده ام و وقتی امتیازی نگیرید در جدول سقوط می کنید. من از WTA خواستم تا برای شش ماه رنکینگ مرا ثابت نگه دارند. در این مدت من حق حضور در هیچ مسابقه ای را ندارم و پس از آن در رقابتهای مختلف حضور پیدا می کنم و رنکنیگ من همه دوباره فعال خواهد شد.

* این احساس را ندارید که در مقابل پیشرفت سایر رقبا خیلی عقب مانده اید؟
- تنیس بانوان به شدت در حال پیشرفت است ولی من این حس را ندارم که که از بقیه خیلی عقب مانده ام. فقط در رده های اول تنیس دنیا قرار داشتم و حالا به رده های پایین آمده ام. این روزها که تمرین می کنم همچنان ضربات دستم بالاست. فقط مشکل فیزیکی دارم برای همین بود که شش ماه درخواست تعلیق رنکینگ دادم تا از سال ۲۰۱۴ دوباره کار را شروع کنم.

* فکر می کنید کدام بازیکن پیشرفت بیشتری از خود نشان داده است؟
- هیچ بازیکنی در دنیا نیست که مرا بترساند. خودم زیاد کار کردم و اکثر آنها را شکست داده ام ولی از نظر حرفه ای درست نیست که احترام آنها را نگه ندارم. من آنها را دست کم نمی گیرم و وقتی داخل زمین می روم برایم فرقی نمی کند که با کدام بازیکن روبرو می شوم و تنها به برد فکر می کنم.

* در بین تنیسورهای برتر جهان کار کدام یک را بیشتر از دیگران قبول دارید؟
- سره نا ویلیمامز. واقعا خوب کار کرده و خیلی قدرتمند ظاهر شده است. او نفر اول جهان است و خیلی خوب بازی می کند.

* پدیده تازه ای هم در تنیس بانوان دیدید که باید منتظر ظهور او باشیم؟
- پدیده های زیادی در تنیس زنان وجود دارند که خیلی از آنها وقتی به سن بزرگسالی می رسند دیگر اثری از آنها به چشم نمی آید یا برخی ها هستند که از قبل کسی روی آنها حساب بازی نمی کند ولی در رده بزرگسال یکدفعه اتفاقات بزرگی را رقم می زنند.

* خیلی ها می خواهند بدانند بعد از اتفاقاتی که در این دو سال برای ارغوان رضایی رخ داد شرایط این بازیکن در تیم ملی فرانسه به چه صورتی خواهد شد؟
- همین حالا همه خیلی اصرار کردند که در تیم ملی بازی کنم ولی من قبول نکردم. آنها چندین بار درخواست کردن ولی جواب من نه بود! گفتم چرا بروم در مسابقات شرکت کنم در حالی که آماده نیستم و در همان اولین دور می بازم. من ارغوان رضایی هستم و ترجیح می دهم به یک آمادگی مطلوب برسم آنوقت برای تیم ملی بازی خواهم کرد.

* در خصوص بازی شما متوجه شدم که در رالی های متوالی و طولانی به مشکل بر می خورید. اگر ارغوان رضایی بخواهد به نقطه ضعف خودش اعتراف کند چه می گوید؟
- یکی از مشکلات من به بازی بالا بر می گردد. ضربات دست من واقعا در دنیا تک است و این حرف من تعریف از خودم نیست. همه حریفان می گویند که ضربات سنگینی دارم ولی مشکل من فیزیکی است. از نظر نفس در بازی های طولانی اذیت می شوم. باید نفس و قدرت بدنی خودم را افزایش بدهم. این مشکل را قبلا هم داشتم که حالا بیشتر شده است. البته این مشکل را می توان برطرف کرد. من بعد از دو سال تمریناتم را شروع کردیم متوجه شدم که از نظر فنی خیلی فرقی نکردم. ضربات دستم هم مثل سابق سنگین بود. از این نظر هنوز جزو دو سه نفر برتر جهان هستم. توپ ها را در زمین خوب تقسیم می کنم به نوعی خوب روی توپ سوار می شوم و ضربه می زنم.

* بهترین خاطره ای که برای شما باقی مانده، همان مسابقات مادرید بود؟
- من مسترز مادرید را بردم و خیلی خوشحال بودم ولی یک سری مسابقه در اندونزی برگزار شده بود که در آنجا خیلی خوب بازی کردم. البته گذشته دیگر گذشته است و به آن مسابقات فکر نمی کنم. خودم را غرق در آن بردها نمی کنم. فقط به حال و مسابقاتی که پیش روی من قرار دارند فکر می کنم.

* سخت ترین حریفانی که تا حالا با آنها مسابقه دادید کدام بودند؟ شاراپوا، ویلیامز یا… ؟
- شاراپووا و ویلیمامز خیلی سرشناس هستند ولی بازی کردن با آنها برایم خیلی راحت است. من اصلا مقابل آنها مشکلی نداشتم ولی بازی کردن با تنیسورهای گمنام خیلی سخت است. آنها چیزی برای از دست دادن ندارند و بدون ترس بازی می کنند. اگر ببازند کسی از آنها ایراد نمی گیرد ولی وقتی برنده می شوند می گویند ارغوان رضایی را برده ام.

* روزانه چند ساعت تمرین می کنید؟
- شرایط تمرینی فرق دارد. بعضی وقت ها باید فشار تمرینات را زیاد کرد و در یک مدت هم آن را کاهش داد.

* تاکنون حسرت یک بازی به دل شما مانده که چرا آن را از دست دادید؟
- نه واقعا اینطور نبوده. من منطقی فکر می کنم. اگر ببازم می گویم که حتما قسمت نبوده و باید بیشتر کار کنم. وقتی می بازم به این نتیجه می رسم که حتما حریفم بهتر بوده که برنده شده است. من همیشه از شکست ها درس می گیرم. به این فکر می کنم که حریفان چکار کردند که پیروز شدند و من در کدام بخش ضعف داشتم.

* رفتار تماشاگران ایرانی در مسابقات مختلف با شما چطور بوده؟
- همیشه همه جا حمایتم کردند. یک چیزی بگویم، من در مسابقات مختلف برای تیم ملی فرانسه بازی کرده ام ولی تماشاگران ایرانی مرا حمایت کرده اند. در مسابقات رولند گاروس چند تا ایرانی پرچم ایران را آورده بودند و در یک گوشه استادیم تکان می دادند. هر وقت پرچم ایران را می بینم به سمت آنها می روم و از آنها تشکر می کنم که به خاطر من آن کار را انجام می دهند. من بیشتر خودم را ایرانی می دانم تا فرانسوی. آنها خیلی سردتر هستند و با ایرانی ها فرق می کنند. من در فرانسه به دنیا آمدم و با آنها بزرگ شدم ولی خیلی سرد هستند.

* اولین سفری که به ایران داشتید خاطرتان هست؟
- بله. تقریبا پنج سال سن داشتم که پدرم مرا به ایران آورده بود. هر وقت به ایران می آیم خاطرات خوبی برایم باقی می ماند.

* رفتار مردم با شما چطور بوده در این مدت؟
- خیلی دوست دارم. نمی دانم که چقدر مرا اینجا می شناسند اما وقتی اسم خودم را می گویم بعد می فهمم که خیلی ها مرا کاملا می شناسند. البته در فرانسه شرایط فرق می کند. آنجا همه تنیس را می شناسند.

* یک موضوعی که بازتاب های مختلفی به دنبال داشت راکت های تنیس معروفی بود که به احمدی نژاد اهداء کردید؟
- ما را به یک مهمانی دعوت کردند. به عنوان یک نخبه ایرانی دعوت شده بودم و باید کاری می کردم و آن راکت ها را دادم. من آن راکت ها را به مردم ایران کادو کرده بودم و اصلا این نبود که من این کار را برای شخص خاصی انجام داده باشم.

* پس چرا همان زمان این موضوع را تکذیب نکردید. حالا که دولت تغییر کرده است آن را تکذیب می کنید؟
- من همان زمان هم عنوان کردم که این به مردم ایران تعلق دارد. اجازه بدهید من داستان را برای شما توضیح بدهم. ما را به عنوان یک نخبه ایرانی خارج از کشور دعوت کردند. من هم گفتم وقتی دعوت می‎ کنند یک کادویی تهیه کنم. درست است که فرانسه بهترین عطرهای دنیا را دارد ولی من که نمی توانستم عطر کادو بدهم. من به دیدن کسی می رفتم که رئیس جمهور ایران بود. کاری ندارم که چه شخصی رئیس جمهور بوده و هر کسی هم جای احمدی نژاد بود این کار را انجام می دادم.

* ولی این موضوع بازتاب های زیادی به دنبال داشت و برخی ها مدعی شدند محبوبیت شما را در بین گروهی کاملا از بین برد؟
- من اصلا دنبال کار سیاسی نیستم. همان زمان هم به آقای احمدی نژاد گفتم که این راکت ها برای من خیلی باارزش هستند چونکه با آن راکت ها خیلی جنگیدم تا نام ایران را مطرح کنم.

* و بعد از آن مشکلات زیادی انتظار شما را می کشیدند؟
- بله همینطور است. درگیری های زیادی پیدا کردیم. خیلی به ما توهین کردند. آنها در انتخابات از کادوی من سوء استفاده کردند و این برای من گران تمام شده بود.

* واکنش ایرانی ها پس از آن چطور بود؟
- خیلی به ما توهین کردند. هر چی لیاقت خودشان بود به ما گفتند. این کار دموکراسی واقعی نبود. من گفتم که این راکت ها متعلق به مردم ایران است و برای مردم ایران جنگیدم ولی متاسفانه از حرف های من سوء استفاده شد. ایرانی های هر کشوری که می رفتم از من در این باره می پرسیدند و مجبور بودم برای همه توضیح بدهم. آخر من در این ماجرا ذینفع نبودم.

* چه چیزی در ایران بیشتر از همه نظر شما را جلب می کند؟
- رانندگی مردم ایران. واقعا وحشتناک است. همیشه می گوییم که ما ایرانی ها به بزرگترهای خودمان احترام می گذاریم آنوقت من یک سوال دارم، پس چرا هنگام رانندگی هیچ کدام به دیگری احترام نمی گذاریم؟

* غذای ایرانی را دوست دارید؟
- واقعا غذا خوردن در ایران برایم سخت است. فقط مجبورم چلوکباب بخورم. اینطوری اضافه وزن پیدا می کنم. البته غذاهای ایرانی بیشتر لذیذ هستند ولی ورزشکاران تیم فرانسه یک رژیمی دارند که از آن استفاده می کنند. آنها رژیم غذای ژاپنی دارند چونکه بیشترین فایده را برای ورزشکاران دارد.

* معمولا در روزهایی که وقت آزاد دارید بیشتر چه کارهایی انجام می دهید؟
- می خواهم دوباره درس بخوانم. من نتوانستم خوب درس بخوانم. تا دیپلم بیشتر پیش نرفتم. اصلا وقت این کار را نداشتم. وقتی ۱۸ سالم نشده بود در سطح جهان مطرح شدم و مدام در مسافرت، اردو و تمرین بودیم. درس خواندن برایم امکانپذیر نبود ولی حالا می خواهم ادامه بدهم.

* رابطه خیلی نزدیکی با دوستانتان دارید؟
- من در همه دنیا دوستان خوبی دارم. در امریکا، استرالیا و هر جای دنیا. در ایران البته دوستی ندارم. هر وقت اینجا می آیم مرا به خانه اقوام می برند و بیرون نمی روم. البته این را بگویم که دوستان خوب روی انگشتان دست می چرخند و زیاد نیستند.

* مثل خیلی دیگر از چهره های مطرح ورزش شما هم دنبال کلکسیون اتومبیل هستید؟
- ماشین را خیلی دوست دارم. فعلا لامبورگینی دارم. من همیشه دنبال ماشین های خاص و سریع هستم.

* در خصوص روی کار آمدن دولت جدید در ایران و صحبت خاصی باقی مانده، بفرمایید؟
- من قبلا هم گفتم که دنبال سیاست نیستم. انشاءالله که جوان ها موفق باشند. من هر جا که هستم همه تلاش خودم را می کنم که نام ایران را بالا ببرم. امیدوارم جوان ها در درس، ورزش و زندگی پیشرفت کنند. کلا یک غروری دارم که در هر جای دنیا که می روم دوست دارم بجنگم و به خانم های جهان کمک کنم و برای کمک به خانم های ایرانی هم تلاش زیادی خواهم کرد.