بوفون هم شوم می گویم عاشق کریمی هستم

به گزارش پارس به نقل ازسایت گل؛ استعداد در فقر امکانات. شاید این، بهترین جمله برای وصف حامد لک باشد. این گلر ۲۳ ساله، شاید آخرین نمونه از بازیکنانی باشد که از دوردست ها، از زمین های خاکی و بی امکانات به تیم ملی رسیدند و آرزوهای دوران کودکی خود را به چشم دیدند. روزی که حامد لک در کهریزک، باقر شهر و حوالی بهشت زهرا، در زمین های خاکی پر از سنگ و آسفالت های سفت شیرجه می زد و از درد زخم پهلوی خود، شب ها خواب را به چشمان خود نمی دید شاید کمتر کسی تصورش را می کرد که به تیم ملی برسد.

او مثل تمام بچه ها، آرزوهایی در سر داشت. خودش می گوید: « همیشه با خودم می گفتم یعنی می شود یک روز علی آقای کریمی را از نزدیک ببینم. امسال که شنیدم قرار است به تراکتورسازی بیاید اشک به چشمانم آمد. وحشتناک خوشحال بودم. حتی اگر بهترین دروازه بان جهان هم بشوم همیشه می گویم که آرزویم دیدن علی آقا بود. گفتن این مساله برای من افت نیست. حتی وقتی کنار علی کریمی هستم و طرفدارانش دوست دارند با او عکس بیندازند افتخار می کنم که عکاسی اش را می کنم. افتخار بزرگی که از گفتنش ابایی ندارم. »

با حامد لک گپ زدیم، از شروع فوتبالش، از روزهایی که در کهریزک و خانه ای کوچک زندگی می کرد تا حالا که یکی از شاگردان کی روش است و از دروازه بان های بزرگ لیگ. او بی شیله پیله است، دوستانش این را می گویند. در عین سادگی خاطرات زندگی خود را تعریف می کند و البته از پدر، مادر و برادرش تشکر. می گوید اگر فوتبال نبود می مرد و از این حرف ها. مصاحبه با حامد لک می تواند تکان دهنده باشد و البته یک الگوی واقعی. برای آنها که بدانند از هیچ هم می شود به همه چیز رسید. البته مثل حامد باید استعداد هم داشت، استعدادی که چشم های کی روش را گرد کند. با او قدم می زنیم، در خیابان زندگی اش. برمی گردیم عقب، از روزهای سخت داستان را مرور می کنیم، از خانه ۱۲ متری، از آن زیرزمین، از تابستان های کار، از زندگی شیرین با پدر و مادری سختکوش، به این روزها می رسیم، به روزهای باشکوه، به این روزها که حامد لک با پروازهایش به آسمان می رسد.

* از کی فهمیدی می توانی یک فوتبالیست بشوی؟ اصلا چه شد که آمدی سراغ فوتبال و گلری؟
- بابام گلر بود. گلری اش را که می دیدم علاقه مند شدم تا مثل او شوم. در کوچه که با بچه محل ها بازی می کردیم همیشه تو گل می ایستادم. فکر می کنم هفت سالم بود یا هشت سال. اصلا علاقه ای به بازی در خط حمله نداشتم. مثلا با بچه ها که می رفتیم با کوچه های دیگر بازی کنیم همیشه گلر بودم. گلری پدرم هم باعث شد تا بیشتر به حضور در این پست علاقه مند شوم.

* پدرت حرفه ای بازی می کرد؟
- یک دوره کوتاه در راه آهن بود اما چون دوست داشت محلی بازی کند و کنار دوستانش باشد، فوتبال حرفه ای را رها کرد. فوتبال در محله و همراه دوستانش برای پدرم بیشتر از فوتبال حرفه ای اهمیت داشت.

* پس به خاطر پدرت و با دیدن او گلر شدی؟
- دقیقا. دیدم گلری هیجان دارد و علاقه مند شدم. وقتی می دیدم یک گلر تنها کسی است که می تواند توپ را بالای سر همه با دست بگیرد خیلی بیشتر علاقه پیدا کردم تا دروازه بان شوم.

* با دوستان و بچه محل هایت در زمین خاکی بازی می کردی؟
- هم در زمین خاکی و هم روی آسفالت. وقتی زمین خاکی هایی می دیدم که خوب است و سنگش کمتر از بقیه، واقعا خوشحال می شدم. انگار دنیا را به من داده بودند چون در زمین های پر از سنگ، وقتی که شیرجه می زدم استخوان های پهلویم به زمین می سابید و زخم می شد. ولی زمین خاکی، کمتر سنگ داشت، پهلوهایم کمتر زخم می شد و شب ها راحت تر می توانستم بخوابم. بدون درد و زخم.

* بچه کجایی؟
- بزرگ شده باقرشهر هستم، نزدیک بهشت زهرا. ۱۱ سال آنجا بودم و ۴ سال هم کهریزک. ۴ سال بعد را هم رفتیم دولت آباد شهرری.

* امکانات چطور بود؟ مثل خیلی از بازیکنان قدیمی، به سختی وارد فوتبال شدی یا خانواده ای مرفه داشتی؟
- مرفه نبودم اما پدر و مادرم همیشه برای من زحمت می کشیدند. زحمات آنها هرگز از یادم نمی رود. ۱۱ سال در یک خانه ۱۲ متری زندگی کردیم. زندگی سخت اما شیرین. بعد یک سال در زیرزمین یک خانه زندگی کردیم. شب ها خواب نداشتم، کارم شده بود کشتن سوسک. بعد که رفتیم کهریزک و خانه خریدیم. خانه ما گنبدی شکل بود. همیشه ترس داشتم که نکند باران ببارد، چکه کند و ما خیس شویم. اینها را می گویم و باز هم از پدر و مادرم تشکر می کنم. بعد از آن هم آمدیم دولت آباد شهرری. خانه ما کوچک بود اما شیک و به همین دلیل خیلی خوشحال بودم.

* آن زمان فکر می کردی یک روز پولدار شوی؟
- هنوز که پولدار نشده ام. باور کنید بچه که بودم می رفتم سر کار. در کهریزک، ۳ ماه تعطیلی تابستان را کار می کردم.

* چه کاری؟
- کارتون سازی. البته فوتبال هم بازی می کردم، در تیم های توابع تهران. کار برای من در آن سن و سال خیلی سخت بود. یک تابستان و سه ماه آن، برای من خیلی سخت گذشت. آمدم پیش مادرم و به او گفتم دیگر نمی توانم کار کنم. او هم گفت اشکالی ندارد، برو فوتبالت را بازی کن. به مادرم گفتم یا فوتبالیست می شوم یا می میرم. خندید و گفت تلاشت را بکن، حتما به هدفت می رسی.

* چطور شد که وارد فوتبال حرفه ای شدی؟
- وقتی رفتیم دولت آباد، یکی از دوستانم به نام سپهر ابراهیمی که خیلی برایم زحمت کشید و زیر نظر یعقوب حاصلی کار می کرد با من تمرین کرد. کارهای ریز گلری را با هم در می آوردیم و تمرین می کردیم تا اینکه رفتم تست جوانان صبا.

* اولین تیم حرفه ای ات بود؟
- حرفه ای بله. هم رفتم صبا تست دادم و هم استیل آذین. استیل آذین که بودم کمرم داغان شد. روی یک شیرجه ای که زدم با کمر آمدم پایین و آسیب دیدم. مربیان صبا ۱۰ روز به من وقت دادند. گفتند اگر خوب شدی دوباره بیا تست وگرنه برو خانه ات. ۱۰ روز رفتم استراحت. دکتر گفت دیسک کمر داری و دیگر نمی توانی بازی کنی. دقیقا یادم می آید که ماه رمضان بود. مادرم گفت برویم پیش یک دکتر دیگر. از یک سو دلسرد شده بودم و از سوی دیگر پیگیری های مادرم را که می دیدم روحیه می گرفتم. رفتیم سراغ یک دکتر دیگر. او برای من چند ژل تجویز کرد و البته آب درمانی. باورتان نمی شود اما ۱۰ روزه خوب شدم. درد ریز داشتم اما رفتم و تست دادم تا اینکه مرا به عنوان گلر سوم برداشتند. یادم می آید سرپرست ما حاج آقا حیدرنژاد بود و مربی گلرها هم نادر صبری. آنقدر خوب تمرین کردم که گلر دو شدم.

* آن سال برای جوانان صبا بازی هم کردی؟
- یک بازی کردم که خیلی هم استرس داشتم. ۴-۲ باختیم و من ۴ گل خوردم. فصل که تمام شد رفتم تست بزرگسالان راه آهن. داود مهابادی سرمربی بود و مهدی تارتار هم کنارش. بعد از یک نیمه تست، مهابادی گفت که می خواهمت اما مشکل من، رضایتنامه صبا بود. مهابادی و تارتار با فیروز کریمی تماس گرفتند و گفتند این بچه را می خواهیم اما آقا فیروز و صبا رضایت ندادند. ماندم و آن فصل ۱۴ بازی برای امیدها انجام دادم. فقط ۳ تا از بازی ها را بازی نکردم. البته کنار بازی برای امیدها، با بزرگسالان هم تمرین می کردم.

* زمان ضیایی بود که کامل آمدی بزرگسالان صبا؟
- دقیقا. آن زمان ضیایی سرمربی بود، یعقوب حاصلی و حمید مطهری کمک هایش. حمید مطهری که نقش بسیاری در پیشرفتم داشت به ضیایی گفت گلر امیدها خیلی خوب است. آن زمان ۵ بازی متوالی گل نخورده بودم و ۴ پنالتی هم گرفته بودم. ضیایی گفت بیاید ببینمش. رفتم و یک بازی دوستانه برای بزرگ ها بازی کردم. ضیایی گفت بیا و رفتم کنار ارشاد یوسفی و مهدی واعظی.

* همان فصل و در ۱۸ سالگی بازی کردی؟
- آن فصل بازی به من نرسید تا اینکه کربکندی همراه با ویسی به صبا آمد. ارشاد یوسفی محروم شد و مهدی واعظی در دقیقه ۲۰ یکی از بازی ها از زمین اخراج شد. من به زمین رفتم و برای اولین بار بازی کردم. یک بازی هم در لیگ بود که واعظی اخراج شد و دوباره من به زمین رفتم. بعد از این دو بازی، دیگر به من بازی نرسید. آن فصل ششم شدیم که فصل بعدش محمود یاوری آمد.

* زمان یاوری زیاد بازی نکردی. چرا؟
- آقای یاوری اعتقادی به جوان ها نداشت و بیشتر از واعظی و غلامعلی زاد استفاده می کرد. وقتی ویسی سرمربی شد من را جلوی تراکتورسازی بازی داد، همان بازی معروف که خیلی توپ گرفتم. مربی تراکتورسازی کمالوند بود و ستاره اش کرار جاسم. سال ۸۸ بود. ویسی به من گفت می خواهم تو را یک در میان بازی بدهم تا همه بگویند کجاست آن دروازه بان جوان و چالاک.

* تو چه گفتی؟
- من هم گفتم چشم آقا. هر چه شما بگویید. آن زمان داریوش اسفندیاری خیلی برای من زحمت کشید و سنگ تمام گذاشت. همان زمان و بعد از چند بازی برای صبا، انگشت دستم شکست. بازی تیم امید روبروی قرقیزستان را از دست دادم و البته چند بازی برای تیم باشگاهی ام را. سیزده به در دستم بهتر شد. طوری که کم و بیش تمرین می کردم. داستان های بازی پیکان- صبا پیش آمد و آنجا از من خواستند که با دست شکسته بازی کنم. دستم را تیپ کردند تا تمرین کنم. آن سال، ۸ بار برای صبا بازی کردم و سال بعدش که ویسی تیم جوانی بست ۲۷ بازی.

* تو نقش زیادی در کسب سهمیه آسیا داشتی. همان سال بود که پیشنهاد بشیکتاش هم مطرح شد. درست می گویم؟
- بله. زمان ویسی بود که پیشنهاد رسمی از بشیکتاش به دستم رسید و حتی سایت بشیکتاش هم نوشت قرار است حامد لک بیاید. متاسفانه مشکل خروجی نگذاشت به این تیم بروم. موضوع را با ویسی در میان گذاشتم. او گفت برو اما نمی توانستم خارج شوم، چون هنوز سربازی نرفته بودم.

* در همین سال ها به تیم امید هم دعوت شدی. همان بازی معروف مقابل عراق و حذف از المپیک…
- در عراق، یک- صفر و با گل مسلمان بازی را بردیم اما در بازی برگشت روحیه ما به هم ریخت. از قبل ۳- صفر باخته بودیم و در بازی هم دو- صفر باختیم. بازی خاصی بود، دیداری که منجر شد به حذف ما از المپیک.

* اولین بار کی به تیم ملی دعوت شدی؟
- فکر می کنم روزهای اول حضور کی روش. تقریبا ۳ سال پیش. یک بار جلوی موزامبیک بازی کردم و یک بار هم در مسابقات غرب آسیا مقابل یمن.

* الان هم که در اردو هستی و امیدوار به آینده…
- کی روش نشان داده که همه بازیکنان را می بیند. او هر کسی را که خوب کار کند دعوت می کند. من هر وقت خوب بودم، دعوت شدم و هر وقت که خوب نبودم نه. امسال در تراکتورسازی و به نظر کارشناسان، عملکرد قابل دفاعی داشته ام و امیدوارم که همین روند را ادامه بدهم.

* گفتی تراکتورسازی. چه شد که از صبا به تراکتورسازی رفتی؟
- قرارداد من با صبا تمام شده بود و شرایط برای ماندن من در صبا مهیا نبود. با مشورت دوستانم، یک تیم بزرگ را برای ادامه فوتبال انتخاب کردم. تیمی به نام تراکتورسازی که مربی اش مجید جلالی بود و یک مدیرعامل دوست داشتنی داشت به نام زینی زاده. البته تماشاگران خونگرم را نباید از یاد ببرم. آنها در انتخاب من نقش داشتند. خوشبختانه در این ۱۲ هفته بد کار نکرده ام. به همراه بازیکنان بزرگ خط دفاعی و به کمک آنها یکی از بهترین خطوط دفاعی هستیم و بابت همین موضوع خدا را شکر می کنم.

* انگار با علی کریمی هم رابطه خوبی داری…
- وقتی قرارداد بستم گفتند قرار است علی کریمی به تراکتورسازی بیاید. اشک به چشمانم آمد، وحشتناک خوشحال بودم. آرزوی بچگی ام بود که علی آقا را از نزدیک ببینم. همیشه وقتی بازی می کرد، دعا می کردم که بهترین بازی اش را انجام دهد. چه زمانی که در پرسپولیس بود و چه زمانی که برای بایرن بازی می کرد. وقتی کریمی آمد با خودم گفتم حامد، ببین از کجا به کجا رسیدی. حتی اگر روزی بوفون شوم یا بهترین گلر دنیا، این را می گویم که عاشق علی کریمی بودم و از بچگی دوستش داشتم. پیش هر کس که بخواهید سینه سپر می کنم و می گویم که کریمی را دوست دارم. برایم افت ندارد و کوچک هم نمی شوم. بگذارید یک مثال برایتان بزنم. وقتی در فرودگاه هستیم یا هتل، اکثرا من کنار علی آقا هستم. باور کنید ۱۰۰ تا ۲۰۰ نفر می آیند تا با او عکس یادگاری بیندازند. همه عکس ها را من می اندازم و این برایم افت ندارد. عکاس علی کریمی بودن برایم افتخار بزرگی است. هیچ ابایی هم ندارم که این حرف را بزنم. امیدوارم زودتر خوب شود و به تمرین برگردد.