سرنوشت فوتبال ملی را به" شب امتحان" نکشانید

به گزارش پارس ، به نقل ازایسنا، چند روز به پایان عمر دولت دهم باقی مانده بود که به دولتمردان آن روز کشور گفتیم با امضای تعهدات لازم برای میزبانی جام ملت های فوتبال در قاره آسیا می توانند نام خود را در تاریخ فوتبال ایران ماندگار کنند. آن روزها در غفلت مسئولان گذشت تا دور کار به دست دولت یازدهم افتاد. بلند پایگان دولت جدید در همان بدو امر از حمایت همه جانبه از فوتبال - و ورزش در مقیاس کلی – سخن گفتند و اطمینان دادند که چتر حمایت خود را از فوتبال آنقدر باز می کنند که قطره ای از مشکلات و نارسایی ها پیکر آن را خیس نکند. همان روزها بود که رییس جمهور منتخب ملت ایران اعضای تیم ملی فوتبال را به حضور پذیرفت و به آنها قول داد که از تیم ملی در راه جام جهانی حمایت می کند.

اینک این وضعیت تیم ملی است که نه یک بار که دوباره اردوی تدارکاتی اش به علت بی پولی لغو شده است. بگذریم از این که این دو اردو اگر برگزار هم می شد چنگی به دل نمی زد، چون حریفان ایران تیم های نامداری نبودند و علت این مساله هم همان جیب خالی فدراسیون فوتبال است.

دولت یازدهم روی کار آمد و دکتر حسن روحانی وزرای پیشنهادی خود را به مجلس شورای اسلامی معرفی کرد و رای اعتماد بیشتر آنها را گرفت. از آن روز که مجلس به ۱۵ وزیر اعتماد کرد تاکنون برخی از این وزرا در برنامه های مختلف تلویزیونی و رادیویی برنامه های خود را تشریح کرده اند. برخی مانند طیب نیا، طوری برنامه هایش در تلویزیون صحبت می کرد که گویی ۲۴ سال وزیر بوده است و فردی مثل زنگنه که واقعا ۲۴ سال وزیر بوده از همان روز اول کارش را با اقدامات عملیاتی شروع کرد.

البته نمایندگان مجلس شورای اسلامی از دادن رای اعتماد به سه وزیر امتناع کردند تا سرنوشت آنها به سرپرست سپرده شود. سرپرست، واژه ای است که ورزش ایران به خوبی با آن آشناست. چند فدراسیون ورزشی ماه ها و بلکه سال هاست که با سرپرست اداره می شوند و هنوز تکلیف خود را نمی دانند. مجلسیان به هر دلیلی تصمیم گرفتند که به وزیر پیشنهادی رییس جمهور برای وزارت ورزش و جوانان اعتماد نکنند تا بلاتکلیفی این وزارتخانه مهم برای چند ماه دیگر تمدید شود. پس از آن هم رییس جمهور منتخب فردی را به عنوان سرپرست وزارت ورزش و جوانان منصوب کرد که کمتر کسی انتظارش را داشت. دکتر صالحی امیری پیشینه فرهنگی زیادی دارد، اما در کارنامه او هیچ سابقه ای از مدیریت ورزشی دیده نمی شود و این مساله نگرانی های اهالی ورزشی را زیاد می کند. در حالی که وزرای همه وزارتخانه ها اقدامات عملی خود را شروع کرده اند، در بیش از ۱۰ روزی که وزارت ورزش و جوانان صاحب سرپرست شده، هیچ اتفاقی حداقل در حوزه فوتبال که بیشترین توجه ها به آن است، رخ نداده.

روزی که رییس دولت در حضور ملی پوشان فوتبال ایران قول داد که از آنها برای حضور شایسته در جام جهانی حمایت می کند، قرار بود تیم ملی در یک سال پیش رو هشت مرحله اردوی تدارکاتی داشته باشد. اکنون که این گزارش را می خوانید اردوی اول تیم ملی لغو شده چون کفگیر فدراسیون فوتبال ایران به ته دیگ خورده است، بگذریم که فدراسیون نشین ها مدت هاست از وضعیت اسپانسرینگ و حق پخش تلویزیونی مسابقات فوتبال می نالند و کسی به دادشان نمی رسد. بگذریم که اردوی تیم های ملی نوجوانان، جوانان، امید و ساحلی هم به دلیل مشابه لغو می شود و کسی خبردار نمی شود.

وقتی تیم ملی برای صعود به جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان استارت زد، دولت یکی از بزرگ ترین شرکت های نفتی کشور را مامور کرد تا از فوتبال ملی حمایت مالی کند. حمایت های آن شرکت تاثیر زیادی در موفقیت تیم ملی داشت و فدراسیون در سایه آن حمایت توانست برنامه های مناسبی را برای آماده سازی تیم ملی طراحی و اجرا کند. پس از آن دوره شیرین، فوتبال ایران بار دیگر مزه تلخ بی پولی را چشید و آن قدر این وضعیت ادامه پیدا کرد که گویی بدن فوتبال ایران از شدت درد بی پولی بی حس شده است! اردوهای تیم ملی یکی پس از دیگری لغو می شوند و فدراسیون فوتبال حتی" آخ" هم نمی گوید!

آقای رییس جمهور! سال ۹۲ که تمام شود و توپ ها به نشانه تحویل سال ۹۳ به صدا در آیند، شما به عنوان رییس جمهور باید رودروی ملت بنشینید و در پیامی، سال نو را تبریک بگویید. در همان لحظه های شاد و هیجان انگیز، فوتبال ایران وارد برهه ای می شود که بدون شک حساس ترین برهه در تاریخ فوتبال هر کشوری است.

فروردین، اردیبهشت و خرداد ۹۳، سه ماهی هستند که تیم ملی اردوهای نهایی اش را برای حضور در جام جهانی ترتیب می دهد؛ البته اگر آن زمان پولی در بساط فدراسیون باشد! این سه ماه به نوعی برای تیم ملی" شب امتحان" است. آیا قرار است که فوتبال ایران در شب امتحان به فکر درس خواندن بیفتد؟ آیا در آن صورت می شود امیدوار بود که تیم ملی فوتبال در برزیل، مجبور به تغییر رشته نشده و کیسه بوکس حریفان نشود؟

جام جهانی برای همه کشورهای صاحب فوتبال یک امکان فوق العاده است؛ امکانی برای شناساندن کشور خود به جهان. در جام جهانی فقط ۳۲ تیم ملی حضور ندارند، بلکه ۳۲ کشور با همه ساختارهای سیاسی، فرهنگی، ملی، مذهبی، اقتصادی و تاریخی خود حاضر هستند. جام جهانی نمایشگاه توانمندی های ۳۲ کشوری است که از فوتبال به عنوان نردبانی استفاده کرده اند تا خود را به مردم جهان نشان دهند. وقتی تیم ملی در جام جهانی بازی می کند، همه دنیا – میلیاردها نفر - از طریق گیرنده های تلویزیونی، مردان ورزشکار ایران را تماشا می کنند و ساعت ها نام ایران را می شنوند. آن روزها، می شود به اندازه چندین سخنرانی در صحن علنی سازمان ملل متحد، مردم دنیا را با فرهنگ ایران آشنا کرد؛ امکانی که گویا هنوز برای مسئولان ورزشی کشور بی معنی است.

آقای رییس جمهور! در این گزارش تنها به بخشی از آنچه" واقعیت فوتبال ایران" است اشاره شد و اصل بر این گذاشته شد که مجموعه دولت یازدهم اشراف کاملی روی مسائل روز فوتبال ایران دارند.

آن روز که به مردان دولت دهم گفتیم با یک امضا می توانند نام خود را در تاریخ فوتبال ایران ثبت کنند، این شما بودید که گفتید آن امضاها را پای برگه تعهدهای AFC خواهید زد. حمایت مالی و معنوی از فوتبالی که کمتر از یک سال دیگر باید در جام جهانی بازی کند، اولی تر از کسب میزبانی جام ملت ها در سال ۲۰۱۹ است. آقای دکتر حسن روحانی! از این که به این گزارش توجه می کنید و به آن فکر می کنید، متشکریم!