یک خیّر هم به داد کی‌روش برسد

به گزارش پارس ، به نقل ازفارس، علیرضا وهابی -چهارشنبه ۲۳ مرداد روز فیفا بود. بیشتر تیم های ملی فوتبال دنیا بازی دوستانه برگزار کردند. از تیم های ملی درجه سومی مثل پاناما و مالت گرفته تا بورکینافاسو و جزایر فارو، تیم های درجه اولی مثل آرژانتین و اسپانیا و ایتالیا مثل همیشه برنامه روتین خود را در روزهای فیفا انجام می دهند و هیجان را با انجام بازی های دوستانه به فوتبال دوستان جهان هدیه می کنند اما ما در روز فیفا در کجا ایستاده ایم و چه می کنیم؟ !

فوتبال ملی ایران که به عنوان اولین تیم از گروهش به جام جهانی ۲۰۱۴ رفته در مقایسه با حریفان آسیایی چه می کند؟

عراق کشور جنگ زده ای که حتی نتوانست به پلی آف جام جهانی هم برسد و حق میزبانی در مسابقات مقدماتی جام ملت های آسیا را هم ندارد و باید در امارات از حریفانش پذیرایی کند، دیشب با شیلی بازی دوستانه انجام داد.

تاجیکستان با هند بازی کرد، کره جنوبی با پرو و ژاپن هم با اروگوئه دیدار کردند.

تیم ملی ایران اما در نقطه شروع درجا زده است! شاید هنوز هم سرمست از صعود مستقیم به جام جهانی هستیم. شاید هنوز داریم عکس ها و فیلم جشن های خیابانی مردم از صعود به جام جهانی برزیل را مرور می کنیم و ترانه قهرمانان، دلاوران را گوش می دهیم!

البته کارلوس کی روش در همان شب صعود به جام جهانی در اولسان کره جنوبی صراحتا گفت: اگر می خواهید برای گردش به برزیل بروید و زنگ تفریح حریفان در جام جهانی باشید من نیستم! همان موقع از شنیدن حرف هایش شوکه شدیم؟ ! افراد بدبین این حرف ها را به حساب بازار گرمی اش گذاشتند اما او واقعا دوست داشت برای تیم ملی ایران کار کند تا هم بابت پولی که می گیرد زحمت کشیده باشد و هم در کارنامه مربیگری اش اگر بتواند افتخاری ثبت کند افتخاری مثل صعود با ایران از مرحله گروهی.

کی روش به همین دلیل اردوی پرتغال را ترتیب داد تا ملی پوشان فوتبال ایران در روز فیفا به جای تماشای مسابقات دوستانه تیم های ملی مشهور جهان از تلویزیون خودشان در میدان حضور داشته باشند و در اردوی پرتغال تمرین کنند و مسابقه بدهند اما فدراسیون فوتبال صراحتا اعلام کرد بی پول است. آهی در بساط ندارد و نمی تواند تیم ملی را به پرتغال بفرستند. کی روش عصبانی شد برنامه آماده سازی را که برای تیم ملی نوشته بود به طور نمادین به سطل زباله انداخت! او این کار را نه برای توهین به فوتبال ملی و فدراسیون ما که از روی دلسوزی انجام داد تا دولتمردانی که بعد از صعود تیم ملی به جام جهانی با ملی پوشان ایران عکس یادگاری گرفته بودند را به خودشان بیاورد و به آنها یادآوری کند که باید به تیم ملی کمک کنند.

او عصبانی بود و صراحتا گلایه هایش را بیان کرد. شاید هم بخاطر همین عصبانیت در حرف هایش تندروی کرد اما او دوست نداشت در شبی که همه تیم های ملی جهان در میدان مسابقه هستند او به مرخصی برود و پای تلویزیون بنشیند ولی انگار نمی شد با سرنوشت جنگید! او به مرخصی رفت تا به کارهای شخصی اش برسد چون به تنهایی و بدون پول نمی توانست کاری از پیش ببرد.

در این شرایط اقتصادی کشور زیاد هم نباید از فدراسیون علی کفاشیان خرده گرفت که چرا فدراسیونش پول ندارد، زیرا با وضع تحریم ها فدراسیون حتی نمی تواند حق خود را از فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا بدون دردسر بگیرد؛ درآمدزایی و جذب اسپانسر های بین المللی برای فوتبال پیشکش!

کفاشیان با همان صراحت و صداقت همیشگی اش گفت پول نداریم، شاید اردوهای بعدی تیم ملی هم لغو شود. این حرف های رئیس همیشه خندان فوتبال دیگر بامزه نبود. تلخ بود تلخ تلخ از جنس واقعیت و حقیقت. حرف هایش اهالی فن در فوتبال را نه تنها نگران کرد که هشداری جدی برای مسئولان ارشد کشور و به ویژه دولت حسن روحانی هم بود.

پس باید از دولتمردان و به ویژه دولت جدید انتظار داشت که در سال منتهی به جام جهانی فوتبال ایران را یاری کنند.

اگر شور و نشاط اجتماعی و شادی مردم از نظر دولت حسن روحانی مهم است که قطعا مهم است پس باید برای تیم ملی فوتبال ایران هزینه کرد. نه بخاطر کفاشیان که بخاطر ایران و ایرانی که تقریبا تمامی ایرانیان دوست دارند حضوری آبرومند از تیم ملی را در جام جهانی ببیند واین مهم با شعار به دست نمی آید که باید در عمل کاری کرد. همان طوری که خود کفاشیان هم باید برای درآمدزایی فدراسیون فوتبالش تحرک بیشتری داشته باشد.

تیم ملی ایران اکنون جز ۳۲ تیم برتر جهان است و باید برای این تیم ملی که بدون اغراق تمام ایرانیان سراسر جهان طرفدارش هستند هزینه کرد و این کاری است که تمامی دولت ها انجام می دهند در بحث ملی دیگر کسی صحبت از حضور بخش خصوصی نمی کند.

دولت باید به فوتبال کمک مادی و معنوی کند تا تیم ملی حضوری مقتدرانه و شایسته نام جمهوری اسلامی در جام جهانی داشته باشد یا حداقل زنگ تفریح رقبایمان نباشد. برای رسیدن به این هدف باید کی روش را کمک کنیم تا برنامه هایش را اجرا کند.

اگر از مشکلات مالی فوتبال بگذریم و امیدوار باشیم که دولت حسن روحانی به فدراسیون فوتبال کمک خواهد کرد از یک چیز نمی توانیم بگذریم و این مسئله برای مان قابل هضم نیست. اینکه علی دایی و امیر قلعه نویی دو بزرگ فوتبال ایران دو مربی که خودشان تجربه حضور در تیم ملی را داشته اند و همواره هم از حمایت نشدن در زمان سرمربیگری شان گلایه کرده اند و می کنند چگونه به فوتبال ملی ما فکر نمی کنند؟ !

نمی دانیم چطور باید بپذیریم که دغدغه این روزهای مربیان سرخابی نه فوتبال ملی و بحث های فنی فوتبال که مسایل حاشیه ای مثل توپ و لباس فلان برند است! حرف های این دو بزرگوار را در روزهای گذشته یکبار دیگر مرور کنید. در بین مصاحبه های فراوان شان کمتر به جمله ای در مورد تیم ملی و حمایت از تیم ملی برمی خورید. قلعه نویی که مدام از دشمنانی سخن می گوید که می خواهند او را نیش بزنند تا بالا نرود و یا از مافیا و دلال هایی می گوید با وارد کردن توپ و لباس به این فوتبال ضربه می زنند؟ !

علی دایی هم در این فصل که در حال حاضر با مدیرعامل باشگاه پرسپولیس در وضعیت ماه عسل به سر می برد مدام به توپ های لیگ برتر و تاریخ تولید آنها ایراد می گیرد یا علیه علی کریمی یکی دیگر از بزرگان فوتبال ما سخنوری می کند.

در چنین شرایطی طبیعی به نظر می رسد که رسانه ها نیز کمتر فرصت پرداختن به بحث های اساسی در مورد فوتبال که همان وضعیت نابسامان تیم ملی در روز فیفا و سال جام جهانی است بپردازند.

همه توجه ها به صحبت های این دو مربی یا از آن حادتر به بازگرداندن محمدرضا خلعتبری از فوتبال امارات به پرسپولیس معطوف شده است.

خلعتبری خواسته یا ناخواسته به لیگ فوتبال یکی از کشورهای حاشیه خلیج فارس رفته و اکنون که این کشور حاشیه خلیج فارس نام جعلی بر روی لیگ خود گذاشته به گفته رویانیان یک فرد خیر پیدا شده که یک میلیون دلار (بیش از سه میلیارد تومان) برای بازگشت به فوتبال ایران بدهد.

کاری به این نداریم که این فرد نیکوکار و خیر و کارآفرین که این همه ثروت دارد چطور از خودش نمی پرسد که این پول در واقع کمک سه میلیارد تومانی به فوتبالی است که نام جعلی برایش انتخاب شده است و حرکت او بیشتر از اینکه کار خیری را رقم بزند باعث تقویت اماراتی های حاشیه نشین خلیج فارس می شود.

پس ای کاش این فرد نیکوکار به جای اینکه سه میلیارد تومان به فوتبال امارات کمک کند این پول را به کی روش و تیم ملی ایران می داد یا بدهد تا سرمربی تیم ملی بتواند برنامه هایش را در راه آماد ه سازی تیم ملی ایران در جام جهانی اجرایی کند.

کاش یک نیکوکار پولدار برای تیم ملی پا پیش بگذارد تا قبل از شروع به کار دولت جدید بخواهد به فوتبال ایران کمک کند و تیم ملی را یاری برساند. کاش رسانه های ما هم به همان اندازه که به خلعتبری و حرف های و کنایه های دایی و قلعه نویی بها می دادند در این روزها به تیم ملی هم بها بدهند. سال آینده همین موقع دیگر جام جهانی تمام شده است و می توان با خیال راحت از حاشیه ها سخن گفت اما وقت برای تیم ملی کم است.

۲۳ مرداد ماه شبی بود که تیم ملی ایران یک قدم از فوتبال جهان عقب ماند. تیم های ملی خودشان را در میدان محک زدند و ملی پوشان ما پای تلویزیون نشستند در حالی که باید آنها نیز بازی می کردند و در وسط گود بودند نه کنار گود.