دایی با این تیم کجا را نگاه می کند؟

به گزارش پارس ، به نقل ازروزنامه تماشا: پرسپولیس فصل نقل و انتقالات امسال را با کمترین سروصدا سپری کرد. چند بازیکن جوان از لیگ برتر و لیگ یک و دو سه بازیکن با کیفیت مثل سید صالحی و دهنوی و صادقیان. همه اینها درحالی است که استقلال و تراکتورسازی و سپاهان توفانی ظاهر شدند.

استقلال جز مجتبی جباری تقریبا تمام دارایی اش را حفظ کرد تا تیمی پرمهره بماند. پژمان نوری و قاضی را هم جزو خریدهای فوق العاده حساب نیاوریم، استقلال یک آندو را گرفته تا تقریبا همان مجموعه پرستاره فصل قبل را برای قهرمانی در اختیار داشته باشد.

سپاهان هم با گرفتن هادی عقیلی و حمودی و خلیل زاده و جباری و افشین نشان داد که قهرمانی کف خواسته هایش در این فصل است. همانطور که تراکتور با گرفتن حامد لک و دقیقی و کریم انصاری فرد و علی کریمی خط و نشان روشنی برای بقیه کشد.

در این میان لیست پرسپولیسی ها کم فروغ ترین است. دایی مثل دفعه قبل که تیم را دستش دادند، چندتا از اسمی ها را بیرون گذاشت و به جای آنها تیم را پر از استعداد کرد.

سوال پرسپولیسی ها می توانداین باشد که او با فهرستی که در دست داشت و تیمی که حالا جمع کرده دنبال چیست، قهرمانی؟ بعید به نظر می رسد دایی از روزی که آمده کری زیادی نخواهده و قول قهرمانی نداده است. سابقه هم او را یک مربی بزرگ روی نوار افتخار نشان نمی دهد. یک قهرمانی با سایپا در لیگ درحالی که هنوز خیلی ها می خواهند آن را به نام لورانت بنویسند و فتح دو جام حذفی در پرسپولیس. اینها می تواند به طرفداران پرسپولیس تضمینی بدهد که دایی تیمشان را در کورس نگه خواهد داشت و یکی از مدعیان این فصل خواهد بود؟

تاریخ نشان داده که در لیگ برتر، قهرمانی اغلب جز با تکیه بر تک ستاره ها ممکن نبوده. تیمی که می خواهد قهرمان شود باید بازیکنانی داشته باشد که بتوانند بازی را برای تیم دربیاورند، که نتیجه را تغییر بدهند. یکی مثل رحمتی، یکی مثل خلعتبری یا نویدکیا (در فصل های گذشته) ، جباری و تیموریان.

چنین بازیکنانی برای هر تیمی معنای امتیاز می دهند اما به نظر نمی رسد دایی در برنامه هایش جایی برای چنین ستاره هایی دیده باشد. اتو حتی برای نگه داشتن قاضیو کریم انصاری فرد هم اصراری نکرد. دل بستن به نوروزی وعباس زاده و سیدصالحی بدون داشتن یک هافبک بزرگ در میانه میدان چقدر می تواند دورخیز برای قهرمانی باشد؟ شاید توقع از دایی این باشد که بتواند با جمعی از بازیکنان جوان به قهرمانی یورش ببرد. البته او در راه آهن توانست تیم را از رده پانزدهم به هشتم بیاورد، بهترین رتبه این تیم در لیگ برتر.

اما پرسپولیس راه آهن نیست و سکوهای قرمز این تیم شباهتی به صندلی های غبار گرفته ورزشگاه اکباتان ندارد. دایی در لیگ برتر چه هدفی را دنبال می کند؟ او تا امروز یک مربی جوانگرا و تیم ساز هم نشان نداده. کسی که بتواند با تیم های دونده و یکدست بدون حواشی حضور سوپراستارها به رتبه های بالای جدول هجوم ببرد.

دایی آرسن ونگر نیست و البته پرسپولیس هم آرسنال. در این تیم هیچ هواداری به کمتر از قهرمانی رضایت نمی دهد. آن هم حالا که عقده چند سال حضور فضاحت بار در لیگ راه نفس کشیدن را هم تنگ کرده است. دایی اگر دستیاران شاخصی برای خودش می آورد شاید می توانست بگوید با یک پلن متفاوت دنبال ارائه فوتبالی تازه و تماشاگرپسند است. فوتبالی هجومی و پر گل که هواداران را از لذت لبریز می کند و حتی اگر مقام نگیرد می شود با تماشایش به نهایت هیجان رسید اما همه اینها امروز دور از دسترس به نظر می رسد. قهرمانی و فوتبال با طراوت. آن وقت اگر ستاره ای هم در تیمت نباشد که به خاطرش به استادیوم بیایند و با هر بار پا به توپ شدنش نیم خیز شوند… هواداران باید چه عشقی به تیم ابراز کنند؟ دایی باید نشان بدهد که برای چه به پرسپولیس آمده و دنبال چیست. رفتار بی تفاوت او تا اینجا که دلهره آور بوده است. او کسی است که ورق را برگرداند؟ که با دست خالی همه را حیرت زده کند؟ با صادقیان و کفشگری و ماهینی با عالیشاه و غریبی و یونس شاکری تا کجا می شود پیش رفت؟ این را علی دایی به ما خواهد گفت.

او اگر قمارباز قهاری باشد شاید بتواند با دستی نه چندان خوب در مقابل کارت های عالی حریفان گرد و خاک کند و همه را عقب بزند اما علی دایی چنین بازیگری هست؟ مقابله با کرانچار و ستاره هایش، قلعه نویی با ملی پوشانش، به راحتی ممکن خواهد بود؟ دایی باید ثابت کند که دیگران اشتباه می کنند و او قدرتش را دارد. اگر می خواهد روزی به تیم ملی برگردد و از جایگاه یک نام بزرگ به صندلی یک مربی بزرگ نقل مکان کند.