وداع مرد تاریخی منچستر سیتی

او پس از ده فصل می رود. ده فصل پرماجرا و به یاد ماندنی. پیراهن آبی آسمانی کوچک می شود و منتظر. خاطره های طلایی بر جای می مانند، با او، با سرجیو آگرو

اخرین ثانیه های فصل 2012 تاریخی. در صحنه سرگیجه آور در اشفتگی مهاجمان سیتی و مدافعان کویینز پارک رنجرز. آنها آن فصل در سیزده دیدار از هجده بازی دور از خانه را باخته بودند و برای قهرمانی لیگ باید می بردند. جویی بارتون از رنجرز اخراج شده بود ولی روز، روز سیتی به نظر نمی رسید و همه پایان تلخ دیگری را برای شان تصور می کردی. ولی او آن جا بود. سرجیو
او آن ضربه جادویی را در واپسین لحظه نواخت و فریاد "...آگرو...رو...رو"به آسمان رفت. سیتی در 2012 پس از 44 سال قهرمان شد.

ضربه هایش از فاصله بیست متری کمتر نمونه ای داشتند. بیش از حد ساده به نظر می رسیدند ولی دروازه ها را بازمی کردند. حرکات غریزی اش و ظرافت ضربه هایش طعم آرژانتینی داشتند مثل کارلوس توز همتای سابقش در سیتی. رکورد 28 گل در فصول پیاپی برای سیتی پس از جیمی گریوز به او تعلق دارد. حتی هیاهو و آشفتگی مربیگری مانچینی کیفیت بازی او را تحت تاثیر قرار نداد. حالا برای آرسنالی ها مرتبت تیری آنری را دارد و برای یوناتیدی ها جایگاه کانتونا را. بازیگر خارجی که که همه معماها را حل کرد. چهار بار فتح لیگ برتر افتخاری است نه چندان دسترسی پذیر.

حالا مجسمه او کنار استادیوم امارات ابدی خواهد شد. پسر آرژانتینی با صورت کودکانه و لبخند ساده اش در تاریخ فوتبال انگلیس و سیتی ماندنی شد. چیزی که احتمالا کسی تصورش را نمی‌کرد