چرا این تیم پرسپولیس شایسته قهرمانی است؟

پاییز سال ۱۳۹۷ بود که پرسپولیس لابلای مسابقات لیگ برتر با رقبای داخلی اش می جنگید. مبارزاتی که بعضا این تیم را با دستانی خالی رودرروی بالانشینان و پایین نشینان جدول قرار می داد.

دو پنجره بسته پرسپولیس موجب شده بود این تیم گاهی با ۴ یا حداکثر ۵ نیمکت نشین راهی میدان مسابقات شود که دو، سه نفرشان هم از اردوی تیم امید پرسپولیس به جمع شاگردان پروفسور برانکو ایوانکوویچ اضافه می شدند تا در صورت نیاز به تعویض، کسی باشد که مرد کروات نیمکت سرخ بتواند آنها را به میدان بفرستد.

تیمی که با آن شرایط هم عادت به پیروزی را ترک نکرد و یکی یکی حریفان غرب آسیایی اش را پشت سر گذاشت و در نهایت به فینالی رسید که غیر از میزبانی دیدار برگشتش، کاملا همه چیز به سود حریف پرسپولیس بود. مصدومیت یکی دو مهره اصلی پرسپولیس و نبود بازیکنان نیمکت نشین سبب شده بود برانکو با حداقل توان و تنها ۱۱ جنگجو روبروی نماینده ژاپن در خاک آن کشور به میدان برود و ۰-۲ بازنده به تهران برگردد. مسابقه رفت ۱۲ آبان و دیدار برگشت ۷ روز بعد در تاریخ ۱۹ آبان در حضور یکصدهزار تماشاگر برگزار شد. شبی که پرتماشاگرترین فینال لیگ قهرمانان آسیا رقم خورد و برج میلاد به رنگ قرمز درآمده بود.

ولی در نهایت دستان خالی برانکو روی نیمکت موجب شد تا پرسپولیس در پایان ۹۰ دقیقه تلاش به نتیجه ای بهتر از ۰-۰ دست نیافته و یکی از تلخ ترین اتفاقات تاریخ فوتبال ایران شکل بگیرد. اینکه تیمی ژاپنی در خاک ایران کاپ قهرمانی را بالای سر برد و جشن قهرمانی گرفت.

این بار اما وضعیت کاملا متفاوت است. تیم، همان تیم و رنگ لباس ها همان است. قرمزترین تیم فوتبال ایران پس از پشت سر گذاشتن التعاون عربستان، الدحیل قطر و شارجه امارات رودرروی السد قطر به برتری دست یافت و پاختاکوری که نایب قهرمان لیگ برتر ایران (استقلال) را حذف کرده بود را کنار زد تا به دیدار نیمه نهایی برسد. تیمی که عادت به برد را در لیگ برتر هجدهم و نوزدهم هم از یاد نبرد و با همان شیوه، کاپ قهرمانی را چند هفته مانده به پایان لیگ برسردست گرفت.

اما تنها و مهمترین تفاوت این پرسپولیس با آن تیم، نیمکت پُر و پیمانش ‎است. گل محمدی با درایت و تفکری نه از سر احساس یا گمراهی (با دخالت ایجنت‎ها) بر حسب نیاز تیمش یارگیری کرده و توانسته پرسپولیسی با یک نیمکت فوق العاده بسازد. تیمی که وقتی کنعانی زادگان و خلیل زاده اش درون زمین هستند سید جلال حسینی در چند متری زمین روی نیمکت نشسته است. فوتبالیستی که همین حالا هر ۱۵ تیم لیگ برتری خواهان داشتن چنین فوتبالیست باتجربه ای در ترکیب اصلی شان هستند. اما این تنها نیمکت نشین پرسپولیس نیست. آرمان رمضانی، کمال کامیابی نیا، مهدی عبدی، امید عالیشاه، بوژیدار رادوشوویچ و خیلی های دیگر روی نیمکت نشسته اند و این فرصت را به سرمربی تیم قهرمان ایران می دهند که هر آن نتوانست خواسته اش در مستطیل سبز را برآورده شده ببیند بلافاصله یک بازیکن همطراز را راهی میدان کرده و به تقابل با قدرت نماینده عربستانی مشغول شود.

این پرسپولیس با عیسی آل کثیر، حامد لک، سعید آقایی، احسان پهلوان و سرلک بعلاوه این ویژگی ها این نوید را به هوادارانش می دهد اگر شنبه شب(۱۲ مهر) النصر را هم پشت سر بگذارد قطعا در فینال تیم دست و پا بسته دو سال پیش نیست و این بار امیدها برای کسب اولین قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا به مراتب بیش از پیش است. شاید تنها نقطه هراس، خود یحیی گل محمدی است که پیش از این نشان داده بعضا در تورنمنت هایی اینچنینی تا مرحله آخر با قدرت پیش می رود ولی روز موعود آنچه باید نیست. گرچه این به سالهای قبل برمی گردد و قطعا او حالا با تجربه ای به مراتب بیش از فصول پیش مهیای حضور در فینال و کسب نخستین کاپ ایران در لیگ قهرمانان آسیا با تیم اسبق خودش می شود.