به مهاجرت فکر هم نمی‌کنم

امیر دهداری، ملی‌پوش واترپلو اصفهانی سال گذشته توانست پس از ۴۴ سال به همراه تیم ملی مدال برنز بازی‌های آسیایی جاکارتا را برای ایران کسب کند؛ او از کودکی به شنا روی آورده و از سن ۱۵ سالگی به اردوی تیم ملی دعوت شد. علاقه زیادی به این ورزش دارد، اهل آبادان است اما در اصفهان بزرگ شده و خود را یک اصفهانی می‌داند. وی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا از ادامه فعالیتش گفته که در ادامه می‌خوانید:

از وضعیت جسمانی‌ات بگو.

با توجه به اینکه در رقابت‌های لیگ برتر واترپلو شرکت کرده‌ام، اما از لحاظ بدنی به‌طور کامل آماده نیستم. قبل از مسابقات جاکارتا به صورت روزانه در دو نوبت تمرین می‌کردیم که موجب بالا رفتن آمادگی بدنی ورزشکاران شد اما در حال حاضر با آن وضعیت بدنی فاصله ‌دارم.

شرایط اردوی تیم ملی را چطور ارزیابی می‌کنی؟

تمرینات تیم ملی از اواخر سال گذشته شروع شد، باید از لحاظ مالی حمایت شویم تا بتوانیم به نتیجه مطلوبی دست یابیم. این اردوها جهت آماده‌سازی تیم برای حضور در مسابقات المپیک و جهانی است و امیدوارم امکاناتی که در اختیار ما قرار می‌دهند، نسبت به گذشته بهتر شود.

رسیدگی هیئت شنا و اداره کل ورزش و جوانان چگونه بوده است؟

هیئت شنای استان نتوانست مطالبات ورزشکاران استان را وصول کند. رییس سابق هیئت با وجود اینکه از پیشکسوتان شنای استان اصفهان بود اما نتوانست حقوق ورزشکارانش را از اداره‌کل ورزش و جوانان استان اصفهان بگیرد؛ پیمان گرامی به‌تازگی ریاست هیئت استان را برعهده گرفته و تا الان در این زمینه خوب کارکرده است و به دنبال گرفتن حقوق ورزشکاران هیئت از مسئولان اصفهانی است؛ من تنها ورزشکار ملی پوش اصفهان در رشته واترپلو هستم و بعد از ۴۴ سال توانستیم مدال برنز بازی‌های آسیایی را به دست آوریم؛ مدیرکل ورزش و جوانان استان باید نگاهی ویژه‌ای به این ورزش داشته باشد. تا الان پاداش بازی‌های آسیایی را پرداخت نکرده‌اند. واترپلو ورزشی سخت است که از محبوب‌ترین رشته‌های ورزشی در المپیک به حساب می‌آید.

برای رسیدن به تیم ملی چه تلاش‌هایی کردی؟

با سختی‌های زیادی در تیم ملی تمرین می‌کردم؛ چهار سال بدون هیچ چشمداشتی در اردوی‌های تیم ملی از جان و دل فعالیت کردم و توانستم مدال با ارزشی در بازی‌های آسیایی به دست آورم اما بعد از کسب این مدال، باز هم نیم‌نگاهی به این ورزش نشد؛ اگر هرکدام از این ملی‌پوشان در کشور دیگری فعالیت داشتند، توجه ویژه‌ای به آن‌ها می‌شد و یا اینکه حداقل امکانات را برای آن‌ها فراهم می‌کردند.

فوتبالیست‌ها یک‌دهم سختی هایی که ورزشکاران سایر رشته‌ها در تورنمنت‌های مختلف برای کسب سکو و به اهتزاز درآوردن پرچم ایران می‌کشند را، تجربه نکرده‌اند، نوبت ما که می‌رسد مسئولان می‌گویند کشور در جنگ اقتصادی است؛ معلوم نیست پاداش بازی‌های آسیایی جاکارتا را چه موقع پرداخت کنند! این چه انصافی است که مسئولان دارند؟ ورزشکاران هم سرباز این کشور هستند و برای بالا بردن پرچم این ملت تلاش می‌کنند.

سال ۹۷ چطور گذشت؟

یکی از بهترین سال‌های زندگی‌ام را تجربه کردم، سال خوبی بود و کسب مدال برنز بازی‌های آسیایی جاکارتا، بزرگ‌ترین اتفاقی بود که در این سال برای من افتاد. پایان دوره خدمت سربازی‌ام هم از دیگر اتفاقات خوب سال ۹۷ برای من بود.

قصد لژیونر شدن نداری؟

چند باشگاه خارجی از استرالیا به من پیشنهاد داده‌اند که برایشان بازی کنم. امیدوارم هرچه زودتر کارهایم را انجام دهم تا بتوانم به یکی از این تیم‌ها بروم. دو تیم "یو ان اس وست" و "آدرلاید جست" استرالیا به من پیشنهاد داده‌اند و به احتمال زیاد به یکی از این دو تیم می‌روم.

آرزوی ورزشی‌ات چیست؟

امیدوارم به جایی برسیم که هر ورزشکار حرفه‌ای دغدغه مسائل اقتصادی و روانی نداشته باشد تا بتواند تمام تمرکزش را روی تمریناتش بگذارد؛ ورزش کردن برای خوشحال شدن، کسب روحیه خوب و داشتن بدنی سالم است که متأسفانه در ایران ورزشکاران حرفه‌ای هیچ کدام از این موارد را ندارند.

امیدوارم به المپیک راه پیدا کنم و به شکلی در این رقابت‌ها بازی کنم که برای خودم و کشورم افتخار بیافرینم.

به مهاجرت از ایران فکر کرده‌ای؟

خوشبختانه و یا متأسفانه، کشورم را دوست دارم و تحت هیچ شرایطی از این کشور مهاجرت نخواهم کرد؛ مربیان و ورزشکاران زیادی را می‌شناسم که از ایران رفته‌اند و یا می‌خواهند از این کشور مهاجرت کنند که دلیل مهاجرت اکثر آن‌ها اقتصادی است.