سوژه هایی که در غیاب فردوسی پور و ۹۰ سوخت

دیشب به صورت اتفاقی سر از یک سوپر مارکت درآوردم. فردی که صندوق دار بود اظهار لطف و محبت داشت و می گفت شما از جمله نویسندگانی هستید که بسیار برای عادل فردوسی پور نوشته ای؛ امیدوارم او برگردد...

امروز صبح دوباره با خود فکر کردم آیا سوژه ای مهمتر از آنچه همین آقا گفت وجود دارد؟ درباره چه چیزی می شود نوشت که قابلیت بحث داشته و حتی سوژه داغ و روز جامعه باشد؟

دوباره رسیدم به آنجا که از تعطیلات عید تا امروز، فوتبال ایران چقدر سوژه های مختلف ایجاد کرده است؛ 

شما بخشی از این سوژه ها را با ما در «خبرورزشی آنلاین» و فضای مجازی دنبال می کنید اما برنامه ای با دقت ۹۰ و اجرای دلپذیر عادل فردوسی پور، در ۲ ساعت و اندی که فرصت پخش داشت، در حالت تصویری که از نظر رسانه ای معجزه آساست، تمام این اتفاقات را بررسی می کرد.

صادقانه بگویید این فوتبال در همین مدت که برنامه ۹۰ پخش نمی شود چقدر سوژه از دست داده؟

 از ماجراهای بازی تیم های سپیدرود و تراکتورسازی و حاشیه های ایجاد شده در همین زمینه و شکایت کارلوس کی روش از فدراسیون فوتبال بگیرید، تا پس لرزه های همان مسابقه معروف و تنش های به وجود آمده و حتی جمع بندی فدراسیون فوتبال درباره سرمربی خارجی تیم امید؛

به راستی اگر برنامه ۹۰ پخش می شد چقدر این سوژه ها وارد فاز جدی تر و پر چالش تر شده بود؟ آیا برنامه های دیگر تلویزیون این کارکرد را داشت؟ برنامه «فوتبال برتر» با این اعتماد راسخی که به مجری اش شده، آیا توانست جای ۹۰ را پر کند؟ قضاوت شما به شدت مهم است...

دیشب خیلی دوست داشتم به آقایی که می گفت از فردوسی پور زیاد می نویسم، بگویم من یکی در این باره هیچ وقت متعصبانه ننوشته ام؛

 به دلیل حضور در برنامه های زنده تلویزیون، هم قواعد کار را بلدم و هم محدودیت های مدیران صدا و سیما را می فهمم؛ در ضمن چون کارم رسانه بوده و هست، می دانم عادل فردوسی پور در این فوتبال چه کرده و چقدر حضورش موفقیت آمیز و نتیجه بخش بوده؛

به همین دلیل بسیار افسوس می خورم در فوتبال پر سوژه ایران که جای امثال فردوسی پور نباید در آن خالی بماند، این چنین دچار قحط الرجال شده ایم؛ صد افسوس...