عادل بود...هست...خواهد بود

او خودش را فرزند رسانه ی ملی نامید، ما و جمیع فوتبالی ها او را عادلِ دوست داشتنی می دانیم. با او تنور فوتبال ما داغ تر می شود با او فوتبالیست های ما احساس بهتری خواهند داشت. با او جامعه ی داوری روز به روز پله های ترقی را بیشتر از روز قبل پیمود اصلا با عادل دوشنبه های دوست داشتنی، زیباتر است.

به عنوان عضو کوچکی از خانواده بزرگ و فهیم فوتبال امیدوارم یک دعوای درون خانواده گی عادل را از جامعه بزرگ مخاطبانی که عاشقانه 90 را دنبال می کردند جدا نکند. امیدوارم خیلی زود عادل چونان همیشه با همان لبخندهای خاص مردمان خونگرم کویر و تکیه کلام هایی که خوب تر از خودِ او به یاد داریم به فوتبال و رسانه ملی بازگردد.

این درست که دعوا، دعوای درون خانواده گی بود و این درست که یک تصمیم مدیریتی اما این نباید باعث خراب شدن فضای ذهنی جامعه شود. فوتبال برتر و نود در دوره ای که برنامه های تلوزیونی چندان در جذب مخاطب موفق عمل نمی کردند، بینندگان پر شماری را به پای جعبه های جادویی می کشاندند.تعداد زیادی از ایرانیان خارج از کشور در میان برنامه های متعدد شبکه های خارجی به هر طریق ممکن پیگیر تماشای این دو برنامه بودند و این دو مکمل یکدیگر بودند.استعدادهایی مانند محمد حسین میثاقی از دل همین برنامه ها،پیدا شدند و رشد پیدا کردند.

پس چرا امروز بینندگان مشتاق نباید همانند گذشته هر دو برنامه را داشته باشند و از ان لذت ببرند، مگر نه این که می گوییم همدیگر را تحمل کنیم و آستانه ی تحمل خود را بالا ببریم؟! صحبت از یک برنامه معمولی نیست پای 90 و خیل عظیم و میلیونی طرفدارانش در میان است پس دوباره فکر کنید. دوباره تصمیم بگیرید. دوباره و چندبار برای زدن حرف آخر، حداقل جامعه ی مخاطب را محک بزنید چون عادل باید باشد همانطور که 90، فوتبال، جامعه داوری و مخاطب باید باشد این را نه به عنوان یک آرزو و احتمال که به عنوان یک درخواست مطرح می کنم. از نگاه من که سال ها رخت قضاوت پوشیدم و در ترازوی نقد و نگاه عادل و نود قرار گرفتم این گونه است که فردوسی پور، عادل بود... هست... خواهد بود.