اراده‌ای برای کمک به استقلال و پرسپولیس نیست/ تحقیرفوتبال به چه قیمتی؟

تیم های استقلال، پرسپولیس و ذوب آهن با پشت سرگذاشتن هفته اول رقابتهای مرحله گروهی لیگ قهرمانان 2019 آسیا با فاصله ای اندک (3 روزه) به لیگ برتر برگشته و هر یک رودرروی حریفان خود به میدان رفتند. این در حالی است که همین سه تیم بار دیگر باید در چارچوب هفته دوم لیگ قهرمانان آسیا به فاصله 4 روز باز هم در داخل و خارج، رودرروی حریفان خود بازی کنند! شرایطی سخت که البته شاید فعلا و در ابتدای راه که هنوز نیروی بازیکنانشان تحلیل نرفته به نظر مهم نیاید اما در ادامه قطعا بر کیفیت بازی هر سه تیم تأثیرگذار خواهند بود! 

وقتی در این باره پای صحبتهای مسئولان سازمان لیگ می نشینیم و از برنامه ریزی های فشرده در تقویم شمسی می شنویم شاید تا حدی بتوانیم از این حیث با آنها همراه شویم که کاری غیر از این نمی توان انجام داد. در همه این سالها تداخل تقویم شمسی کشورمان با دو تقویم دیگر میلادی و به ویژه قمری که مناسبت های مختلف دینی را در طول سال جابجا می کند باعث شده سازمان لیگ نتواند برنامه ای مُدوَّن، منظم و همیشگی را برای باشگاه ها تعریف کند که بر اساس آن همه روی روالی مشخص مسابقات خود را در داخل یا در سطح بین المللی برگزار کنند. 



به این موارد باید فیفادی هایی که در طول سال و در ماه های مختلف از راه می رسند را نیز اضافه کرد. به ویژه برنامه خاص و شاید بتوان گفت، منحصربفرد لیگ قهرمانان آسیا که نیمی از مسابقات در یک فصل و نیمه دیگرش در فصل بعد اجرا می شود هم در نوع خود شاهکاری است که موجب می شود بعضا با وضعیتی اینچنینی در برنامه ریزی های مسابقات نمایندگان کشورمان در لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا مواجه شویم...اما!

اما آیا راهکاری بهتر برای این معضل همیشگی نیست؟ موضوعی که با اعتراض و انتقاد سرمربیان و مدیران باشگاه ها مواجه می شود و هرگز تغییری هم در آن نمی بینیم؟رؤسای فوتبال در ایران همواره اولین ایراد را به برنامه ریزی ناهمگون AFC با تقویم لیگ برتر ایران و کلا کشورهای غرب آسیا می گیرند. اما بزرگان و عالمان معتقدند برای حل هر مشکلی باید ابتدا اصلاحات را از خودمان شروع کنیم!

در لیگ برتری که ایران برگزار می کند آیا واقعا همه باشگاه ها همه امکانات حرفه ای را دارا هستند؟ همه استادیوم اختصاصی دارند؟ همه خصوصی اند؟ هیچ باشگاهی مشکل مالی ندارد؟ بدهی های شان به بازیکنان خارجی و داخلی تمام شده است؟ همه زمین ها چمن مخملی دارند؟ مالکان باشگاه ها حق و حقوق اعضای تیم های شان را پرداخته اند؟ در دوره های اخیر چه تیم هایی به لیگ پایین تر سقوط کردند و حالا کجا هستند؟ و... ایرادهایی از این دست که همگی همواره هستند و نه تنها در صدد حل کردنشان برنمی آییم بلکه هر دوره انبوهی از مشکلات، بدهی های و کاستی ها را بر قبلی ها می افزاییم! 

راهکار چیست؟
وقتی در کشور تجهیزات برگزاری لیگ با 16 تیم وجود ندارد چه اجباری در شرکت دادن این تعداد تیم در مسابقات داریم؟ AFC زورمان کرده باید لیگ را با 16 تیم برگزار کنیم؟ 
ازبکستان که لیگ برترش 12 تیمی است از نظر AFC وجاهت لازم را ندارد؟ 
کره جنوبی قادر به داشتن 16 یا حتی 18 تیم نیست که لیگ برترش را با 12 باشگاه برگزار می کند؟
قطر که لیگ ستارگانش 12 تیمی است نتوانسته حرفه ای باشد؟
استرالیایی ها که لیگ برترشان را با 10 تیم اداره می کنند فوتبال عقب مانده ای دارند؟
اماراتی ها با 14 تیم نتوانسته اند شرایط حرفه ای بودن را احراز کنند؟

خودمان را فریب ندهیم وهمه چیز را در برگزاری مسابقات تحت هر شرایطی ندانیم. 
البته که حق ورودی 16 تیم از 10 تیم، سهم بیشتری برای سازمان لیگ دربر دارد!
البته که حق پخش تلویزیونی در شبکه های سراسری و استانی برای 16 تیم به مراتب بیشتر از 10 تیم است!
البته که تبلیغات محیطی هر هفته در 8 ورزشگاه و 8 سالن نشست خبری و میکسدزون هایش رقمی به مراتب بیشتر از 5 یا 6 ورزشگاه را به خزانه فوتبال سرازیر می کند!
البته که قدرالسهم نقل و انتقال بازیکنان در هیأت های فوتبال در 16 تیم به مراتب بیشتر از 10، 12 تیم است!
و مواردی از این دست که با ریز شدن در آن باید تا فاکتورهای چند میلیونی خرید "بند" آی دی کارتهای اعضای تیم ها هم پیش رفت!
اما برگزاری لیگ با 16 تیم به چه قیمتی؟



آیا به این اندازه ارزش دارد که فوتبال کشورمان در سطح بین المللی به این شکل تحقیر شود؟ اینکه گزارشگران عرب زبان که اغلب روحیه ای ستیزه جویانه با نام بزرگ "ایران اسلامی" دارند با صدا زدن اسامی نمایندگان فوتبال جمهوری اسلامی ایران پس از باز شدن دروازه شان، از واژگان "خَلااااااااص"، "بای بای" و امثالهم همراه با هلهله و کِل کشیدن جشن ملی برپا کنند؟ 

تحقیر فوتبال ایران به چه قیمتی؟
در حد فاصل دو هفته اول و دوم لیگ قهرمانان جاری، کشور امارات مسابقات تیم هایی که از این کشور در آسیا مسابقه دارند را لغو کرد تا نمایندگانش با قدرت به مصاف رقبای خود رفته و از اسم و پرچم کشورشان دفاع کنند! اما سازمان لیگ ما از استقلال که در دوحه 0-3 به الدحیل باخت، خواست هنوز به تهران نرسیده با نفت مسجد سلیمان بازی کند و پرسپولیس با شوک اشتباهات داوری در سه شنبه، جمعه در قائمشهر با آن جو سنگین به میدان برود و دوباره راهی دوحه شود تا با السد مصاف بدهد! ذوب آهنی ها هم پس از تساوی با الزوراء به مشهد رفتند بلافاصله پس از دیدار با پدیده باید برای مصاف با النصر آل سعودی راهی خارج از کشور شوند!



وقتی سعید فتاحی(مسئول کمیته مسابقات سازمان لیگ) مدعی می شود "چاره ای جز برگزاری مسابقات در این شرایط ندارد" چرا نمی گوید چاره این است که 2 یا 4 تیم از این تعداد باشگاه بدهکارِ بی پولِ بدون زمین تمرین را به حال خود رها کنند و به جای اصرار به برگزاری لیگ با 16 تیم، زیرساختهای فوتبال را تکمیل و قابل بهره برداری کنند. 
البته در این قبیل موارد به خوبی جی لیگ 18 تیمی ژاپن یا لیگ برتر 20 تیمی انگلیس را مثال می زنید و اصرار دارید همه جای دنیا(!) تیم ها سه یا چهار روز درمیان به میدان می روند! اما آیا محض رضای خدا یک باشگاه ایرانی امکاناتی شبیه، نه در همان سطح از فوتبال را دارد؟