دردسری که همیشه شیرین نیست

در حال حاضر استقلال پرمهره‌ترین تیم لیگ است و در بخش هجومی این تیم بیشترین ترافیک وجود دارد، در پرسپولیس نیم‌فصل دوم هم تقریبا مورد مشابهی دیده می‌شود. ترافیک بازیکنان کم و بیش همسطح در استقلال این فصل باعث شده که شفر پیاپی دست به تغییرات در چیدمان نفرات و حتی شیوه بازی تیم بزند؛ مساله‌ای که می‌تواند همچون یک شمشیر دو لبه باعث موفقیت یا شکست تیم شود.

استقلال ابتدای این فصل شش بازیکن تاثیرگذار خود (شامل حسینی، نورافکن، ابراهیمی، جپاروف، تیام و قربانی) را از دست داد و شجاعیان نیز به دلیل مصدومیت تا نیم‌فصل در دسترس نبود، به جای این بازیکنان، یازده بازیکن مطرح و تعداد زیادی از ملی‌پوشان تیم‌های ملی پایه جذب شدند که هیچ کدام به غیر از صیادمنش نتوانستند در ترکیب استقلال قرار بگیرند. این تغییرات گسترده در نیم‌فصل هم ادامه داشت و مجددا چهار بازیکن مدعی حضور در ترکیب اصلی و چند بازیکن از تیم امید استقلال به این تیم اضافه شدند. شاید یکی از دلایلی که باعث شد تبریزی، گرو و حتی نویمایر نتوانند در ترکیب استقلال خودشان را اثبات کنند همین فشاری بود که از طرف نیمکت به روی خود احساس می‌کردند؛ این بازیکنان در سطح کریستیانو رونالدو یا محمد صلاح نیستند که در بدو ورود به باشگاه جدید، درخشش خود را آغاز کنند و نیاز به زمان دارند تا در ترکیب تیم جدید خود جا بیفتند و طبعا هنگامی که یک تیم برای هر پست سه بازیکن نزدیک به هم داشته باشد، هیچ کدام‌شان نمی‌توانند در ترکیب تیم موفق ظاهر شوند. در چند سال اخیر، یکی موفق‌ترین تیم‌های استقلال درست هنگامی بود که تیم علیرضا منصوریان از جذب بازیکن محروم شد و در آن زمان بود که بازیکنانی مثل فرشید اسماعیلی و امید نورافکن و مجید حسینی توانستند خود را در قامت یک ستاره معرفی کنند و شاید اگر آن محرومیت اتفاق نمی‌افتاد و استقلال جپاروف و تیموریان و چند بازیکن دیگر را جذب می‌کرد، جوانان مستعد این تیم نمی‌توانستند توانایی‌های‌شان را نشان دهند.

در حال حاضر بسیاری از باشگاه‌های بزرگ فوتبال جهان مانند رئال مادرید، تاتنهام، بایرن مونیخ و بارسلونا به دلایل اقتصادی و فنی سعی می‌کنند ترکیب بازیکنان خود را کوچک نگه دارند و در مواقع بسیار اضطراری که چند بازیکن مصدوم می‌شوند نیز از بازیکنان جوان تیم استفاده می‌کنند و معمولا این جوان‌ها از امتحان خود سربلند بیرون می‌آیند. معادلات فوتبال در سطح جهان به گونه‌ای تغییر کرده که حتی فلورنتینو پرز که در دوره قبلی ریاستش بر باشگاه رئال مادرید سعی می‌کرد در هر پنجره نقل و انتقالات حداقل یک ستاره جذب کند نیز به این مساله پی برده که یک تیم یکدست بسیار بیشتر از ستاره‌های رنگارنگ و خریدهای گران‌قیمت به کار او می‌آید و رئال مادرید در سالیانی که به طور کامل از رقابت جذب ستاره‌ها خود را کنار کشیده توانسته پیاپی قله‌ی فوتبال اروپا را فتح کند.

حتی اگر نخواهیم باشگاه‌های بزرگ اروپایی را الگو قرار دهیم، هواداران فوتبال ایران در دو فصل اخیر به خوبی دیده‌اند که کمیت بازیکنان، برای یک تیم موفقیت نمی‌آورد، پرسپولیس برانکو یک مثال خوب در این رابطه است که توانست با تعداد کم بازیکنان به موفقیت‌هایی برسد که در تاریخ باشگاه پرسپولیس بی‌سابقه بود و نشان داد فعالیت حداکثری در پنجره‌های تقل و انتقالات رابطه مستقیمی با قهرمانی و کسب جام ندارد.