رفتارهای زشت و زننده به اسم تعصب کِشی؛ خنجر رامین رضاییان، در قلب خودی‌ها!

میل وصف‌ناپذیر کارلوس کی‌روش به پسر مغرور و همیشه مرموز تیم ملی ایران برای حضور فیکس در پُست دفاع راست یوزها، باعث شد تا بازیکنانی به مراتب مفیدتر همانند وریا غفوری و حتی صادق محرمی نتوانند به کمک تیم ملی بیایند و رامین با آن خلق و خوی همیشگی و نمایشی به دور از حد تصور، یک تنه بخش بزرگی از شکست تلخ ایران را برعهده بگیرد.

در روز شکست همه در یک صف قرار دارند و در روز پیروزی شیرینی آن برای همه خواهد بود، شب بد رامین رضاییان دلیلی موجه برای این مسئله نیست که عملکرد بد دیگر بازیکنان ایران نادیده گرفته شود، اما رامین با اختلاف نسبت به سایرین، در رتبه اول بدترین‌های یوزها در نبرد برابر ژاپن قرار داشت تا به دنبالش محمدحسین کنعانی‌زادگان، خواهان رسیدن به صدر باشد!

تفاوت رامین و کنعانی‌زادگان در این بود که رضاییان هر اشتباه را با اشتباهی دیگر بدل به فاجعه می‌کرد و موجی از تشنج را به دیگر همبازیان خود هدیه می‌داد، اما کنعانی‌زادگان پس از هر اشتباه از صحنه خارج می‌شد تا بیش از آن تیم را متحمل ضرر نکند! سمفونی مرگبار رامین و کنعانی‌زادگان، همان موسیقی باب میل کارلوس بود که بالاخره برای هزاران بار در فضای مجازی از آن بازدید به عمل آورد و شهرتی جهانی پیدا کرد!

بسیاری از کارشناسان داوری داخلی و همچنین بزرگان فوتبال ایران به صورت نامحسوس رامین را دعوت به آرامش و تمرکز بر روی وظایف تاکتیکی خود کرده بودند، اما او همان راه اشتباه خود را رفت تا بالاخره خودش را از تیم ملی محروم کند و مهاجمان ژاپن هرچه که می‌خواهند در قسمت راست دفاع ایران، جولان بدهند، چرا که تمام تمرکز رامین گرفتن داور و مشاجره با او و یا بازیکنان حریف بود، از رامین رضاییان تصاویر زیبایی به یاد داریم، تصاویری همانند آنچه که بدنش را سپر بلای دروازه ایران در دیدار برابر اسپانیا کرد تا دیگو کاستا نتواند دروازه‌مان را باز کند، به او بالیدیم و در پیشگاهش هرچه احترام و عشق بود را ارائه کردیم، اما رفتار زشت او را در برابر مدافع مصدوم شدۀ ژاپن که از درد قادر به حرکت نبود نیز در کارنامۀ او ثبت خواهد شد!

مدافع ژاپن با شرایطی ترسناک و بسیار دلهره‌آور و با آمبولانس از ورزشگاه خارج می‌شد و رامین همچنان معترض بود!رامین رضاییان اعتراض‌هایش را به هر ترتیبی که بود کرد و حتی می‌خواست مدافع از ناحیۀ گردن آسیب دیده را به زور از روی زمین بردارد! در آخر چه نتیجه‌ای برای ایران این رفتار او در بر داشت؟ تغییری حاصل شد؟! جز اینکه او با لباس تیم ملی ایران خود را در معرض قضاوت قرار دهد و از خود و بازیکنان ایرانی در آسیا و جهان تصویری نه چندان مثبت بر جای بگذارد؟! او هرکه بر سر راهش می‌رسید را بی‌نصیب نمی‌گذاشت، متاسفانه این باور در بسیاری از بازیکنان کشورمان وجود دارد که گلاویز شدن با بازیکنان حریف و داور و فریاد زد، نماد متعصب بودن است! اما کاش آنها به سراغ بزرگان و قدیمی‌های فوتبال ایران بروند و از آنها بخواهند که تعصب را برایشان شرح بدهند تا متوجه بشوند که در جاده خاکی به سر می‌برند!