به طارمی گوش کن آقای آزمون!

 به این ترتیب در شرایطی که بعد از پیروزی مقتدرانه برابر چین شاهد بهترین جو ممکن در اطراف تیم ملی از زمان آغاز جام ملتها بودیم، این بار جناب آقای آزمون با رفتاری نه‌چندان جالب بخشی از خوشی پیش آمده را به تلخی کشاند و این آوردگاه ملی را به مجالی برای تسویه‌حساب‌های شخصی تبدیل کرد.

بارها گفته شده که انتقاد از فوتبالیست‌ها در سراسر جهان امری کاملا طبیعی به شمار می‌آید و کسی نباید از این بابت رنجیده‌خاطر شود. به هر حال این جماعت «ستاره» هستند و زیاد دیده می‌شوند، بنابراین به حق یا ناحق انتقادات و اعتراضات فراوانی هم علیه‌شان وجود دارد. با این حال قرار نیست دوستان فوتبالیست یا بازیگر یا سیاست‌مدار به همه این مطالب واکنش نشان بدهند و مدام دنبال بگو مگو با منتقدان باشند. مگر در آرژانتین و پرتغالی از مسی و رونالدو انتقاد نمی‌شود؟ آیا آنها هم چپ و راست هیس نشان می‌دهند و رو ترش می‌کنند؟ در این میان فرصت‌سوزی‌های مهاجمان تیم ملی در بازی با عمان هم باعث شد حلقه انتقادات علیه آنها فشرده‌تر شود، اما آیا واقعا واکنش سردار یا مصاحبه بعد از بازی طارمی را می‌توان عکس‌العملی مقبول به این فضا تصور کرد؟

مهدی طارمی بعد از بازی با چین با انتقاد از کسانی که فرصت‌سوزی مهاجمان را به رخ آنها می‌کشند، از همه خواسته بود همه دق و دلی‌ها را برای پایان جام ملتها نگه دارند. در همین راستا بد نیست او همین مطلب را به زوجش در خط حمله یعنی سردار آزمون هم بگوید و از او نیز بخواهد که تسویه خرده حساب‌ها را به بعد موکول کند. بد است که اعضای تیم ملی از همه «صلح» بخواهند، اما خودشان یک سر همه دعواها باشند. این «هیس» را حتی بعد از قهرمانی در جام ملتها هم نباید نشان داد، اما اگر سردار واقعا بغض فرو خورده‌ای دارد که بدون خالی کردنش آرام نمی‌گیرد، بهتر است لااقل کمی دندان روی جگر بگذارد و وقت‌شناسی داشته باشد. با این هیس‌ها و خط  نشان کشیدن‌ها سخت می‌توان از جامعه فوتبال انتظار وفاق و همدلی داشت. غیر از این است؟