کهکشانی بودن، رویا یا کابوس ؟

در بسیاری از تورنمنت ها سخن از تیم‌هایی شده است که انبوه ستارگانش می توانند چشمها را بر واقعیت داشتن تیم بهجای نام ببندد اما سرانجام واقعیت فوتبال روشن می شود و آن چیزی جز سعی و تلاش و همدلی و داشتن سربازان بیشتر بجای سرداران مغرور برای پیروزی ارتشی نیست. بی گمان در روزهای نقل و انتقال تیم پرسپولیس که در بین طرفدارانش به نام " ارتش سرخ " معروف است باید به این مسئله توجه کند.

برانکو ایوانکوویچ مردی است که چندان اعتقادی به  کهکشان ساختن ندارد. او معتقد است بازیکنانش باید گوش به فرمان باشند و در پستهایی بازی کنند که او به آنها می گوید و به انجام وظایفی بپردازند که برانکو به آنها دیکته کرده است. برانکو نیاز به کالای لوکس و پر ادعا ندارد و برایش تیم مهمتر از هر چیزی است و چه خوب است که در این روزهای نقل و انتقالات هم به او و سربازان بسیار کار آمدش اعتماد شود.

 پرسپولیس تا پیش از نیم فصل با امتیازی برابر صدر نشین و تیم دوم  در رده سوم و بالاتر از بسیاری از تیم‌هایی است که نه پنجره بسته نقل و انتقال داشته و نه در مورد نیروی انسانی با مضیقه از بعد تعداد مواجه بوده اند.

مردانی چون بیراوند و خلیل زاده و حسینی و نور الهی و کامیابی نیا و علیپور و  عالیشاه و  رسن و منشا و نعمتی  از بهترین های لیگ  ایران هستند و مردانی چون مصلح و همتی و حسین پور و اسدی و طاهرخانی و ... نشان داده اند مردان روزهای سخت هستند. ضمن آن که ترابی و رفیعی و شریفی  از نامهای مشهور ایران بوده و بی گمان شیری هم بازیکنی است که در آینده بیشتر از او خواهیم شنید.

پرسپولیس در غیاب ماهینی و انصاری نیازمند یک مدافع چند پسته است که  بی گمان از نان شب هم برای تیمش واجب است. اما در مورد خط حمله و هافبک نیازمند نیست دست به دامان نامهائی شوند که مدتها است از شرایط آرمانی خود دور یا خارجی ها گمنام باشد با شریفی و ترابی نیروهای مستعدی که  در  خط حمله و میانی اش دارد بسیار غنی است. نباید به تیم فشار آورده شود که به دنبال نیروی های نامی و کهکشانی ساختن باشد  از یاد نبریم تجربه کهکشانی ساختن  روزگار غمخوار با بگوویچ و رویانیان با  ژوره چه بلائی بر سر تیم آورد.