نامه گلایه آمیز رسول خادم خطاب به رئیس جمهور

متن نامه ارسالی به  شرح زیر است:

«جناب آقای دکتر روحانی

رئیس محترم جمهور

با سلام

هم‌اکنون که این متن را برای جنابعالی می‌نویسم، در محل برگزاری مسابقات جهانی کشتی فرنگی در کشور مجارستان، و در واقع در میدان مبارزه‌ای نابرابر با رقبای کشتی ایران در جهان  هستم. به ناچار جایز ندانستم که در بیان واقعیتی به ظاهر ناخوشایند، آن هم در وضعیت اجتماعی و اقتصادی امروز کشور درنگ کنم، زیرا قهرمانان ملی آن‌هم‌ در ورزش‌های المپیکی، پی‌درپی با حضور در مسابقات ورزشی، ضمن همراه کردن میلیون‌ها ایرانی علاقه‌مند به افتخارات ملی با خود، می‌باید به انتظارات عمومی پاسخگو باشند.

جناب آقای رئیس جمهور، برخلاف آنچه امروزه بعضاً بیان می‌شود، مردم در اوج گرفتاری‌ها و تنگناهای  معیشتی خود، نه تنها نسبت به پیگیری امور قهرمانان ملی خود در ورزش بی‌تفاوت نیستند، بلکه با حساسیتی مضاعف در جستجوی امیدواری و نشاط عمومی هرچند موقت و مختصر، عملکرد تیم‌ها و قهرمانان ملی خود را در میادین ورزشی دنبال می‌کنند.

شرایط معیشتی جامعه، زندگی شخصی و خانوادگی تک تک قهرمانان ملی، به ویژه قهرمانان رشته‌های المپیکی ورزش کشور همچون کشتی، وزنه‌برداری و تکواندو را به شدت تحت‌الشعاع خود قرار  داده است؛ به‌گونه‌ای که حتی در زمان برگزاری اردوهای ورزشی نمی‌توان برخی از قهرمانان ملی‌پوش را برای استراحتی دو سه روزه به جمع خانواده فرستاد، زیرا فقر و مشکلات معیشتی خانواده‌شان، شرایط روحی، روانی  و جسمی این عزیزان را بهم می‌ریزد. با همه این مسائل، فدراسیون‌های ورزشی چون کشتی، تیم‌های ملی خود را برای حضور در رقابت‌های بزرگ حهانی و مسابقه با رقبای تا  دندان مسلح خود  آماده می‌کنند، اما در شرایط موجود به دلیل گرانی ارز، بلیت و سایر هزینه‌های تدارکاتی، این آماده‌سازی به هیچ وجه با حداقل تدارکات فنی لازم، برای حضور در مسابقات بزرگ بین‌المللی صورت نمی‌پذیرد.

کارشناسان فنی در امر ورزش به خوبی می‌دانند که به میدان فرستادن تیم‌های ملی، آن هم در میادین جهانی، بدون حضور در مسابقات تدارکاتی (بویژه قهرمانانی  که باصطلاح نیاز به «میدان دیدن» دارند)، درست همانند به «میدان جنگ» فرستادن سربازانی است که مشق تیراندازی را فقط در «میدان تیر»  تمرین کرده باشند. بدیهی است میزان اشتباهات چنین سربازانی، در میدان واقعی جنگ، بسیار بالاست.

مخلص کلام این است که در بیانی صادقانه دولت محترم به دلیل تنگناهای اقتصادی و ارزی نمی‌تواند از تیم‌های ملی  المپیکی کشور، که حداکثر سی تا چهل ورزشکار را شامل می‌شود، حمایت کند و بر این اساس ورزش‌های المپیکی هم که به‌دلیل کارکرد اجتماعی‌شان در داخل و کارکرد سیاسی شان در خارج، می‌باید یکی از موضوعات مرتبط با منافع ملی باشند، به هر دلیل از دستور کار خارج است. پس بهتر است به مردم اعلام شود تا میزان انتظار و خواست مردم علاقه‌مند به افتخارات تیم های ملی کشور، مطابق واقعیت‌های موجود و تدارکاتی تیم های ملی ذیربط متعادل شود.

«سکوت» در این بخش، بدلیل عدم تطابق انتظارات عمومی و تدارکات تیم‌های ملی، به‌زودی دولت محترم را با اعتراض جدی قهرمانان و مربیان ملی که به‌دلیل محدودیت‌های تدارکاتی نمی‌توانند پاسخگوی انتظارات مردمی از خود باشند، مواجه خواهد ساخت.

نکته دیگر اینکه «وزارت محترم ورزش و جوانان» و «کمیته محترم ملی المپیک» در چندماه گذشته، با تمام توان، مسائل مالی و ارزی مربوط به فدراسیون‌های ورزشی را پیگیری نموده‌اند، اما به هر حال این عزیزان در حلقه وزرای شما هستند و طبیعی است که ملاحظاتی را نسبت به رئیس محترم جمهور برای پیگیری مطالبات تدارکاتی- فنی ورزش‌های المپیکی خواهند داشت. اما کسانی امثال این حقیر که ورزشکارانی از کارافتاده، ولی هنوز شیفته این «امر رنج‌آور» محسوب می‌شوند، وظیفه دارند مطالبه به حق قهرمانان ملی را به رئیس جمهور محترم با صراحت اعلام نمایند.

در انتها برای اینکه گمان نشود بیان متن بالا، آن هم از  چند هزار کیلومتر دور تر از وطن عزیز به جنابعالی، با نیت فرافکنی و گریز از پذیرش مسئولیت برخی از کاستی‌ها و اشتباهات فنی قهرمانان تیم های ملی است،  به صراحت عرض می‌کنم برخلاف بسیاری از رجال محترم سیاسی که همواره در مواجهه با نواقص و مشکلات ‌پیش آمده برای اقشار مختلف مردم، «پنهان»  و بلکه بعضا «ناپیدا» می‌شوند، ما همانگونه که بارها و بارها با افتخار، کنار پرچم مقدس کشورمان ایستاده‌ایم تا همه دنیا صدای سرود ملی «ایران» را بشنوند، در زمان اشتباهات فنی و شکست قهرمانان‌مان نیز در ابتدا صف مسئولیت پذیرش نواقص هستیم. اما برای رقابت با حریفان مدعی در جهان ورزش، بخش قابل توجهی از این نواقص بدون تدارکات لازم، قابل کاهش نخواهد بود و ادامه آن مورد پذیرش قهرمانان ملی و مردم حمایت کننده ایشان نیست.»